Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

 Η πορεία των Επτανήσων προς την ένωση με την Ελλάδα



Σε μια γκάφα της αγγλικής διπλωματίας, από τις μεγαλύτερες για τη Μεγάλη Βρετανία και από τις ευτυχέστερες για την Ελλάδα, οφειλόταν η μεγάλη γιορτή, εκείνο το πρωί της 21ης Μαΐου του 1864. Η γαλανόλευκη σημαία υψωνόταν στο φρούριο της Κέρκυρας κι ο 39χρονος τότε, Θρασύβουλος Ζαΐμης παραλάμβανε επίσημα τα Επτάνησα από τον Άγγλο αρμοστή Ερρίκο Στορξ.
Οι Βρετανοί παραχωρούσαν τα νησιά, προίκα στο νέο βασιλιά της Ελλάδας, σε ανταπόδοση του όρου που είχαν θέσει: Ότι ο νέος μονάρχης δε θα επιβουλευόταν τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και νέος μονάρχης ήταν ο Γεώργιος ο Α’, επί της βασιλείας του οποίου η Ελλάδα πήρε, με το σπαθί του πολέμου, τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου...
Η αγγλική κατοχή στα Ιόνια νησιά ονομαζόταν επίσημα Προστασία. Προστασία της ανεξάρτητης πολιτείας των Επτανήσων, όπως αναφερόταν στη συνθήκη της Βιέννης, το 1815. Νωρίτερα, λεγόταν, απλά, κατοχή.
Την ημέρα της ένωσης με την Ελλάδα, ένας ανώνυμος χρονικογράφος έγραψε:
«Οι Άγγλοι εκάθησαν εις την Επτάνησον χρόνους 54, μήνας 8 και ημέραν μίαν».
Μετά την παράδοση στον Ζαΐμη, ο αρμοστής Στορξ πέρασε στο Κατάκωλο και πρόσφερε τη σημαία της Επτανησιακής Πολιτείας στον βασιλιά Γεώργιο. Στις 29 Ιουνίου, ο Γεώργιος πατούσε το πόδι του στην Κέρκυρα, πρώτο σταθμό της περιοδείας του στο Ιόνιο. Στις 29 Αυγούστου, οι πληρεξούσιοι από τα Επτάνησα γίνονταν δεκτοί με ζητωκραυγές στην εθνοσυνέλευση, που ετοίμαζε το νέο σύνταγμα της Ελλάδας.

Η «Χρυσή Βίβλος» («Libro d’ oro») καθόριζε στα Ιόνια νησιά, ποιοι ήταν οι αριστοκράτες κι επομένως οι εκλεκτοί, από τους οποίους προέρχονταν τα στελέχη της διοίκησης, της δικαιοσύνης, του στρατού και της εκκλησίας. Με εξαίρεση την Κεφαλονιά, όπου ποτέ δεν μπόρεσε να επιβληθεί ολοκληρωτικά, η φεουδαρχία θριάμβευε στην περιοχή σ’ όλη τη διάρκεια της βενετσιάνικης κατάκτησης. Οι εξεγέρσεις του λαού και των αγροτών ήταν φαινόμενο περισσότερο από συνηθισμένο. Στα 1797, τα νησιά πέρασαν στη γαλλική κατοχή, που έφερε μαζί της όλα τα δημοκρατικά ρεύματα της γαλλικής επανάστασης, τις ανατροπές και τις μεταρρυθμίσεις.
Η προσωρινή ρωσοτουρκική κατάκτηση (1799 - 1800) επανέφερε την αριστοκρατία στα πράγματα, πιο διαβασμένη. Τα Ιόνια νησιά απέκτησαν για λίγο τον τίτλο της δημοκρατίας κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Οι εξεγέρσεις απέδωσαν ένα «βυζαντινό σύνταγμα» (ονομάστηκε έτσι, επειδή συντάχθηκε στην Κωνσταντινούπολη) που παραχωρούσε κάποιες ανεπαίσθητες ελευθερίες, ενώ δημιουργήθηκε η «έντιμη αντιπροσωπεία», ένα είδος συμβιβασμού ανάμεσα στους ευγενείς και στους πλούσιους των νησιών.
Η δεύτερη γαλλική κατοχή (1807) δεν είχε καμιά σχέση με την πρώτη, καθώς αυτή τη φορά εκπροσωπούσε τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Κι επιπλέον, έφερε μαζί της τον αποκλεισμό της σταφίδας (κυριότερου προϊόντος των νησιών) από τις αγγλικές αγορές, καθώς οι Άγγλοι είχαν επιβάλει εμπάργκο στα προϊόντα που προέρχονταν από εδάφη της Γαλλίας.
Άμεση  συνέπεια ήταν η δημιουργία οικονομικής κρίσης. Η ογκούμενη λαϊκή αντίδραση αλλά και τα προβλήματα του Ναπολέοντα διευκόλυναν την προοδευτική αφαίρεση των νησιών από την επιρροή των Γάλλων. Με τη συνθήκη του 1815, πέρασαν στην προστασία της Αγγλίας.
Ο λόρδος μεγάλος αρμοστής εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα και συνεργάστηκε στενά με την αριστοκρατία. Κοινός τους στόχος η καταπολέμηση της εθνικής συνείδησης των νησιωτών, που είχε φουντώσει μετά την πρώτη γαλλική κατάκτηση. Η ελληνική επανάσταση και η δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους αποτέλεσαν το έναυσμα μακρών αγώνων που απέκτησαν και την πολιτική τους έκφραση μέσα από τις τάξεις του ριζοσπαστικού κόμματος.
Σκοπός των ριζοσπαστών ήταν όχι μόνο η ένωση με την Ελλάδα αλλά και ο δημοκρατικός μετασχηματισμός ολόκληρης της Βαλκανικής. Οι συνεχείς εξεγέρσεις εντάθηκαν. Ο επαναστατικός άνεμος που σάρωνε την Ευρώπη το 1848, ξέσπασε ορμητικός στην Κεφαλονιά, όπου η εξέγερση μεταβλήθηκε σε συγκροτημένη επανάσταση. Η επέμβαση του αγγλικού στρατού την περιόρισε για λίγο αλλά το 1849 η επανάσταση φούντωσε πάλι κι εξελίχθηκε σε κανονική ένοπλη αντιπαράθεση.
Οι μάχες ανάμεσα στους χωρικούς και τους Άγγλους αναστάτωσαν το νησί, με αποτέλεσμα η αγγλική κατοχή να χρησιμοποιήσει τα πιο άγρια μέσα καταστολής που διέθετε, προκειμένου να επικρατήσει. Οι ριζοσπάστες υπέστησαν φοβερούς διωγμούς που εξαπολύθηκαν με τη συνεργασία Άγγλων και ντόπιων αριστοκρατών. Όμως, η Βουλή των Ιονίων νησιών εξέδωσε ψήφισμα (1850), με το οποίο ζητούσε την ένωση με την Ελλάδα. Η απάντηση του αρμοστή ήταν να διαλύσει το κοινοβούλιο.
Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν, ήταν το προοίμιο για την ένωση των νησιών με την Ελλάδα. Πραγματοποιήθηκε το 1864.

