Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΟΤΑ ΧΡΥΣΙΝΑ- ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΟΤΑ ΧΡΥΣΙΝΑ- ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Δάσκαλε τι γυρεύεις στον Παράδεισο, εσύ ένας Υδραίος;


γράφει η Νότα Χρυσίνα *
(πρώτη δημοσίευση:http://www.dailytvradio.gr/δάσκαλε-τι-γυρεύεις-στον-παράδεισο-εσ/)


Ο Παναγιώτης Τέτσης αφήνοντας τον επίγειο παράδεισο την Ύδρα «ανεκλήθη» την περασμένη Παρασκευή 5/03/2016 όπως έγραψαν συγκινημένοι οι μαθητές του στα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης). Ο κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφερόμενος στο θάνατο του ζωγράφου έγραψε πως «πήρε τη θέση του δίπλα στους  Νικόλαο Λύτρα,  Κωνσταντίνο Μαλέα, Μιχάλη Οικονόμου και Σπύρο Παπαλουκά».
Ο Τέτσης βούτηξε το πινέλο του στο πέλαγο και ζωγράφισε το ελληνικό τοπίο. Το φως μέσα στον πίνακά του πήρε μορφή και χάρισε μια μεταφυσική διάσταση στη σύνθεση.
Τα λουλούδια του μύριζαν φρεσκάδα και τα φρούτα του είχαν τη ζωντάνια της σάρκας. Όλα αυτά τα έδωσε με το χρώμα το οποίο είχε τιθασεύει απόλυτα.
Ο Παναγιώτης Τέτσης ήταν ακαδημαϊκός δάσκαλος αλλά και μάστορας. Ο ίδιος προτιμούσε να συστήνεται ως «ο ζωγράφος με τα πινέλα και τα χρώματα».
Στο βιβλίο του «Το θράσος του καλλιτέχνη να γράφει» ο καλλιτέχνης γράφει για την προσπάθειά του να ολοκληρώσει την επικοινωνία του έργου μέσα από τη φιλοσοφική στήριξη.
Ο δάσκαλος επιδίωξε την κριτική χωρίς έπαρση καθώς η τέχνη είναι πρόταση ζωής. Όταν καταθέτει κάποιος την πρότασή του ζητάει την άσκηση της ελεύθερης βούλησης από τον αποδέκτη της.
Ο Τέτσης ήταν από τους δασκάλους που συμβούλευε τους μαθητές του να «αποτινάξουν τον δάσκαλό τους» ώστε να βρουν το δρόμο τους.
Η μοντέρνα τέχνη δεν τον συγκινούσε. Είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα το Βήμα «Η τέχνη του 20ού αιώνα, σε πολλές εκφάνσεις της, είναι μια άρνηση, μια αντίδραση στο κατεστημένο του πλούτου και, κυρίως, του πνεύματος(!) όπως ο σουρεαλισμός ή το κίνημα του ντανταϊσμού. Αυτά που γίνονται σήμερα, όμως, είναι μια επανάληψη. Προηγήθηκε, 90 χρόνια πριν, ο Ντυσάν με το ουρητήριό του. Αλλά θέλουμε πάντα να βρίσκουμε κάτι για να προκαλούμε».
Στην ίδια συνέντευξη δήλωνε προκλητικά για τον δάσκαλό του Παρθένη «Δεν έμαθα τίποτα από τον Παρθένη. Ήταν φιλάσθενος, ευγενέστατος, Ευρωπαίος. Χαιρετούσε με χειραψία όλους τους σπουδαστές, όπως κάνουν στη Γαλλία, αλλά δεν μας μιλούσε ποτέ και παραιτήθηκε γρήγορα, επειδή δεν αισθανόταν καλά μεταξύ των άλλων. Συνοδευόταν πάντα από τη γυναίκα του Ιουλία, που δεν τον άφηνε στιγμή μόνο του, ούτε να έρθει στη σχολή! Αυτή έβγαζε ακόμη και τα εισιτήρια στο τραμ. Ο Παρθένης, όταν κοίταζε έργο σου, έπρεπε να καταλάβεις τι θέλει από το βλέμμα του. Αλλά έτσι δεν μάθαινες ζωγραφική. Ίσως είχε και μια σοφία αυτό…».
Ο Παναγιώτης Τέτσης μας άφησε κληρονομιά το έργο του αλλά και τους μαθητές του που είναι πολλοί και άξιοι συνεχιστές του.

*Η Νότα Χρυσίνα είναι μεταφράστρια, πολιτισμολόγος

Λόρδος Βύρων: ένας ρομαντικός ποιητής που έγινε επαναστάτης!

γράφει η Νότα Χρυσίνα*
(πρώτη δημοσίευση:http://www.dailytvradio.gr/λόρδος-βύρων-ένας-ρομαντικός-ποιητής/)


Ο Λόρδος Βύρων, κορυφαίος ποιητής του ρομαντισμού, ήταν ένας ιδεολόγος φιλέλληνας που πίστεψε στην ελληνική επανάσταση.
Ωστόσο, δε διατηρούσε αυταπάτες καθώς είχε επισκεφτεί την Ελλάδα ως περιηγητής στα 1809 -1811. Οι Έλληνες που συνάντησε κατά τη διάρκεια της περιήγησής του δεν ήταν οι αρχαίοι Έλληνες των αναγνωσμάτων του στο Κέιμπριτζ.  Τι τον παρακίνησε λοιπόν στα 1823 στην απόφασή του να διαθέσει την περιουσία του και τον εαυτό του στην υπηρεσία του Αγώνα των Ελλήνων;
Η ζωή του Μπάυρον ήταν γεμάτη από αντιθέσεις. Από μικρό παιδί έπρεπε να συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι διέθετε ένα αγγελικό πρόσωπο αλλά και ένα εκ γενετής παραμορφωμένο πόδι που τον υποχρέωνε να κουτσαίνει. Από νεαρή ηλικία ερωτεύθηκε με πάθος τις Τέχνες αλλά και τον έρωτα.
Το 1806, σε ηλικία 18 ετών, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Κομμάτια Φυγάδες» («Fugitive Pieces»), η οποία ενόχλησε τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα ο άπειρος νεαρός λόρδος να την αποσύρει από την κυκλοφορία. Το 1808 επανήλθε ωστόσο με νέες συλλογές του.
Το 1809, ήδη βασανιζόταν  από κατάθλιψη. Κατόρθωσε και εξελέγη μέλος της Βουλής των Λόρδων.
Σε ηλικία 10 ετών είχε κληρονομήσει μια τεράστια περιουσία, όμως γρήγορα βρέθηκε με τεράστια χρέη. Το 1809, αν και υπερχρεωμένος,  ξεκίνησε τα ταξίδια του στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Μάλτα και στην Ελλάδα. Στην Ήπειρο, όπου φιλοξενήθηκε από τον Αλή Πασά, άρχισε να γράφει το «Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ» («Childe Harold’s Pilgrimage», που εκδόθηκε το 1818).
Κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, τα ποιήματά του άρχισαν να επικεντρώνονται όλο και πιο πολύ στην χώρα και την μακραίωνη Ιστορία της. Στην Αθήνα γνώρισε και ερωτεύθηκε παράφορα την μόλις 12χρονη Τερέζα Μακρή (την πιο όμορφη από τις τρεις θυγατέρες του Άγγλου πρόξενου Θεοδώρου Μακρή),  την οποία μόλις είδε ο φίλος τού Μπάυρον και συνοδοιπόρος του ο Χόμπχαουζ αναφώνησε («Ω, μια Καρυάτιδα έχει ζωντανεύσει!»), για την οποία έγραψε το ποίημα «Κόρη των Αθηνών» («Maid of Athens, ere we part»): «κόρη γλυκιά των Αθηνών, τώρα π’ αποχωριζόμαστε / δωσ’ μου, ώ, δωσ’ μου πίσω την καρδιά μου / ή, αφού ούτως ή άλλως έχει βγει από τα στήθη μου / κράτα την και πάρε και όλα τα’ άλλα / άκου τον όρκο μου προτού φύγω: ζωή μου σ’ αγαπώ».
Επέστρεψε στην Αγγλία το 1811 αλλά σύντομα άρχισε να ταξιδεύει πάλι. Στη Γενεύη γνώρισε τον ποιητή Σέλεϋ και το  1819 επισκέφτηκε τη Ραβέννα όπου μυήθηκε στην επαναστατική οργάνωση των «Καρμπονάρων», συστημένος από τον προσωπικό του φίλο κόμη Πιέτρο Γκάμπα.
Τον Ιούλιο του 1823 έφυγε ξανά για την Ελλάδα μαζί με τον Πιέτρο Γκάμπα. Αρχικά επισκέφτηκε την Κεφαλληνία και μετά το Μεσολόγγι (όπου έφθασε στις 29 Δεκεμβρίου), παρασυρμένος από την συγκίνηση ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων:
«Εγερθείτε! εγερθείτε! ανακτήσατε γενναίως / τη γην ταύτην, της οποίας είναι άφθαρτον το κλέος,/ εις την τέφραν των προγόνων εύρατε τινάς σπινθήρας / και ανάψατ’ εις τα στήθη ενθουσιασμού κρατήρας»έγραφε σε ένα ποίημά του (μετάφραση Αικατερίνης Δοσίου, από το βιβλίο της Ευγενίας Κεφαλληναίου).
Ξεκίνησε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο για την οικονομική στήριξη των οπλαρχηγών του Μεσολογγίου και την δημιουργία ενός δικού του μικρού στρατού 40 ανδρών με επικεφαλής τους Γκάμπα, Δράκο, Φωτομάρα και Τζαβέλλα. Διέθεσε για τον σκοπό αυτό το μεγαλύτερο τμήμα της περιουσίας του (ό,τι του είχε απομείνει από την πώληση των ακινήτων του στην Αγγλία ενόσω ήταν στη Βενετία: ένα τμήμα είχε ξοδευτεί για κάλυψη των χρεών του και ένα μικρότερο σε αγορά όπλων για τους «Καρμπονάρους»). Ενώ όμως σχεδίαζε με τον Μαυροκορδάτο επίθεση  στο φρούριο του Λεπάντο, ασθένησε σοβαρά από βαρύ κρυολόγημα (ή σηψαιμία ή ελονοσία) και πέθανε μετά από λίγο, στις 19 Απριλίου 1824.
Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραψε μία μακρά ωδή για να τιμήσει την μνήμη του, που άρχιζε με τους στίχους: «Λευτεριά, για λίγο πάψε / να χτυπάς με το σπαθί./Τώρα σίμωσε και κλάψε / εις του Μπάϋρον το κορμί» και τελείωνε με τους «Χαίρου ωστόσο όλους τους τόπους, / που εξανάλαβαν γοργά / πάλι ελεύθερους ανθρώπους. / Και του Μπάϋρον την χαρά».

* Η Νότα Χρυσίνα είναι μεταφράστρια, πολιτισμολόγος

Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Άριστος γεννιέσαι μέσα σε μια δημοκρατία και παραμένεις άριστος μέσα από καθημερινή άσκηση