Το πρώτο θύμα της αγγλικής διπλωματίας, σε σχέση με την Ελλάδα, ήταν ο Αλφρέδος, δεύτερος γιος της βασίλισσας Βικτορίας. Από καιρό, οι Βρετανοί ήθελαν ν’ απαλλαγούν από τα Επτάνησα, που μόνο προβλήματα τους δημιουργούσαν. Με ευχαρίστηση θα τα παραχωρούσαν στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε ο βασιλιάς Όθων και η εμμονή του στη Μεγάλη Ιδέα. Οι Βρετανοί, με κανέναν τρόπο δε ήθελαν να θιγεί η ακεραιότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εκτός κι αν ήταν να ωφεληθούν οι ίδιοι
Στη στροφή της δεκαετίας του 1850 προς 1860, αγγλόφιλοι στα Επτάνησα προωθούσαν ένα φιλόδοξο σχέδιο: Τη δημιουργία της Επτανησιακής Ηγεμονίας, που θα περιλάμβανε τα Ιόνια νησιά και τις τουρκοκρατούμενες ακόμα Θεσσαλία και Ήπειρο, με ηγεμόνα τον πρίγκιπα Αλφρέδο.
Η έξωση του Όθωνα, τον Οκτώβιο του 1862, έκανε το σχέδιο ν’ ατονήσει. Ο πρίγκιπας Αλφρέδος προοριζόταν πια για βασιλιάς των Ελλήνων. Τον Νοέμβριο του 1862, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, λόρδος Πάλμερστον, κάλεσε τον Χαρίλαο Τρικούπη, Έλληνα επιτετραμμένο στο Λονδίνο.
«Αφού έφυγε ο Όθων», του είπε, «κρατάμε την Κέρκυρα και σας δίνουμε τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου»...
Οι Άγγλοι μπορεί να ήθελαν τον Αλφρέδο βασιλιά στην Ελλάδα. Δεν τον ήθελαν όμως, οι άλλες τότε μεγάλες δυνάμεις. Οι Άγγλοι προχώρησαν αλλιώς. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1862, άρχιζε στην Αθήνα η εθνοσυνέλευση που θα οδηγούσε στην εκλογή νέου βασιλιά. Την ίδια μέρα, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, λόρδος Ράσελ, διαμηνούσε στον Χαρίλαο Τρικούπη πως «η βασίλισσα δεν θα είχε αντίρρηση να δοθούν τα Επτάνησα στην Ελλάδα, αν ο νέος βασιλιάς ήταν αρεστός στους Βρετανούς».
Τον ίδιο μήνα, έφτασε στην Αθήνα έκτακτος απεσταλμένος της αγγλικής κυβέρνησης. Το μήνυμα δεν έπαιρνε παρερμηνείες:
«Προκειμένου να στηριχτεί η μοναρχία στην Ελλάδα, η βασίλισσα Βικτορία ήταν πρόθυμη να ανακοινώσει στη βουλή των λόρδων και στο αγγλικό κοινοβούλιο την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. Όμως, η προσφορά αυτή δεν ίσχυε, αν οι Έλληνες εξέλεγαν βασιλιά που θα δημιουργούσε υποψίες ότι θ’ ακολουθούσε επιθετική πολιτική προς την Τουρκία»...
Η εθνοσυνέλευση ψήφισε να δοθεί το στέμμα της Ελλάδας στο 18χρονο γιο του νέου βασιλιά της Δανίας Γεώργιο, με το όνομα Γεώργιος ο Α’. Για να μην υπάρξει μπλέξιμο με αντιβασιλείες, η εθνοσυνέλευση τον κήρυξε ενήλικα. Οι Άγγλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Στις 13 Ιουλίου του 1863, μια διεθνής συνθήκη έδινε στα Επτάνησα το δικαίωμα να ενωθούν με την Ελλάδα, «εφόσον αυτό επιθυμούσε ο λαός τους», σαν να μην ήταν αυτό το αίτημα ματωμένων αγώνων μισού αιώνα.
Σε εκτέλεση της συνθήκης, ο αρμοστής Στορξ διέλυσε το κοινοβούλιο της Επτανησιακής πολιτείας και προκήρυξε εκλογές για τις 19 Σεπτεμβρίου. Παρουσιάστηκε ο ίδιος μπροστά στους νεοεκλεγέντες με το ερώτημα, αν ο λαός επιθυμεί την ένωση με την Ελλάδα. Πήρε την απάντηση με το ψήφισμα της 23ης Σεπτεμβρίου του 1863:
«Αι νήσοι Κέρκυρα, Κεφαλληνία, Ζάκυνθος, Λευκάς, Ιθάκη, Κύθηρα, Παξοί και τα εξαρτήματα αυτών ενούνται μετά του βασιλείου της Ελλάδος, όπως εσαεί αποτελώσιν αναπόσπαστον αυτού μέρος εν μιά και αδιαιρέτω πολιτεία, υπό το συνταγματικόν σκήπτρον της Αυτού Μεγαλειότητος του βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α’ και των διαδόχων αυτού».
Τα θεμέλια για την τελική ευθεία μπήκαν στις 14 Νοεμβρίου του 1863 με την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου, που παραχωρούσε τα Επτάνησα στην Ελλάδα. Δυο μέρες αργότερα, στις 16 του ίδιου μήνα, ο Γεώργιος ορκιζόταν βασιλιάς των Ελλήνων. Στις 29 Μαρτίου του 1864, ανακοινώθηκε η τελική συμφωνία: Τα νησιά παραχωρούνταν στην Ελλάδα ως προίκα στον Γεώργιο.
Δυο μήνες αργότερα, στις 21 Μαΐου, ο μετέπειτα πρωθυπουργός κι από τους βασικούς συντελεστές της έξωσης του Όθωνα, Θρασύβουλος Ζαΐμης, σε επίσημη τελετή στην Κέρκυρα, παραλάμβανε τα Επτάνησα ως πληρεξούσιος του νέου βασιλιά.

(Έθνος, 21.5.1998) (τελευταία επεξεργασία, 24.2.2009)

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Η Μάχη του Μαραθώνα, η Ανατροπή.Των Κωνσταντίνου Λαγού και Φώτη Καρυανού










«Μάχη του Μαραθώνα, η Ανατροπή»