Κόρη της Χίου. 520 - 510 π.Χ., Μουσείο της Ακρόπολης
της Νότα Χρυσίνα*

Άριστος = 1.υπερθετικός βαθμός του καλός, ο καλύτερος, τέλειος

2.ανώτερος

3. εξαιρετικός


Προβληματίζομαι πάνω στη λέξη άριστος. Άριστος δεν είναι αυτός που έχει εξαιρετικές επιδόσεις σε κάποιον τομέα αλλά αυτός που μέσα από την ισονομία και ισηγορία αποδεικνύεται άριστος. Άριστος δηλαδή μπορεί να αποδειχθεί κάποιος μόνο μέσα σε μια δημοκρατία που δίνει ίσες ευκαιρίες στους πολίτες ώστε οι ικανότεροι να διακριθούν.
Ο άριστος δεν διαπλέκεται διότι δεν είναι παιδί της τύχης αλλά της φιλοσοφίας καθώς μπορεί να στηρίζει την αριστεία του με αρχές που εδράζονται στη φιλοσοφία. Μετέχει της αρετής η οποία του προσδίδει ηθική ποιότητα και υπεροχή. Η αριστεία είναι δώρο της φύσης, της ευβουλίας και της πνευματικής άσκησης. Ο άριστος είναι αλληλέγγυος προς τους άλλους διότι είναι μέλος κοινότητας στην οποία επιτέλεσε την αριστεία. Ο άριστος επιστρέφει την αριστεία μέσα από την αρετή που συνίταται στις επιμέρους αρετές:Φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη, φόβος, ευσέβεια,καθαρότητα καρδιάς, ειρήνη, υπομονή, εγκράτεια, καρτερία, αγαθή προαίρεση, πρόθεση, αίσθηση, επιμέλεια, εγρήγορση, πνευματική φλόγα, μελέτη, προθυμία, νήψη, μνήμη, περισυλλογή, ευλάβεια, αιδώς, εντροπή, μεταμέλεια, αποχή από τα κακά, μετάνοια,φρούρηση της ψυχής, καθαρότητα της συνειδήσεως, μνήμη θανάτου, πόνος ψυχής, εργασία των καλών, κόπος, μόχθος, σκληραγωγία, νηστεία, αγρυπνία, πείνα, δίψα, ολιγάρκεια, αυτάρκεια, ευταξία, κοσμιότητα, σεμνότητα, απουσία αλαζονείας, περιφρόνηση των χρημάτων, αφιλαργυρία, απάρνηση των βιοτικών, υποταγή, υπακοή… ευπείθεια, φτώχεια, ακτημοσύνη, φυγή του κόσμου, κόψιμο των θελημάτων, απάρνηση του εαυτού, συμβουλή, μεγαλοψυχία, κατά Θεόν σχολή, ησυχία, παίδευση, ύπνος καταγής, αλουσία, φιλακολουθία, αγώνας, προσοχή, ανεπαρκές ντύσιμο, λιώσιμο του σώματος από την άσκηση, μόνωση, ηρεμία, γαλήνη, ευθυμία, θάρρος, τόλμη, θείος ζήλος, καιόμενη καρδιά, προκοπή, φύλαξη του νου, ευταξία των ηθών, οσιότητα, καθαρότητα του σώματος, αγνότητα της ψυχής, θεία μέριμνα, επίγνωση, επιτηδειότητα, αλήθεια, απουσία περιέργειας, ακατακρισία, συγχώρηση των σφαλμάτων των άλλων, οικονομία, επιδεξιότητα, οξύνοια, επιείκεια, ορθή μεταχείριση των πραγμάτων, επιστήμη, ευφυΐα, εμπειρία, ευχαριστία, φροντίδα της ψυχής, θρήνος, θλίψη, οδύνη, αδημονία, οδυρμός, στεναγμός, κλάμμα, επίπονα δάκρυα, κατάνυξη, σιωπή, αναζήτηση του Θεού, θρηνητική κραυγή, αμεριμνία για όλα, ανεξικακία, ακενοδοξία, αφιλοδοξία, απλότητα της ψυχής, συμπάθεια, αποφυγή επιδείξεως, χρηστοήθεια, τα κατά φύση έργα, τα υπέρ φύση έργα, φιλαδελφία, ομόνοια, κατά Θεόν συναναστροφή, γλυκύτητα, πνευματική διάθεση, ημερότητα, ευθύτητα, ακακία, ηπιότητα, ακεραιότητα, απλότητα, έπαινος του πλησίον, καλολογία, καλοεργία, προτίμηση του πλησίον, κατά Θεόν στοργή, ενάρετη έξη, επιμονή στην αρετή, στερέωση την αρετή, ευγνωμοσύνη, ταπείνωση, απουσία εμπαθών κλίσεων, μεγαλοσύνη, ανοχή, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθότητα, διάκριση, προσιτότητα, καταδεκτικότητα, αταραξία, θεωρία, οδηγία, σταθερότητα, διόραση, απάθεια, πνευματική χαρά, έλλειψη σφαλμάτων, δάκρυα της συνέσεως, ψυχικό δάκρυ, θείος πόθος, οικτιρμός, ευσπλαχνία, φιλανθρωπία, καθαρότητα ψυχής, καθαρότητα του νου, προόραση, καθαρή προσευχή, λογισμός που δεν αιχμαλωτίζεται, αντοχή, δραστηριότητα ψυχής και σώματος, φωτισμός, ανόρθωση της ψυχής, μίσος της ζωής, ορθή διδασκαλία, αγαθός πόθος θανάτου, νηπιότητα εν Χριστώ, εδραίωση, νουθεσία και παρακίνηση, άσκηση με μέτρο αλλά και βία, αξιέπαινη αλλοίωση, γνήσια έλλαμψη, θείος έρωτας, αρπαγή του νου, ενοίκηση Θεού, φιλοθεΐα, εσωτερική φιλοσοφία, θεολογία, ομολογία, καταφρόνηση του θανάτου, αγιοσύνη, επίτευξη του σκοπού, τέλεια υγεία της ψυχής, αρετή, χάρη, όλες μαζί. 
Επομένως, το να γίνεις άριστος είναι ένα βήμα. Να παραμείνεις άριστος διατηρώντας όλα τα παραπάνω είναι η οδός της αριστείας.


*Η Νότα Χρυσίνα είναι μεταφράστρια, πολιτισμολόγος

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Λίγα λόγια για τον "Ανέστιο" της Αλεξάνδρας Δεληγιώργη



γράφει η Νότα Χρυσίνα*





"Ανέστιος" ο ήρωας και όχι άστεγος. Η εστία του γίνεται η γραφή. Εστία ως φιλοξενία αλλά και εστία ως σημείο αναφοράς και συγκρότησης εαυτού. Η γραφή γίνεται εστία και δομεί έναν νέο εαυτό. Η γραφή συνθέτει και συγκροτεί το εδώ και τώρα συμφιλιώνοντάς το με το παρελθόν το οποίο ακολουθεί όπως και η πόλη μια δεύτερη εστία μέσα στην οποία οδεύει ο ήρωας ξετυλίγοντας το μίτο της Αριάδνης μνήμης του. Η πόλη -εστία του αλεξανδρινού σε ακολουθεί και η γραφή -εστία σε τοποθετεί μέσα στην Ιστορία. Ο βάρβαρος είναι ο εσώτατος εαυτός. Ο βάρβαρος ως κατακτητής δεν θα έρθει διότι κατοικεί μέσα στον άνθρωπο που γυρεύει την ταυτότητά του αφού απαρνηθεί τον συμβολικό εαυτό του που είναι δημιούργημα των εκάστοτε θεσμών. Ο ανέστιος είναι ο άνθρωπος που αναζητά τον εαυτό του οδεύοντας μέσα από τις δαιδαλώδεις δυσκολίες της ζωής στον θάνατο, την μόνη βεβαιότητα. Οδεύει όμως γνωρίζοντας πως υπάρχει και πως αυτό το γνωρίζει ώστε να αναφωνεί πως τίποτα πέραν αυτού δεν γνωρίζει.

Ο Η.Κ., ο ήρωας του βιβλίου, σε εναν τόνο εξομολογητικό που θυμίζει τον ήρωα στην "Μεταμόρφωση" του Κάφκα διηγείται την δική του μεταμόρφωση από εφέστιο σε ανέστιο. Καταγράφει τις μέρες του που διανύουν Κυριακή σε Κυριακή και τις σχέσεις του που μεταμορφώθηκαν πριν ο ίδιος διαλέξει να διαρρήξει την σχέση του με τον χρόνο. Κινείται μέσα στον χώρο σε ένα ατελείωτο οδοιπορικό όπως και η ίδια η πόλη χωρίς να μπορεί να σταματήσει παρά μόνο για λίγο. Ο χρόνος του παρελθόντος εισχωρεί στο παρόν ως μνήμη και ως βίωμα. Όσο προσπαθεί να απαλλαγεί από το παρελθόν τόσο αυτό ορμάει μέσα από το ασυνείδητο και αποκτά σώμα μέσα από την γραφή. Ο ήρωας είναι εντός του μέλλοντός του ενώ ζούσε μια "κανονική" ζωή με την οικογένειά του. Ήταν ένας πλάνητας πριν να γίνει ανέστιος και να περιπλανιέται στον δρόμο. Ο δρόμος είναι η οδός της δικής του αλήθειας και η γλώσσα αποτυπώνει την οδό της σκέψης του. Οι σκέψεις του είναι οι μόνες που δεν τον αποχωρίζονται και οι μόνες συνοδοιπόροι του. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Η μοναδική διέξοδος είναι η έξοδος. Η έξοδος στην Βίβλο και η Οδός που είναι ένα όνομα της θρησκείας διατρέχει την σκέψη του ανθρώπου που μέσα από την φιλοσοφία προσπέρασε τον μύθο και την Ιστορία και έμεινε ανέστια στο παρόν.

Το ποίημα "Ας φρόντιζαν" του Κωνσταντίνου Καβάφη, θα μπορούσα να πω, πως συνομιλεί με το κείμενό τής Αλεξάνδρας Δεληγιώργη.Φυσικά, το κείμενο συνομιλεί με  άλλα κείμενα, κυρίως φιλοσοφικά, καθώς η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη είναι καθηγήτρια φιλοσοφίας, αλλά και με την λογοτεχνία από τον Όμηρο μέχρι τον Κάφκα. Ωστόσο, ο Καβάφης συμπυκνώνει ολόκληρο τον ελληνισμό που διαμόρφωσε το παρόν μας, ένα παρόν στο οποίο καταντήσαμε ανέστιοι και πένητες μετά από έναν δαπανηρό βίο. Ο βίος μας δαπανήθηκε στο κυνήγι του ωφέλιμου και οι κραταιοί θεοί από καιρό να έχουν πεθάνει ώστε να μην υπάρχει οδός έτσι που την ζωή μας χαλάσαμε.




Ας φρόντιζαν Αναγνωρισμένα


Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ας φρόντιζαν (ανάγνωση)
(διαβάζει: Σαββίδης Γ. Π., K.Π. Kαβάφη, Ποιήματα, II, (1919-1933), Διόνυσος)





Η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει. Σπούδασε φιλοσοφία στο Α.Π.Θ. και στη Σορβόννη και είναι καθηγήτρια στο Α.Π.Θ. Εκτός από μελέτες, δοκίμια και άρθρα, έχει εκδώσει μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων. Το δοκίμιό της «Ά-νοστον ήμαρ» τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου το 1998.

--------------------------------

*Η Νότα Χρυσίνα είναι μεταφράστρια-πολιτισμολόγος.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Όχι άλλα δάκρυα για την Ευρώπη



Η Ευρώπη σήμερα έχει καταντήσει ένα καρκίνωμα που επιτίθεται στον ίδιο της τον οργανισμό καταστρέφοντας την ζωτικότητά του. Ακρωτηριάζει τα άκρα της, όπως την Ελλάδα, για να σώσει την ζωή της αλλά η ζωή της προερχόταν από τα άκρα της. 
Σε λίγο η κακή κυκλοφορία του οργανισμού της θα την καθηλώσει σε μια αναπηρία μη αναστρέψιμη. Ο θάνατος της Ευρώπης είναι ένα αναμενόμενο συμβάν. Αλυσιδωτές αντιδράσεις θα δημιουργήσουν την νέα κατάσταση πραγμάτων που όπως διαφαίνεται θα είναι μία Ευρώπη με πρόσωπο Ανατολής. Ίσως και αυτό να είναι και η μόνη πιθανή διάσωση της μνήμης της. Η Ευρώπη ως μνήμη θα διασώσει τις αξίες της που καταληστεύτηκαν από την ίδια.

Όλα αυτά μοιάζουν αφοριστικά αλλά είναι η πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει κάθε Ευρωπαίος πολίτης καθώς εντείνεται το προσφυγικό ζήτημα, ένα ζήτημα ανθρωπισμού με απρόβλεπτες διαστάσεις.
Επίσης, η οικονομική αιμορραγία της Ευρώπης του νότου με την αιφνίδια αλλαγή της τύχης χιλιάδων οικογενειών και με την ταυτόχρονη γερμανική ανάληψη του πηδαλίου της γηραιάς ηπείρου οδηγεί σε μια νέα τύπου κυριαρχική και απολυταρχική διακυβέρνηση η οποία υπαγορεύεται από οικονομικές πολιτικές και ψευδείς αριθμούς και όχι από κοινωνικοπολιτικές ανάγκες και οσμώσεις.
Η κοινωνία των Ευρωπαίων είναι μια κοινωνία εν υπνώσει και όχι εν γρηγόρσει ούτε εν δυνάμει μία κοινωνία σε εξέλιξη αλλά η ζωτικότητά της έχει κατασταλεί καθώς την τεμάχισαν καθορίζοντάς της τον τρόπο του σκέφτεσθαι και του πράττειν μ ε μια παιδεία που δεν της επέτρεπε να οραματίζεται πέρα από το εδώ και τώρα. Μια κοινωνία απομαγευμένη όπως χαρακτηρίζεται χωρίς τις μεταφυσικές προεκτάσεις της ακρωτηριασμένης της βούλησης και φαντασίας είναι μια κοινωνία καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι που αδυνατεί να βηματίσει στο μέλλον αφού της στέρησαν βάιαια και το παρελθόν.
Σήμερα, η Ευρώπη χρειάζεται να αποκτήσει μια νέα ταυτότητα μέσα από την συνείδηση της ιστορικότητάς της και την αποδοχή της αποτυχίας της. Σήμερα η Ευρώπη οφείλει να ανατρέξει στις αρχαιοελληνικές αξίες με σεβασμό και παρρησία, να κατανοήσει το παράδειγμα του Σωκράτη και να προτιμήσει τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής από την καταδίκη σε θάνατο της ανθρωπότητας.

Νότα Χρυσίνα

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Πώς να μην ερωτευθείς έναν άνδρα που διαβάζει;


της Νότας Χρυσίνα


John Singer Sargent, Άνδρας που διαβάζει. Άνευ χρονολογίας.