«Μάχη του Μαραθώνα, η Ανατροπή»
Η Μάχη του Μαραθώνα σηματοδοτεί μια από τις πλέον σημαντικές στιγμές της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, αφού υπήρξε καταλυτικός παράγοντας στη δημιουργία του Δυτικού Πολιτισμού. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι και σήμερα, οι πλέον βασικές της παράμετροι παρέμεναν άγνωστες.
Στο παρόν βιβλίο, αποτέλεσμα της πολυετούς έρευνας των δύο συγγραφέων, Κωνσταντίνου Λαγού και Φώτη Καρυανού, αποκαλύπτονται για πρώτη φορά κρίσιμα συμβάντα της περίφημης Μάχης.
Ταυτόχρονα, δημοσιεύεται η πλέον πρωτότυπη αναπαράστασή της και παρουσιάζεται ο ακριβής τρόπος με τον οποίο  επετεύχθη η ελληνική νίκη. Οι συγγραφείς καταδεικνύουν ότι η εποποιία του Μαραθώνα υπήρξε όχι μόνο μεγαλειώδης, αλλά και συγκλονιστική.
Το βιβλίο διαφοροποιείται σημαντικά με ό,τι έχει δημοσιευθεί μέχρι σήμερα για τη Μάχη του Μαραθώνα, διευρύνοντας όχι μόνο τις γενικές, αλλά και τις ειδικές γνώσεις μας γι’ αυτή, με την παρουσίαση και τεκμηρίωση πολλών νέων και άγνωστων στοιχείων. Το κείμενό του επικεντρώνεται αποκλειστικά στις παραμέτρους της περίφημης Μάχης, με αναλυτικό κείμενο, πλούσια εικονογράφηση, πρωτότυπα σχέδια και χάρτες, καθώς και μοναδικές και αδημοσίευτες φωτογραφίες. Ανάμεσα στο φωτογραφικό υλικό του βιβλίου υπάρχει και η παλαιότερη λήψη (1870) του Τύμβου των Αθηναίων, καθώς και η φωτογραφία των σκελετών δύο Σπαρτιατών πολέμαρχων και ενός Σπαρτιάτη Ολυμπιονίκη. Οι συγγραφείς αποκαλύπτουν την έμμεση σχέση αυτών των Σπαρτιατών με μια βασική παράμετρο της Μάχης του Μαραθώνα.
Στα 15 κεφάλαια του βιβλίου φωτίζονται τα μυστήρια της Μάχης που απασχολούν τον σύγχρονο μελετητή, αλλά και τον μέσο αναγνώστη. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της εξαντλητικής έρευνας και εξέτασης τόσο των αρχαίων φιλολογικών και αρχαιολογικών πηγών, όσο και της εκτενέστατης σύγχρονης διεθνούς βιβλιογραφίας, που περιλαμβάνει σχεδόν 800 βιβλία, άρθρα, ανακοινώσεις συνεδρίων και άλλες δημοσιεύσεις. Σημαντικό ρόλο στην τεκμηρίωση των απόψεων των συγγραφέων παίζουν και οι περισσότερες  από 2.000 υποσημειώσεις του βιβλίου.
Μέσα από τα επιμέρους κεφάλαια ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει τη διαδοχή των γεγονότων, από την προετοιμασία της περσικής εκστρατείας μέχρι και την επαύριον της Μάχης του Μαραθώνα. Οι συγγραφείς καταγράφουν λεπτομέρειες για την επιστράτευση των Αθηναίων το 490 π.Χ., τη διοίκηση, τον εφοδιασμό τους, τη σύνθεση και συγκρότηση του στρατεύματός τους, την πορεία του από την Αθήνα στον Μαραθώνα, τον ρόλο των οπλιτών, αλλά και των ελαφρά οπλισμένων στρατιωτών στη Μάχη του Μαραθώνα. Επίσης, παρουσιάζουν τα αρχαιολογικά κατάλοιπα της περιοχής, έχοντας συμπεριλάβει στοιχεία ακόμη και από τις πιο πρόσφατες αρχαιολογικές, γεωλογικές και άλλες έρευνες Ελλήνων και ξένων επιστημόνων στον Μαραθώνα.
Τέλος, οι δύο συγγραφείς καταγράφουν αναλυτικά όλες τις δημοσιευμένες ομάδες αναπαραστάσεων της Μάχης, και παράλληλα παρουσιάζουν και τεκμηριώνουν την πλέον πρωτότυπη αναπαράστασή της.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Η προκήρυξη του Αλ. Υψηλάντη, 24/02/1821



ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Πρό πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν.
 Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ηπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν· ας ενωθώμεν λοιπόν με Ενθουσιασμόν! η Πατρίς μάς προσκαλεί!
 Η Ευρώπη, προσηλώνουσα τους οφθαλμούς της εις ημάς, απορεί διά την ακινησίαν μας, ας αντηχήσωσι λοιπόν όλα τα Όρη τής Ελλάδος από τον Ήχον τής πολεμικής μας Σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν κλαγγήν των Αρμάτων μας. Η Ευρώπη θέλει θαυμάση τας ανδραγαθίας μας, οι δε τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί θέλουσι φύγει απ’ έμπροσθέν μας.
 Οι φωτισμένοι λαοί της Ευρώπης ενασχολούνται εις την αποκατάστασιν της ιδίας ευδαιμονίας· και πλήρεις ευγνωμοσύνης διά τας προς αυτούς των Προπατόρων μας ευεργεσίας, επιθυμούσι την ελευθερίαν της Ελλάδος.
 Ημείς, φαινόμενοι άξιοι της προπατορικής αρετής και του παρόντος αιώνος, είμεθα Εύελπεις, να επιτύχωμεν την υπεράσπισιν αυτών και βοήθειαν· πολλοί εκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν έλθη, διά να συναγωνισθώσι με ημάς. Κινηθήτε, ω φίλοι, και θέλετε ιδή μίαν Κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαιά μας! Θέλετε ιδή και εξ αυτών των εχθρών μας πολλούς, οίτινες, παρακινούμενοι από την δικαίαν μας αιτίαν, να στρέψωσι τα Νώτα προς τον εχθρόν και να ενωθώσι με ημάς· ας παρρησιασθώσι με ειλικρινές φρόνημα, η Πατρίς θέλει τους εγκολπωθή! Ποίος λοιπόν εμποδίζει τους ανδρικούς σας Βραχίονας; ο άνανδρος εχθρός μας είναι ασθενής και αδύνατος. Οι στρατηγοί μας έμπειροι και όλοι οι ομογενείς γέμουσιν ενθουσιασμού! ενωθήτε λοιπόν, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες! ας σχηματισθώσι φάλαγκες εθνικαί, ας εμφανισθώσι Πατριωτικαί λεγεώνες, και θέλετε ιδή τους παλαιούς εκείνους Κολοσσούς του δεσποτισμού να πέσωσιν εξ ιδίων, απέναντι των θριαμβευτικών μας Σημαίων! Εις την φωνήν της Σάλπιγκός μας όλα τα παράλια του Ιωνίου και Αιγέου πελάγους θέλουσιν αντηχήση· τα Ελληνικά πλοία, τα οποία εν καιρώ ειρήνης ήξεραν να εμπορεύωνται, και να πολεμώσι, θέλουσι σπείρη εις όλους τους λιμένας του τυράννου με το πυρ και την μάχαιραν, την φρίκην και τον θάνατον...
 Ποία ελληνική ψυχή θέλει αδιαφορήση εις την πρόσκλησιν της Πατρίδος; Εις την Ρώμην ένας του Καίσαρος φίλος σείων την αιματομένην χλαμύδα του τυράννου εγείρει τον λαόν. Tι θέλετε κάμη Σεις ω Έλληνες, προς τους οποίους η Πατρίς γυμνή δεικνύει μεν τας πληγάς της και με διακεκομμένην φωνήν επικαλείται την βοήθειαν των τέκνων της; Η θεία πρόνοια, ω φίλοι Συμπατριώται, ευσπλαγχνισθείσα πλέον τας δυστυχίας μας ηυδόκησεν ούτω τα πράγματα, ώστε με μικρόν κόπον θέλομεν απολαύση με την ελευθερίαν πάσαν ευδαιμονίαν. Αν λοιπόν από αξιόμεμπον αβελτηρίαν αδιαφορήσωμεν, ο τύραννος γενόμενος αγριώτερος θέλει πολλαπλασιάση τα δεινά μας, και θέλομεν καταντήση διά παντός το δυστυχέστερον πάντων των εθνών.
 Στρέψατε τους οφθαλμούς σας, ω Συμπατριώται, και ίδετε την ελεεινήν μας κατάστασιν! ίδετε εδώ τους Ναούς καταπατημένους! εκεί τα τέκνα μας αρπαζόμενα διά χρήσιν αναιδεστάτην της αναιδούς φιληδονίας των βαρβάρων τυράννων μας! τους οίκους μας γεγυμνωμένους, τον αγρούς μας λεηλατισμένους και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα!
 Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον Ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν! λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την Ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών Καταφρόνησιν.
 Μεταξύ ημών ευγενέστερος είναι, όστις ανδρειοτέρως υπερασπισθή τα δίκαια της Πατρίδος, και ωφελιμοτέρως την δουλεύση. Το έθνος συναθροιζόμενον θέλει εκλέξη τους Δημογέροντάς του, και εις την ύψιστον ταύτην Βουλήν θέλουσιν υπείκει όλαι μας αι πράξεις...
 Ας κινηθώμεν λοιπόν μέ εν κοινόν φρόνιμα, oι πλούσιοι ας καταβάλωσιν μέρος της ιδίας περιουσίας, oι ιερoί ποιμένες ας εμψυχώσωσι τον λαόν με το ίδιόν των παράδειγμα, και oι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. Oι δε εν ξέναις αυλαίς υπουργούντες στρατιωτικοί και πολιτικοί ομογενείς, αποδίδοντες τας ευχαριστίας εις ην έκαστος υπουργεί δύναμιν, ας ορμήσωσιν όλοι εις το ανοιγόμενον ήδη μέγα και λαμπρόν στάδιον, και ας συνεισφέρωσιν εις την πατρίδα τον χρεωστούμενον φόρον, και ως γενναίoι ας ενοπλισθώμεν όλοι άνευ αναβολής καιρού με το ακαταμάχητον όπλον της ανδρείας και υπόσχομαι εντός ολίγου την νίκην και μετ' αυτήν παν αγαθόν. Πoίoι μισθωτοί και χαύνοι δούλοι τολμούν να αντιπαραταχθώσιν απέναντι λαού, πολεμούντος υπέρ της ιδίας ανεξαρτησίας; Μάρτυρες oι Ηρωικοί αγώνες των προπατόρων μας· Μάρτυς η lσπανία, ήτις πρώτη και μόνη κατετρόπωσε τας αηττήτους φάλαγκας ενός τυράννου.
 Με την Ένωσιν, ω Συμπολίται, με το προς την ιεράν Θρησκείαν Σέβας, με την προς τους Νόμους και τους Στρατηγούς υποταγήν, με την ευτολμίαν και σταθηρότητα, η νίκη μας είναι βεβαία και αναπόφευκτος, αυτή θέλει στεφανώση μέ δάφνας αειθαλείς τους Ηρωικούς αγώνας μας, αυτή με χαρακτήρας ανεξαλείπτους θέλει χαράξη τα ονόματα ημών εις τον ναόν της αθανασίας, διά το παράδειγμα των επερχομένων γενεών. Η Πατρίς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή και γνήσιά της τέκνα με τα βραβεία της δόξης και τιμής· τα δε απειθή και κωφεύοντα εις την τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει αποκηρύξη ως νόθα και Ασιανά σπέρματα, και θέλει παραδώση τα ονόματά των, ως άλλων προδότων, εις τον αναθεματισμόν και κατάραν των μεταγενεστέρων.
Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών! Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι, διά να μάς αφήσωσιν ελευθέρους, επολέμησαν και απέθανον εκεί! Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν τον Επαμεινώνδου Θηβαίου, και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους, εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτωνος, οι οποίοι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικόν ζυγόν, εις εκείνην του Τιμολέοντος, όστις απεκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας, μάλιστα εις εκείνας τον Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαροτέρους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον, με πολλά μικρόν κόπον, να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου.
 Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!
Αλέξανδρος Υψηλάντης
Την 24ην Φεβρεαρίου 1821 Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου


"ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ"


Μετάφραση: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Φιλολογική επιμέλεια: Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου
Συνεπιμελητές: 'Αγγελος Μαντάς, Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος
Εισαγωγή: Αγλαΐα Κάσδαγλη, Πρόλογος: Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος
Αθήνα 2015, σσ. Τόμος Α΄: 499 με 8 α/μ εικόνες και 1 αναδιπλούμενο χάρτη, Τόμος Β΄: 541 με 5 α/μ εικόνες, Τόμος Γ΄: 577 με 2 εικόνες

Η "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ" του Βρετανού φιλέλληνα Τόμας Γκόρντον (1788-1841) συγκαταλέγεται στα πρωιμότερα έργα που γράφτηκαν για την Ελληνική Επανάσταση και από την αρχή θεωρήθηκε ένα από τα σοβαρότερα και εγκυρότερα. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης τον Νοέμβριο του 1903 γράφει στον Γιάννη Βλαχογιάννη για το βιβλίο του Γόρδωνα «Το έργον είνε σπουδαίον και το επόνεσα». Και η μετάφραση του έργου είναι επίσης σπουδαία. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος: «Παρά τα βάσανά του, ο Παπαδιαμάντης μεταφράζει στοργικά τον Γόρδωνα. Και μολονότι η καθαρεύουσά του είναι εδώ επισημότερη, δεν βρισκόμαστε μακριά από το θαυμαστό γλωσσικό αμάλγαμα των διηγημάτων του».