Ο άνδρας που διαβάζει είναι συνήθως πνευματώδης. Κάνει εύστοχες παρατηρήσεις για πρόσωπα και πράγματα.
Ο άνδρας που διαβάζει σε βγάζει από τις αρνητικές σκέψεις καθώς σού απαγγέλλει στίχους των πιο ερωτικών ποιητών όταν γυρνάς κουρασμένη στο σπίτι.
Ο άνδρας που διαβάζει σε κοιτάζει και βλέπει την αγαπημένη του ηρωίδα μέσα στα μάτια σου.
Ο άνδρας που διαβάζει σε ξεναγεί σε τόπους με έναν μυστικό τρόπο που ξεκλειδώνετε μαζί την περιπέτεια και τα πιο εκλεπτυσμένα γούστα συγγραφέων.
Ο άνδρας που διαβάζει έχει στιλ και είναι γοητευτικός. Τον έχουν χαράξει οι ήρωες με ένα τρόπο σαγηνευτικό σκαλίζοντας τον χαρακτήρα του με πινελιές γεμάτες χρώμα.
Ο άνδρας που διαβάζει ερωτεύεται με πάθος και το ζει, διότι όλα είναι πάθος.
Ο άνδρας που διαβάζει γνωρίζει καλύτερα τις γυναίκες γιατί έχει μπει στον ψυχισμό τους μέσα από τους χαρακτήρες των βιβλίων του.
Ο άνδρας που διαβάζει έχει λεπτά λευκά μακριά δάχτυλα και αγγίζει απαλά το δέρμα σου γιατί γνωρίζει πως και τα βιβλία αισθάνονται το άγγιγμα.
Ο άνδρας που διαβάζει αγαπάει την μυρωδιά ενός καλού κρασιού όπως και του χαρτιού που μοσχοβολάει και γεύεται με τα μάτια όλες τις αισθήσεις.
Ο άνδρας που διαβάζει ξέρει πως η λέξη είναι θηλυκό και ακολουθεί τα καπρίτσια της γιατί δεν φοβάται να παίζει έξυπνα.
Ο άνδρας που διαβάζει σε διαβάζει σε δευτερόλεπτα μέσα από τις αντιδράσεις σου όταν κοιτάζεις με αφέλεια ένα φύλλο που ερωτοτροπεί με το αεράκι ή όταν διπλώνεις την φούστα σου με χάρη.
Ο άνδρας που διαβάζει, αλλά δεν χαρίζεται στην γραφή, είναι αυτός που ψάχνουν όλες οι γυναίκες αλλά που τον συναντούν ελάχιστες γιατί δεν έχει χρόνο για ανούσια φλερτ και παγωμένα χαμόγελα.
Ο άνδρας που διαβάζει έχει το μελαγχολικό βλέμμα των Βρετανών ηρώων ταινιών της Βικτωριανής εποχής και ακούει από jazz μέχρι παραδοσιακή μουσική  της Τυνησίας.
Αυτός ο άνδρας διαβάζει:


https://www.youtube.com/watch?v=SXAOfSH0tpM

γιατί τίποτα λιγότερο δεν του αρκεί.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Θέατρο ή θέατρα;

γράφει η Νότα Χρυσίνα



Το θέατρο διδάσκει ήθος. Άλλωστε αυτός ήταν ο κυριότερος στόχος των αγώνων τραγωδίας που τελούνταν κατά τα Μεγάλα Διονύσια. Ένας δευτερεύων ρόλος(!) ήταν η επίδειξη ισχύος προς τους γείτονες ή τους "υποτελείς" λαούς. Η παρουσία του έργου του Ξηρού στο εθνικό θέατρο τι ακριβώς διδάσκει σε εμένα που αδυνατώ να κατανοήσω το μήνυμα; Υποψιάζομαι πως θα μιλήσετε για εκδημοκρατισμό για επανένταξη και όλα τα σχετικά. Αδιαφορώ για αυτήν την δημοκρατία που δίνει ευκαιρίες σε τρομοκράτες και στέλνει την νεολαία σε υποχρεωτική μετανάστευση. Αδιαφορώ για όσα έγραψε ο Ξηρός όταν ο κόσμος δεν είδε στο θέατρο ένα έργο του Ξενόπουλου, του Παλαμά ( που τον καιρό του απορρίφθηκε) αλλά και τόσους άλλους που παρακαλούν σήμερα για ακρόαση. Αδυνατώ να κατανοήσω την δεύτερη ευκαιρία όταν η τρομοκρατία καθόρισε την πολιτική κατάσταση στην χώρα αλλάζοντας σε κάποια εποχή και το πολιτικό της σκηνικό. Μια δημοκρατία που αποκλείει τους τρομοκρατούμενους και ευνοεί τους τρομοκράτες χρειάζεται επειγόντως θεραπεία.
(από το Χρονολόγιο 28/1/2016)

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Γιάννης Τσαρούχης, ο ελληνικός


γράφει η Νότα Χρυσίνα




Ο Γιάννης Τσαρούχης υπήρξε «ελληνικός» όπως και ο Καβάφης. Όποιος ορίζει τον εαυτό του ως ελληνικό είναι φορέας του πνεύματος του ελληνισμού που δεν περιορίζεται μέσα στα στενά εθνικά σύνορα. Έχει επιρροές από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την νεότερη λαϊκή τέχνη αλλά και την ελληνικότητα όπως την προσέλαβε η αναγεννησιακή Δύση.
Έζησε στην Γαλλία και αποσύρθηκε εκεί θέλοντας να γνωρίσει την κλασική ζωγραφική της Γαλλίας και της Ιταλίας που υπήρχε στα μουσεία των χωρών αυτών.  Η Αναγέννηση, όπως είναι γνωστό, στηρίχθηκε στον αρχαιοελληνικό κλασικισμό και τα πνευματικά ιδεώδη που ενσωμάτωναν και το σωματικό κάλλος αλλά και την αρμονία.


Ωστόσο, ο Τσαρούχης υπήρξε μαθητής του Κόντογλου και βοηθός του. Κατά δική του ομολογία ήταν βαθύτατα επηρεασμένος από την Ορθοδοξία. Σε συνέντευξή του λέει χαρακτηριστικά «είμαι βαθύτατα επηρεασμένος από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τη μουσική της, τη θεολογία της, αλλά αυτό δεν το δείχνω κάνοντας πράγματα βυζαντινίζοντα, τα οποία άλλωστε έμαθα από τον Κόντογλου που ήταν δάσκαλός μου και ήμουν βοηθός του. Είναι μια ζωντανή θρησκεία και μια ζωντανή φιλοσοφία που συνεχίζονται ακόμη και σε αυτούς που λένε ότι δεν πιστεύουν. Είναι σπουδαίος ο πολιτισμός ο βυζαντινός που ζει ζωντανά σήμερα και εξελίσσεται μαζί με τη ζωή.»
Ο Γιάννης Τσαρούχης μελετά τον άνθρωπο και την φύση. Αγαπά την φιλοσοφία και διδάσκεται από τους τραγικούς αλλά και τον Νίτσε. Λέει χαρακτηριστικά «Οι μεγάλοι τραγικοί με έχουν επηρεάσει πολύ ­ μου έδειξαν τη ζωή όπως είναι. Ο φιλόσοφος Νίτσε με επηρέασε πολύ και μου έδωσε ωραίες συμβουλές και ωραίες διαφωνίες μαζί του».


Ο Τσαρούχης εκφράζει με το έργο του την νεοελληνική ταυτότητα που μοιάζει να διχάζεται ανάμεσα στην Δύση και την Ανατολή. Ωστόσο, ο ίδιος διευκρινίζει « Δύο είναι οι βασικές αναζητήσεις μου παρόλες τις χίλιες διαφορές που παρουσιάζουν τα έργα μου μεταξύ τους. Η μία είναι νεοκλασική και προσπαθεί να αφομοιώσει το αρχαίο κλασικό ιδεώδες, όπως το εξέφρασε το Μπαρόκ και η Αναγέννηση. Η άλλη μου τάση είναι να εκφράσω όλες μου τις αντιρρήσεις για το ίδιο το ιδανικό μου.»
  Η Δύση ενδιαφέρει τον Τσαρούχη κυρίως μέσα από την Αναγέννηση που είναι η πρόσληψη των ελληνικών ιδεωδών της κλασικής αρχαιότητας. Η Δύση είναι η νέα πατρίδα του πολιτισμού στην σύγχρονη εποχή. Ο Τσαρούχης δεν είναι μιμητής της Δύσης αλλά δημιουργός και φορέας του ελληνικού εκείνου χαρακτηριστικού της δημιουργικής αφομοίωσης, χαρακτηριστικό  που έκανε τους Έλληνες να δημιουργήσουν αυτόν τον έξοχο πολιτισμό στην αρχαιότητα.


Η καθαρή ματιά του τον κάνει να βλέπει με παιδική ματιά την ζωή κάτι που είχε παρατηρήσει και ένας  Αιγύπτιος ιερέας απευθυνόμενος στον Σόλωνα : «Ὦ Σόλων, Σόλων, Ἕλληνες ἀεί παῖδές ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν», δηλ. «Σόλωνα, Σόλωνα, εσείς οι Έλληνες μένετε πάντα παιδιά και δεν υπάρχει κανένας γέροντας Έλληνας».  «Νέοι ἐστέ τάς ψυχάς πάντες. Οὐδεμίαν γάρ ἐν αὐταῖς ἔχετε δι’ ἀρχαίαν ἀκοήν παλαιάν δόξαν οὐδέ μάθημα χρόνῳ πολιόν οὐδέν», δηλ. «Νέοι είστε στις ψυχές σας όλοι. Γιατί δεν έχετε πεποιθήσεις ριζωμένες σε κληρονομικές δοξασίες ούτε γνώσεις γερασμένες». Με τον ίδιο τρόπο και ο Τσαρούχης λέει  για την τέχνη «Είναι εξομολόγηση προς την αγάπη, προς τη ζωή την οποία η ζωή η ίδια μας υπαγορεύει. Κάθε συγκίνηση, κάθε μεταφυσική χαρά που ένιωσα από το θαύμα της ζωής και της δημιουργίας προσπαθώ να τις εκφράσω. Αλλά αυτό το πράγμα η κοινωνία ­ για να είναι πιο ήσυχη και κατά τη φαντασία της πιο προστατευμένη ­ το απαγορεύει. Τα πράγματα μας καλούν σε μια μέθη, σε έναν ενθουσιασμό και σε ένα παραλήρημα. Το να ελευθερώνεται κανείς από τους φόβους και να εκφράζει αυτό το παραλήρημα είναι νομίζω αυτό που ονομάζω εξομολόγηση του καλλιτέχνη. Και γενικώς να ενώνω τη ζωή μου με την παιδική μου ζωή, να μη χωρίζεται με ένα παραπέτασμα σιδερένιο η παιδική ζωή με τη ζωή του ενηλίκου».
Αυτό είναι ο Τσαρούχης ως προς την ελληνικότητα την οποία περιγράφει εξαίσια στο ποίημά του «Επιτύμβιον Aντιόχου, βασιλέως Kομμαγηνής» ο Κωνσταντίνος Καβάφης περιγράφοντας την ιδιότητα του Έλληνα σε κάθε εποχή. Το ποίημα καταλήγει με τους στίχους που εδώ θα ήθελα να αφιερώσω στον Γιάννη Τσαρούχη


«…Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος.
Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός—
ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν·

εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.»

Ο Γιάννης Τσαρούχης, του Αθανασίου, (Πειραιάς 13 Ιανουαρίου 1910 - Αθήνα 20 Ιουλίου 1989) ήταν ζωγράφος και σκηνογράφος. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο "Άσυλο Τέχνης". Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935) με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.
Την περίοδο 1935-1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.
Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910, όντας ο δεύτερος υιός του εμπόρου εξ Αρκαδίας Αθανασίου Τσαρούχη και της Μαρίας Μοναρχίδη με καταγωγή από ταΨαρά. Το νεοκλασικό κτίριο στο οποίο είδε για πρώτη φορά το φως, στη συμβολή της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με την οδό Λουκά Ράλλη δεν υφίσταται πια. Μέρος των παιδικών του χρόνων (1920-1925), ο μεγάλος αυτός Πειραιώτης ζωγράφος, το πέρασε στην πολυτελή οικία (έπαυλη) της οικογενείας Μεταξά, κοντά στη θεία του Δέσποινα Μεταξά, η οποία ήταν αδερφή της μητέρας του. Παρότι η οικογένεια Τσαρούχη μετακόμισε το 1927 στην Αθήνα, ο Πειραιάς ρίζωσε βαθιά μέσα στον καλλιτέχνη, τόσο για το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε και τον επηρέασε καλλιτεχνικά, όσο και για τις φτωχές λαϊκές συνοικίες όπου συχνά πραγματοποιούσε αποδράσεις κατά τα παιδικά του χρόνια. Το 1938, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στηνΑθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης.
Θεατρικό κοστούμι του Γιάννη Τσαρούχη για τη Μαρία Κάλλας στη Μήδεια (Αθήνα 1958, ΣυλλογήΠελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, Ναύπλιο).
Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Στα χρόνια της Κατοχής, ίδρυσε μια ιδιωτική σχολή ζωγραφικής, όπου φοίτησαν για μικρό χρονικό διάστημα αρκετοί νέοι, που αργότερα έγιναν δόκιμοι ζωγράφοι[1], όπως ο Κοσμάς Ξενάκης, ο Μίνως Αργυράκης, ο Νίκος Γεωργιάδης, αλλά και η Ροζίτα Σώκου. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά,το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη "Ρέτφρη Γκάλερυ", ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στηΜπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου....
Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα "Εθνικό" ή "Βασιλικό", "Κοτοπούλη", "Δημοτικό" Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας καθώς και για το κλασσικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" που ανεβάσθηκε το 1954, στο τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα "Εθνικό".
Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη. Το 1977 ανέβασε ο ίδιος τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε δική του νεοελληνική απόδοση με δική του διδασκαλία & σκηνογραφία.
Δικτυογραφία