Περιγραφή:
Το βιβλίο αυτό του Βρετανού φιλέλληνα Τόμας Γκόρντον (1788-1841) συγκαταλέγεται στα πρωιμότερα έργα που γράφτηκαν για την Ελληνική Επανάσταση και από την αρχή θεωρήθηκε ένα από τα σοβαρότερα και εγκυρότερα. Σημαντική είναι άλλωστε η επίδραση που άσκησε στις πολύ γνωστές σήμερα ιστορίες του Τζορτζ Φίνλεϋ και του Σπυρίδωνος Τρικούπη. Γόνος πλούσιας σκοτσέζικης οικογένειας, ο Τόμας Γκόρντον (Θωμάς Γόρδων επί το ελληνικότερον) σπούδασε στο Ήτον και στην Οξφόρδη. Η κλασική παιδεία του εξηγεί ως ένα βαθμό τον ενθουσιασμό του για την Ελλάδα και την ανάμειξή του στις ελληνικές υποθέσεις. Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία της Ελλάδας ο Γκόρντον πρόσφερε την αμέριστη υλική και ηθική συμπαράστασή του στον αγώνα των Ελλήνων, κυρίως από τη Σκοτία. Και για δύο μάλλον σύντομα χρονικά διαστήματα συμμετείχε ενεργά σε αυτόν τον αγώνα: πρώτα στις αρχές της Επανάστασης, οπότε πολέμησε υπό τον Δημήτριο Υψηλάντη και έλαβε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, και κατόπιν το 1826-1827. Αυτή η δεύτερη και πιο μακρόχρονη περίοδος της άμεσης συμμετοχής του συνέπεσε με τους καταστροφικούς εμφυλίους πολέμους και την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Στην περίπτωση αυτή, ειδική αποστολή του Γκόρντον ήταν να φέρει στους Έλληνες το τελευταίο ποσόν του δευτέρου αγγλικού δανείου, διατηρώντας απόλυτο έλεγχο της διαχείρισής του. Μεταξύ άλλων, επιχείρησε να αναδιοργανώσει μαζί με τον Φαβιέρο τον τακτικό στρατό και ηγήθηκε (ως την παραίτησή του) της αποτυχημένης εκστρατείας του Φαλήρου. Μετά τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων και ως τον θάνατό του, η ζωή του Γκόρντον μοιράστηκε μεταξύ των δύο τόσο διαφορετικών τόπων που είχε αγαπήσει: της Σκοτίας και της Ελλάδας. «Το έργον είνε σπουδαίον και το επόνεσα», έγραφε τον Νοέμβριο του 1903 ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στον Γιάννη Βλαχογιάννη για το βιβλίο του Γόρδωνα. Και η μετάφραση του έργου είναι επίσης σπουδαία. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος: «Παρά τα βάσανά του, ο Παπαδιαμάντης μεταφράζει στοργικά τον Γόρδωνα. Και μολονότι η καθαρεύουσά του είναι εδώ επισημότερη, δεν βρισκόμαστε μακριά από το θαυμαστό γλωσσικό αμάλγαμα των διηγημάτων του».

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Παναγιώτης Κονδύλης, «Οι αιτίες της παρακμής τής σύγχρονης Ελλάδας»




Παναγιώτης Κονδύλης, «Οι αιτίες της παρακμής τής σύγχρονης Ελλάδας»
Εκδότης: Θεμέλιο, 2011. 72 σελίδες.
Η περίληψη που ακολουθεί έγινε απο την Αγγελική Παρίση.
Οι αριθμοί αφορούν τη σχετική σελίδα τού βιβλίου.

11. Ο νόθος αστισμός
Στην Ελλάδα δεν υπήρξε αστική τάξη ανάλογη με εκείνη της Δυτικής Ευρώπης. Ούτε δημιουργήθηκε γηγενής και αυτοτελής αστικός πολιτισμός.
12-13. Αστική τάξη σημαίνει «εύποροι πολίτες», «πλουτοκράτες», «νοικοκυραίοι», άρα υπέρ της καπιταλιστικής οικονομίας και κατά του σοσιαλισμού.
13. Όμως στην Ελλάδα οι πλούσιοι μπορούν κάλλιστα να προέρχονται από κοινωνικές ομάδες που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αστικές, ούτε χρησιμοποιούν για να πλουτίσουν «αμιγώς» καπιταλιστικές μεθόδους. 
14. Στην Ελλάδα ο όρος «αστική τάξη» έχει συνήθως αρνητική έννοια ως μεγάλος αντίπαλος της ανερχόμενης εργατικής τάξης, ενώ στην δυτική και κεντρική Ευρώπη ο αστός προτού συγκρουστεί με τον εργάτη, ήταν ο κύριος αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας.
16. Η εισαγωγή στοιχείων της νεοελληνικής ιδεολογίας από την Ευρώπη έγινε όπως η εισαγωγή αγαθών, παραγωγικών μεθόδων, νομικών και πολιτικών θεσμών. Για αστική τάξη έκαναν λόγο οι αριστεροί ή οι φιλελεύθεροι εκσυγχρονιστές και όχι οι ελληνοκεντρικοί, οι οποίοι προτιμούσαν να υποβιβάζουν τις ταξικές διακρίσεις προκειμένου να διατηρείται ενιαίο και ακέραιο το όραμα του Ελληνισμού.
18-19. Στην Ελλάδα δεν διαμορφώθηκε ούτε αστική τάξη με τα χαρακτηριστικά εκείνα που έσπασαν τις πατριαρχικές σχέσεις και την πατριαρχική παρουσία, και οδήγησαν στην κυριαρχία της απρόσωπης διαμόρφωσης των εργασιακών σχέσεων στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης, στην συσσωρευτική πρόθεση με την καπιταλιστική έννοια, αλλά ούτε και αστικός πολιτισμός.
19. Οι πατριαρχικές σχέσεις είναι πολύ ισχυρές και δεν διασπάστηκαν (παροχή υπακοής με αντιπαροχή ορισμένη προστασία).
21. Αυτό ερμηνεύεται από την ανυπαρξία στις τουρκοκρατούμενες περιοχές φεουδαλισμού δυτικοευρωπαϊκού τύπου, η οποία συνετέλεσε στην απουσία αστικής τάξης, διότι εφόσον αυτός έλειπε, δεν μπορούσε φυσικά να ανακύψει ούτε και η άρνησή του (δεν δημιουργήθηκε αστική τάξη σαν αντίπαλο δέος στην φεουδαρχία).
22. Ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός σε διεθνές επίπεδο εξώθησε μικρές ομάδες της πατριαρχικής τουρκοκρατούμενης κοινωνίας να ενταχθούν στο διεθνές καπιταλιστικό κύκλωμα με εμπορικές και εφοπλιστικές δραστηριότητες. Μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους αρκετοί φορείς οικονομικής ανόδου στο εσωτερικό της χώρας παρέμειναν ουσιαστικά στο πατριαρχικό πλαίσιο εργασιακής οργάνωσης και νοοτροπίας. Το γεγονός αυτό έκανε δυνατή την πολιτική και κοινωνική τους συνύπαρξη με άλλες ομάδες που έπαιζαν ακόμη πιο παραδοσιακούς ρόλους (τοπικούς προύχοντες, πρώην ηγέτες των άτακτων στρατευμάτων του Αγώνα κλπ.).
23. Η συνύπαρξη αυτή είχε και συγκρούσεις που αφορούσαν την ανακατανομή της πολιτικής ισχύος και του εθνικού πλούτου. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο διεθνών ανακατατάξεων και ζυμώσεων λόγω του μεγάλου πολιτικού και οικονομικού ενδιαφέροντος των δυτικοευρωπαίων για την ευρύτερη περιοχή. Άτομα και ομάδες στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού απέκτησαν αξιόλογη οικονομική ισχύ χάρη στην ταύτιση των συμφερόντων τους με τα συμφέροντα μεγάλων αγγλικών εταιρειών. Ευημερούσαν αλλά δεν μπορούσαν να παίξουν σημαντικούς ρόλους καινοτόμους ιστορικά και επιδόθηκαν κυρίως σε μεσιτικές και διαμετακομιστικές εργασίες.
24. Αντίστοιχα και στο έδαφος του ελληνικού κράτους η βιομηχανία και η παραγωγή αγαθών γενικότερα αναπτύχθηκε πολύ λιγότερο απ’ότι η ναυτιλία, το εμπόριο και το τραπεζικό σύστημα.

25. Το Κράτος και τα κόμματα
Η εισαγωγή της βασιλευομένης δημοκρατίας και της καθολικής ψηφοφορίας δεν προήλθε από εσωτερικές διεργασίες αλλά επιβλήθηκε από Δυτικές δυνάμεις σαν απάντηση στην ανυπακοή της κυβέρνησης του Όθωνα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
26. Ο κοινοβουλευτισμός και η καθολική ψηφοφορία επιβλήθηκαν σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούσαν οι πατριαρχικές σχέσεις και νοοτροπίες και προξένησαν μια κοινωνική κινητικότητα ίσως πιο έντονη απ’αυτήν που προξένησε το καπιταλιστικό σύστημα γιατί δημιουργήθηκαν ευκαιρίες πολιτικής και κοινωνικής σταδιοδρομίας και άνοιξε ο δρόμος από την ύπαιθρο προς την πόλη.
27. Τα κόμματα προσέφεραν κρατικές θέσεις για να προσελκύσουν ψηφοφόρους κι έτσι διογκώθηκε και γιγαντώθηκε το κράτος, πράγμα στο οποίο συνέβαλε και η καχεκτική κρατική οικονομία.
29. Στην Ελλάδα το κράτος εκποιήθηκε στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού από τα «πολιτικά τζάκια» με μεθόδους δεσμευτικές για όλες τις πολιτικές παρατάξεις ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Οι πελατειακές σχέσεις που κυριαρχούν κάνουν προσχηματικές τις ιδεολογίες και εξηγούν την εύκολη αλλαγή κομματικής στέγης των πολιτικών και τη διόγκωση του κρατικού μηχανισμού για κομματικά οφέλη από όλα ανεξαρτήτως των κόμματα.
31. Η λεγόμενη ελληνική αστική τάξη διασπειρόταν σε διάφορα κόμματα, κυρίως στα δύο μεγαλύτερα και δεν ταυτίστηκε με την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας, αν και η επιρροή της ήταν μεγαλύτερη από άλλων κοινωνικών στρωμάτων.
32. Στις αρχές του 20ου αιώνα στην πολιτική σκηνή δεν πρωταγωνιστούσαν οι αστοί, αλλά πολιτικοί με μικροαστική ή αγροτική προέλευση.
34. Το κράτος στην Ελλάδα αν και διογκώθηκε αριθμητικά δεν διαχωρίστηκε από την κοινωνία ώστε να της επιβληθεί ως φορέας οικονομικής ανάπτυξης και θεσμικού εκσυγχρονισμού. Έτσι, μια κοινωνία μάλλον αδρανής απομυζούσε τον κρατικό μηχανισμό.
35. Την απουσία αστικής τάξης θα μπορούσε να υποκαταστήσει ένα ισχυρό κράτος που θα είχε όμως και χαρακτηριστικά μιας ισχυρής πεφωτισμένης δεσποτείας, σαν αυτή που επιχείρησε να δημιουργήσει ο Καποδίστριας. Ο γηγενής κοινοβουλευτισμός ήταν όργανο ιμπεριαλιστικής επιρροής και αγωγός παραδοσιακών πατριαρχικών δυνάμεων που ήταν αντίθετες στον εκσυγχρονισμό της χώρας. Οι υπέρμαχοι του Συντάγματος στη μετεπαναστατική Ελλάδα ήταν από τους κύκλους των τοπικών προυχόντων που δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να εκχωρήσουν τα πατριαρχικά τους δικαιώματα στο σύγχρονο κράτος. Η απουσία ευδιάκριτων κοινωνικών τάξεων ανέστειλε τις ισχυρές κοινωνικές συγκρούσεις. Οι πελατειακές σχέσεις θα δώσουν τον τόνο στο πολιτικό σύστημα και θα ενισχύσουν τη γιγάντωση του κράτους και την τοποθέτηση των μερικών συμφερόντων υπεράνω του γενικού συμφέροντος.
35, 36. Τα τζάκια συμφιλιώθηκαν με το κράτος όταν μπόρεσαν να το ελέγξουν. Το υπερτροφικό κράτος έγινε πεδίο σύγκρουσης διαφόρων «κλάδων», καθένας από τους οποίους αγωνιζόταν να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από το δημόσιο κορβανά. Προοδευτικά η ταξική σύγκρουση αμβλυνόταν γιατί όλοι οι «κλάδοι» στρέφονταν ταυτόχρονα προς το κράτος ικετεύοντας ή απειλώντας το για περισσότερα οφέλη.

37. Το Έθνος
Η διάσταση έθνους και κράτους στη νεοελληνική ιστορία αποτελεί αποτυχία της εθνικής ολοκλήρωσης, αλλά και απόδειξη της ελλιπούς ανάπτυξης του αστικού στοιχείου που υποκαταστάθηκε από τα πατριαρχικά δίκτυα αυτά να τα υποκαταστήσει. Αν είχε δημιουργηθεί ένα σύγχρονο κράτος, το οποίο ακόμα κι αν δεν αγκάλιαζε το σύνολο του έθνους, θα αποτελούσε όμως πόλο έλξης, όντας πιο προχωρημένο από πολιτική και κοινωνική άποψη. Κάποια τμήματα του έθνους δεν θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν το κράτος κι έτσι το έθνος θα εκσυγχρονιζόταν, δηλαδή θα αστικοποιόταν, μόνο στα όρια του κράτους. Αυτό δεν συνέβη, διότι το κράτος συγκροτήθηκε σε πατριαρχική βάση και στηρίχθηκε σε πατριαρχικές έννοιες όπως οι πραγματικοί ή φανταστικοί φυλετικοί και πολιτισμικοί παράγοντες (γλώσσα, θρησκεία), ενώ η οικονομική βάση, η κοινωνική υφή και η θεσμική οργάνωση του έθνους περνά στο περιθώριο.
39. Στην περίπτωση των προυχόντων και των οπλαρχηγών ο πολιτικός ορίζοντας ήταν τοπικός παρά εθνικός. Ανάλογη ήταν και η περίπτωση της Εκκλησίας, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, που δεν είδε τον εαυτό της ως ηγέτη ενός υπόδουλου έθνους, παρά σαν ποιμένα χριστιανικών πληθυσμών που ζουν αναγκαστικά κάτω από αλλόθρησκο ηγεμόνα. Σύμφωνα με τη βυζαντινή της παράδοση, η Εκκλησία ήταν ξένος θεσμός προς το έθνος, ήταν θεσμός πολυεθνικός και η ομολογία πίστεως μετρούσε περισσότερο από τη φυλή ή τη γλώσσα, π.χ. ο Ορθόδοξος Ρώσος ήταν αδελφός, ο Έλληνας που φράγκεψε όχι.
40. Όταν τα ιστορικά γεγονότα (επανάσταση – δημιουργία νεοελληνικού κράτους) φέρνουν στο προσκήνιο το έθνος, η Εκκλησία έχοντας χάσει τον κεντρικό κοινωνικό ρόλο που είχε την εποχή της Τουρκοκρατίας και αναζητώντας καινούργιο, σηκώνει το λάβαρο, προσπαθεί να ελέγξει την εθνική ιδεολογία και τους αγώνες των αλυτρώτων, ώστε να μην αφήσει κενά που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν άλλες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό, εμποδίζοντας τελικά το χωρισμό κοινωνίας και κράτους. Ακόμη και σήμερα κανένα κόμμα δεν τολμά να ζητήσει το χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, κάτι που δείχνει την έκταση της επιβολής του προαστιακού πατριαρχισμού στη νεοελληνική κοινωνία και νοοτροπία.