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Οι Φραγκεμένοι και οι Ανατολίτες



γράφει και επιμελείται η Νότα Χρυσίνα

«Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου"

Μέσα στο γενικό κακό της δυστυχίας και του απόηχου μιας στυγερής δολοφονίας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας εμφανίζεται η διαμάχη φιλοδυτικών και αντιδυτικών. Οι ίδιοι πριν από λίγες μέρες μάλωναν λέγοντας ΝΑΙ ή ΟΧι και μετά ΟΧΙ στο ΝΑΙ και ΝΑΙ στο ΟΧΙ. Σήμερα μαζεύουν τις γνώσεις τους και τις κατάρες τους έτοιμοι για μια νέα σύρραξη μεγατόνων. Θέμα τους η σημαία της Γαλλίας και ποιος δικαιούται να φοράει την σημαία όταν η Γαλλία έδρασε ιμπεριαλιστικά και συμψηφίζουν θανάτους με μια ευκολία νεκροθάφτη που πλειοδοτεί έξω από μεγαλονοσοκομεία για να κερδίσει την κούρσα της ανάθεσης της εργολαβίας δηλαδή την ταφή. Μόνο σας παρακαλούμε μην θάψετε κατά λάθος και το ελληνικό πνεύμα γιατί το μόνο που έχουμε οι ρακένδυτοι απόγονοι της Ανατολής και της Δύσης είναι αυτό. Η Ελλάδα δεν σας γέλασε. Το ταξίδι ήταν το κέρδος ανάξιοι απόγονοι της παγκόσμιας πνευματικής φτώχειας που οδηγήσατε τον πλανήτη στο χάος των ατέρμονων δυσαρμονιών από πλεονεξία και εγωισμό. Αγγελιοφόροι του μηδενός ο πλανήτης υπήρχε πριν από εσάς και θα συνεχίσει να υπάρχει. Προσπαθήστε να μην πεθάνετε από πλήξη όταν άνθρωποι πεθαίνουν στα αλήθεια...

Πώς έγινε ακριβώς η Ναυμαχία στο Ναυαρίνο;

Με αφορμή την σημερινή επέτειο της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), μεταξύ του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και μοιρών των στόλων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, ας δούμε ορισμένα ιστορικά στοιχεία, έτσι όπως καταγράφονται αυτά από διάφορους ιστορικούς ερευνητές!..

ΘΡΥΛΙΚΗ έμεινε πλέον στην Ελληνική Ιστορία η Ναυμαχία του Ναυαρίνου! Μια Ναυμαχία που έγινε στις 20 Οκτωβρίου 1827 μεταξύ του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και μοιρών των στόλων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, στον όρμο του Ναβαρίνου (Πύλου). Η ναυμαχία αυτή αποτελεί ορόσημο στην εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης από την άποψη ότι ήταν η αρχή της ενεργητικής παρέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων υπέρ των Ελλήνων.
Το συμμαχικό στόλο αποτελούσαν 27 πλοία (12 αγγλικά με αρχηγό τον αντιναύαρχο Έντουαρντ Κόδριγκτον, 7 γαλλικά με αρχηγό τον υποναύαρχο Δεριγνί και 8 ρωσικά με αρχηγό τον υποναύαρχο Χέιντεν) και είχε γενικό διοικητή τον Κόδριγκτον. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποτελούνταν από 82 πλοία και διοικούνταν από τον Ιμπραήμ πασά.
Η ναυμαχία ήταν αποτέλεσμα της συνθήκης του Λονδίνου (6 Ιουλίου 1827), που είχαν υπογράψει οι τρεις «προστάτριες» Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), καθώς πρόβλεπε τη δημιουργία ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους κάτω από την επικυριαρχία της Τουρκίας, τη διακοπή των στρατιωτικών επιχειρήσεων και από τα δύο μέρη και όριζε, με μυστικό συμπληρωματικό άρθρο, ότι σε περίπτωση που η Τουρκία δε θα αποδεχόταν τους όρους αυτούς, οι τρεις Δυνάμεις θα χρησιμοποιούσαν τη βία, αφού εξαντλούσαν κάθε ειρηνικό μέσο. Όμως, η συνθήκη του Λονδίνου, παρά την παρέλευση τριών μηνών, δεν είχε αναγνωριστεί ακόμα από το σουλτάνο, ο οποίος, τις μέρες εκείνες, πιθανόν είχε δώσει διαταγή στον Ιμπραήμ να καταλάβει την Ύδρα και να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο.
Ο Δεριγνί επισκέφτηκε τότε τον Ιμπραήμ και του δήλωσε ότι ο στόλος του έπρεπε να γυρίσει στην Αλεξάνδρεια. Αυτός ζήτησε προθεσμία, ώσπου να γυρίσουν οι αγγελιοφόροι που είχε στείλει στο σουλτάνο και τον πατέρα του για να του φέρουν οδηγίες. Τα στρατεύματά του όμως συνέχιζαν τις λεηλασίες και τις σφαγές στη Μεσσηνία και την Ηλεία. Η συμπεριφορά του αυτή έγινε αφορμή να συνέλθουν οι τρεις ναύαρχοι και να αποφασίσουν να πλεύσουν μέσα στον όρμο του Ναβαρίνου, όπου βρισκόταν ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος.
Πρώτα ο αγγλικός, ύστερα ο γαλλικός και τελευταίος ο ρωσικός στόλος.
Έτσι, στις 20 Οκτωβρίου μπήκαν μέσα στον όρμο πρώτα ο αγγλικός, ύστερα ο γαλλικός και τελευταίος ο ρωσικός στόλος. Τα συμμαχικά πλοία παρατάχτηκαν απέναντι από τα τουρκοαιγυπτιακά, τα οποία είχαν ημικυκλική διάταξη κατά μήκος της ακτής. Μέσα στο μικρό όρμο, που χώρεσε τόσα πολλά πλοία, δημιουργήθηκε αναταραχή και ένταση. Ο Άγγλος υποπλοίαρχος του πολεμικού πλοίου «Ντάρτμουθ» μπήκε τότε σε μια βάρκα, κατευθύνθηκε σ' ένα αιγυπτιακό πυρπολικό και ζήτησε την απομάκρυνσή του, για να μπορέσει το πλοίο του να αγκυροβολήσει. Οι Αιγύπτιοι τον δέχτηκαν με πυροβολισμούς προκαλώντας με την ενέργειά τους αυτή γενίκευση του πυρός και αναμέτρηση των δύο στόλων. Η ναυμαχία κράτησε ως το απόγευμα και κατέληξε στη συντριβή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, τα τρία τέταρτα του οποίου καταβυθίστηκαν.
Το ελληνικό ζήτημα
Η ναυμαχία του Ναβαρίνου έδειξε ότι η λύση του ελληνικού ζητήματος βρισκόταν πια προς το τέλος της και προκάλεσε διάφορες αντιδράσεις στα ευρωπαϊκά κράτη. Η Γαλλία και η Ρωσία τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό, η Αγγλία τη χαρακτήρισε ως «άτυχο επεισόδιο», ενώ στην Αυστρία δεν έκρυψαν τη μεγάλη δυσαρέσκειά τους. Παρ’ όλα αυτά το ελληνικό ζήτημα είχε μπει στην τελευταία φάση της επίλυσής του.
Λίγα λόγια για τους πρωταγωνιστές
Είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε και λίγο για τους πρωταγωνιστές αυτής της Ναυμαχίας, όπως ήσαν οι Δεριγνύ, Κόδριγκτον και Χέϋδεν:

Οι πρωταγωνιστές της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου (από αριστερά): Δεριγνύ, Κόδριγκτον και Χέϋδεν
1. Δεριγνύ (De Rigny) (1782-1835). Γάλλος ναύαρχος και πολιτικός. Ο Ανρί Γκοτιέ Δεριγνί, κόμης του Ρινί γεννήθηκε στο Τουλ και πέθανε στο Παρίσι. Το 1822 έγινε διοικητής της μοίρας του γαλλικού στόλου της Ανατολής. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης πρόσφερε αρκετές φορές τη βοήθειά του στους Έλληνες. Πήρε μέρος στη ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827) ως διοικητής της γαλλικής μοίρας. Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, έγινε βουλευτής, υπουργός των Ναυτικών και τέλος υπουργός των Εξωτερικών.
2. Εδουάρδος Κόδριγκτον Edward Codrington (1770 – 1851). Άγγλος ναύαρχος. Εκπαιδεύτηκε στο κολέγιο του Χάρι και κατατάχτηκε στο ναυτικό το 1783. Διακρίθηκε στον βομβαρδισμό του Φλίσινγκεν και στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, ως κυβερνήτης του πολεμικού Ωρίων, ενώ συμμετείχε και στις επιχειρήσεις των Άγγλων στη Μεσόγειο, συνεργαζόμενος με τους Ισπανούς εναντίον των Γάλλων. Το 1814 προβιβάστηκε στον βαθμό του υποναύαρχου, το 1821 προήχθη σε αντιναύαρχο και τον Δεκέμβριο του 1826 διορίστηκε αρχηγός της αγγλικής μοίρας στη Μεσόγειο. Μετά την υπογραφή της συνθήκης (6 Ιουλίου 1827) μεταξύ Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας, που όριζε τη βίαιη κατάπαυση των ελληνοτουρκικών εχθροπραξιών, ο Κόδριγκτον, ως αρχηγός του συμμαχικού στόλου, στον οποίο μετείχαν ο Δεριγνί (ναύαρχος της γαλλικής μοίρας) και ο Χέϊδεν (ναύαρχος της ρωσικής), διατάχτηκε να καταπλεύσει στην Πύλο, όπου βρισκόταν αγκυροβολημένος ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος του Ιμπραήμ πασά και να επιβάλει ανακωχή. Ο Ιμπραήμ, μολονότι δέχτηκε αρχικά να σταματήσει τις εχθροπραξίες, στη συνέχεια παραβίασε τη συμφωνία με αποτέλεσμα να ναυμαχήσουν οι δύο αντίπαλοι στόλοι και να προκληθεί η συντριβή των τουρκοαιγυπτιακών δυνάμεων. Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο προκάλεσε την έντονη δυσφορία της αγγλικής κυβέρνησης, η οποία, καθώς είχε αιφνιδιαστεί από την απροσδόκητη τροπή των εξελίξεων (το αγγλικό ναυαρχείο δεν επιθυμούσε την ολοκληρωτική σύρραξη των δύο πλευρών), ανακάλεσε τον Κόδριγκτον στη χώρα του (4 Ιουνίου 1828) μολονότι εκείνος προσπάθησε με αλλεπάλληλες επιστολές να αποδείξει πως δεν παραβίασε κάποια εντολή. Δύο μέρες προτού αντικατασταθεί, πέτυχε την υπογραφή συνθήκης στην Αλεξάνδρεια με τον Μοχάμετ Άλι, σύμφωνα με την οποία ο Ιμπραήμ και τα αιγυπτιακά στρατεύματα υποχρεώνονταν σε άμεση αποχώρηση από την Πελοπόννησο. Τελικά, η πατρίδα του, αναγνωρίζοντας τις υπηρεσίες του, του απένειμε τον μεγαλόσταυρο του Λουτρού και το 1839 προήχθη σε ναύαρχο.
3. Λογγίνος Χέϋδεν (ή Χέϊδεν) (1772 – 1850). Ρώσος ναύαρχος, ολλανδικής καταγωγής. Ως αξιωματικός του ολλανδικού ναυτικού, οΧέϋδεν διακρίθηκε καταδιώκοντας τους πειρατές στη Μεσόγειο. Το 1810, κατατάχθηκε στο ρωσικό ναυτικό και το 1817 έγινε ναύαρχος. Το 1817, οι Ρώσοι τον έστειλαν στη Μεσόγειο. Εκεί, κατόρθωσε να πείσει τους ναυάρχους Δεριγνί (Γάλλο) και Κόδριγκτον (Άγγλο) να εφαρμόσουν το πρωτόκολλο του Λονδίνου (1827). Μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, στην οποία πήρε και αυτός μέρος, έμεινε στις ελληνικές θάλασσες και συνεργάστηκε με τον κυβερνήτη Καποδίστρια, αργότερα όμως διαφώνησε μαζί του ως προς το ζήτημα της Kρητικής επανάστασης και γύρισε στη Ρωσία, όπου έγινε υπασπιστής του τσάρου.
ΠΗΓΕΣ:
α. Ιστορικό και Δημοσιογραφικό Αρχείο γράφοντος
β. Εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία»
γ. Εγκυκλοπαίδεια «Δομή»
δ. Βικιπαίδεια

πηγή;http://www.sakketosaggelos.gr/Article/3262/