41. Εθνικισμός και Ελληνοκεντρισμοί
Το έθνος καθώς δεν μπήκε ποτέ εξ ολοκλήρου στα όρια του κράτους για να υποστεί την εκλογίκευση των σύγχρονων θεσμών, αποτέλεσε το μύθο που ήταν ο άξονας της νεοελληνικής ιδεολογίας. Ο νεοελληνικός μύθος αναφέρεται στο έθνος και όχι στο κράτος, είναι προϊόν της ιστορικής και ιδεολογικής επικράτησης ενός ασαφούς έθνους απέναντι στο αστικό εθνικό κράτος και ονομάζεται «Ελληνοκεντρισμός». Ο Ελληνοκεντρισμός θα μπορούσε να είχε υποταχθεί στο σύγχρονο αστικό εθνικισμό, για να χρησιμεύσει ως μέσο συσπείρωσης ολόκληρου του έθνους για αστικούς σκοπούς. Όμως έγινε το αντίθετο. Ο αστικός εθνικισμός απορροφήθηκε από τον ελληνοκεντρισμό και συμβιβάστηκε με προαστικές αντιλήψεις περί έθνους, φυλής κλπ. Έτσι ο ελληνοκεντρισμός κατέστη η κατ’εξοχήν νεοελληνική ιδεολογία.
42. Η αριστερά που επί δεκαετίες είχε το σθένος να λέει ότι το νεοελληνικό έθνος είναι φυλετικό και πολιτισμικό προϊόν των τελευταίων αιώνων και ότι η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την ιστορία των υπόλοιπων βαλκανικών εθνικοτήτων, έχει ενστερνιστεί ρητά ή σιωπηρά τα ελληνοκεντρικές θέσεις (περιούσιος λαός, τρισχιλιετής ιστορία κλπ.). Η ιδεολογική επιβολή του ελληνοκεντρισμού ήταν αναπόφευκτη μέσα στις συγκεκριμένες νεοελληνικές συνθήκες. Έτσι γεφύρωσε τις διαφορετικές αντιλήψεις για το έθνος και συνένωσε προς τα έξω δυνάμεις που ήταν ετερογενείς στο εσωτερικό. Το αδύναμο έθνος αντιστάθμισε έτσι τους εξευτελισμούς που υπέστη και επηρέασε τη διεθνή κοινή γνώμη ως προς τις ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις.
43. Πρώτη μορφή ελληνοκεντρισμού και συνάμα πρώτη μορφή σύγχρονης εθνικής συνείδησης υπήρξε ο κλασικισμός. Η αρχαιολατρεία και δη η ελληνολατρεία αποτέλεσε από την Αναγέννηση και μετά όπλο ενάντια στον χριστιανισμό και ενάντια στην εποχή της κυριαρχίας του τον Μεσαίωνα.
45. Η νεοελληνική επιστημονική συνεισφορά στη διερεύνηση του αρχαίου πολιτισμού υπήρξε μηδαμινή.
46. Ο αρχαιολατρικός ελληνοκεντρισμός διευρύνθηκε και συνδέθηκε με χριστιανικές αξίες και χριστιανικά ιδεώδη ώστε να ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό την Εκκλησία και τα προαστικά πατριαρχικά στρώματα.
47. Η αδιάσπαστη τρισχιλιετής ιστορία των Ελλήνων, αφενός με τη φυλετική συνέχεια και αφετέρου με την ενότητα ελληνικού και χριστιανικού πνεύματος υπήρξε ένα ιστορικό κατασκεύασμα.
48. Έτσι δεν τονίζονται τα παγανιστικά και υλιστικά (εγκοσμιολατρικά) στοιχεία της αρχαίας ελληνικής κοσμοθεωρίας, αλλά ο κόσμος του πνεύματος και των ιδεών που ερμηνεύονται ως προπομποί της χριστιανικής αλήθειας.
49. Οι Έλληνες ιδεολόγοι του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, βρήκαν στήριγμα σε αντίστοιχες ευρωπαϊκές τάσεις, που μπροστά στο σοσιαλιστικό κίνδυνο, αντιπαράθεσαν «το ελληνοχριστιανικό πνεύμα της Δύσης» στον «ασιατικό μπολσεβικισμό».
51. Ενώ άλλοι κύκλοι υιοθέτησαν τα σλαβόφιλα μοτίβα της «πνευματικής Ανατολής» απέναντι στην «υλιστική Δύση».

51. Το γλωσσικό και η Γραμματεία
Κατηγοριοποιήθηκαν τάσεις και πρόσωπα, σύμφωνα με εσφαλμένη κοινωνιολογική αποτίμηση, με βάση την τοποθέτησή τους απέναντι στο γλωσσικό ζήτημα. Η διαμάχη ανάμεσα σε καθαρεύουσα και δημοτική πήρε τη μορφή σύγκρουσης ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση.
52. Καθαρεύουσα: δεν ήταν πάντα «αντιδραστική» στάση, αλλά πρακτική ανάγκη, πίστη στα κλασικά πρότυπα. Δημοτική: για τους σοσιαλιστές στοιχείο της ταξικής συνείδησης των καταπιεσμένων στρωμάτων, για τους μετριοπαθείς στοιχείο των φιλόπονων και φιλήσυχων γεωργών, εργατών και τεχνιτών.
53. Ο μόνος πνευματικός τομέας, όπου ο νεότερος ελληνισμός είχε πραγματική ανάπτυξη κι έδωσε αξιόλογα έργα ήταν η ποίηση.
54. Το μυθιστόρημα ως κατ’εξοχήν αστικό λογοτεχνικό είδος δεν είχε αξιόλογη ανάπτυξη και δεν μπορούμε να μιλάμε για αστικό μυθιστόρημα στην Ελλάδα.

57. Η νόθα μαζική δημοκρατία
Τα γεγονότα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και του ελληνικού εμφυλίου προκάλεσαν κοινωνικές ανακατατάξεις και συνέβαλαν στον «εκσυγχρονισμό» του κράτους και στη μετάβαση από τον πατριαρχισμό και το νόθο αστισμό σε μια εξίσου νόθα μαζική δημοκρατία όπου η πελατειακή συναλλαγή κομμάτων και ψηφοφόρων συνεχίστηκε έντονα.
58. Η σύνθεση της αστικής τάξης άλλαξε σημαντικά και αποτελείται πλέον από νεόπλουτους κυρίως με εργολαβικές και μεταπρατικές δραστηριότητες, τις οποίες εξέθρεψαν μετά τη μαύρη αγορά, η ανοικοδόμηση, τα δημόσια έργα και ο μεγάλος όγκος εισαγωγών. Οι επιχειρηματίες και οι νεόπλουτοι έχουν χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο και πνευματικό ορίζοντα και δεν είναι τυχαία όσα συμβαίνουν στα γήπεδα ή στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Έτσι εξέλειψε και αυτός ο νόθος αστισμός. Η ανάπτυξη του τουρισμού στις δεκαετίες 1950 και 1960 και η μετανάστευση συνέβαλαν στην ένταξη της χώρας στο διεθνές κύκλωμα της καπιταλιστικής οικονομίας, κατέλυσαν οριστικά την πατριαρχική κοινωνική διάρθρωση και δημιούργησαν ένα πολυπληθές μεσαίο στρώμα που χαρακτηριζόταν από μιμητικό καταναλωτισμό, έπαρση για τη νεοαποκτηθείσα ευημερία και ημιμάθεια (εξάπλωση του κιτς).
59. Επίσης το λαϊκό τραγούδι στις διάφορες μορφές του κατέλυσε τις διακρίσεις ανάμεσα στην λόγια και λαϊκή παράδοση, και δημιουργήθηκε ένα νέο μείγμα σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών, και το ζεϊμπέκικο έγινε συρτάκι και ο τεκές μπαρ.
60. Οι κοινωνικές ανακατατάξεις των τελευταίων δεκαετιών ενίσχυσαν το χαρακτήρα της χώρας ως χώρας μικροϊδιοκτητών και μικροαστών, με καταναλωτικές συνήθειες που δεν καλύπτονταν από το υφιστάμενο παραγωγικό δυναμικό. Το πελατειακό σύστημα αντί να συρρικνωθεί, έγινε πιο ισχυρό γιατί ο ψηφοφόρος έδινε την ψήφο του προσδοκώντας από μια κομματική παράταξη τη διασφάλιση ή και την άνοδο του καταναλωτικού του επιπέδου, αδιάφορα με ποια οικονομικά μέσα. Οι «αναξιοπαθούντες» έγιναν απαιτητικοί και υπερφίαλοι κι έτσι η πατριαρχική σχέση αντιστράφηκε εν μέρει, και μεγάλωσε η εξάρτηση των κομμάτων από τους ψηφοφόρους τους. Υποχρεώθηκαν τα κόμματα να συναγωνίζονται στην υιοθέτηση και προάσπιση των οποιωνδήποτε αιτημάτων απ’οποιονδήποτε κι αν προέρχονταν.

61. Οι λαϊκισμοί
Στις συνθήκες αυτές, δεν αρκούσε πια ο διορισμός, ούτε η δανειοδότηση, ούτε η μεσολάβηση, αλλά έπρεπε το πελατειακό παιχνίδι να παιχθεί σε επίπεδο όχι μόνο κλάδων αλλά και μαζών με την αρωγή των ΜΜΕ. Έτσι έφτασε η χώρα στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
62. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έγινε ο αγωγός εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική του διαιώνιση μέσα από τη δυνατότητα να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφου. ‘Ομως εθνική ανάπτυξη συμβαίνει μόνο με αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, με αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, ειδικά όταν τα καταναλωτικά προϊόντα δεν παράγονται, αλλά εισάγονται και δανείζεται η χώρα για να πληρώσει τις εισαγωγές. Ανάπτυξη σημαίνει συσσώρευση, εντατική εργασία και προσωρινή τουλάχιστον μερική στέρηση, ενώ βραχυπρόθεσμη ευημερία σημαίνει παρασιτισμός και εκποίηση της χώρας.
62. Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από τη διανομή των βαρών και την ιεράρχηση των στερήσεων. Αρνούνται βεβαίως να τη δεχτούν οι καταναλωτές, αλλά και τα κόμματα που έχουν και θα έχουν πρώτη έγνοια τη νομή της εξουσίας.
63. Η αριστερά έχει τη δική της ευθύνη στην εκποίηση της χώρας γιατί υπερασπίζει και υιοθετεί κάθε αίτημα αρκεί αυτός που το προβάλλει να αυτοαποκαλείται «λαός».
65. Αυτή η κρίση βέβαια αγγίζει και τα θεμελιώδη ιδεολογήματα πάνω στα οποία στηρίχθηκε το έθνος και ιδιαίτερα στο ιδεολόγημα του ελληνοκεντρισμού. Η ελληνοχριστιανική εκδοχή του ελληνοκεντρισμού έγινε ιδεολογικό όπλο του αντικομμουνιστικού στρατοπέδου στον εμφύλιο και αργότερα, κι όταν αποδυναμώθηκε περί το 1960 και 1970 το κενό καλύφθηκε από τα αντιαλλοτριωτικά κηρύγματα της πολιτισμικής επανάστασης. Τέθηκε έτσι, ιδιαίτερα από τους νέους, θέμα εθνικής ταυτότητας. Ο ελληνοκεντρισμός επέζησε και θα επιζήσει ως υπεραναπληρωτικός μηχανισμός ενός έθνους που έχει ελάχιστη πνευματική και υλική παραγωγή, για να αντισταθμίσει όσα εισβάλλουν απ’έξω και κατακτούν το δικό του χώρο. Όμως δίχως συνεκτική κοσμοθεωρία, θα εκφράζεται ως στάση εθνικής λεβεντιάς και περηφάνιας ή σαν φολκλοριστικό καρύκευμα της τουριστικής εκποίησης του τόπου.

66. Ο εντόπιος μεταμοντερνισμός
Η πολιτισμική επανάσταση και η εγχώρια μαζική δημοκρατία επηρέασαν σημαντικά τα καθημερινά ήθη. Η διάλυση των ντόπιων ιδεολογημάτων, όπως και των διεθνών, προκάλεσαν μια χαοτική ανάμειξη πνευματικών προϊόντων που έρχονταν μαζικά απ’έξω όπως τα καταναλωτικά προϊόντα.
67. Οι ηδονιστικές αξίες του αυθορμητισμού και της αυτοπραγμάτωσης όπως τις διακήρυξε η πολιτισμική επανάσταση, αναμείχθηκαν με τις εγχώριες έξεις της πνευματικής νωθρότητας, του εξυπνακισμού και της ημιμάθειας. Κάπως έτσι εισέβαλε ο μεταμοντερνισμός στη χώρα και κορυφώθηκε η κρίση όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής.
68. Η υλική εκποίηση του έθνους θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα ανάμειξη των πάντων με τα πάντα συμβεί ως ανάμειξη μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων ή αν η φθορά των ελληνικών ιδεολογημάτων καταλήξει σε τέτοια συρρίκνωση της γλώσσας, ώστε ούτε η ποίηση, το μόνο προϊόν που χάρη στη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα, δεν θα μπορεί πια να παραχθεί. Απέναντι σ’όλα αυτά μπορεί κανείς να νιώθει μετέωρος, χωρίς εθνικές ρίζες, με οδύνη ή μπορεί να τα θεωρεί ασήμαντα νιώθοντας πατρίδα του τον κόσμο.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

7 πόλεμοι, 3 εμφύλιοι πόλεμοι, 7 πτωχεύσεις






Το παρακάτω χρονολόγιο δόθηκε από τον ιστορικό Γ. Δερτιλή, στην διάλεξή του στο Ιδρ.Κοινωνικών Ερευνων (Νοεμβρ.2015)

(7 πόλεμοι, 3 εμφύλιοι πόλεμοι, 7 πτωχεύσεις ) 


Συνοπτικό χρονολόγιο πολέμων, κρίσεων και πτωχεύσεων στην Ελλάδα 1821-2012

1821-27 Πόλεμος της Ανεξαρτησίας . Δάνεια επαναστατικής κυβέρνηση 1824/25 Εμφύλιος πόλεμος 1η πτώχευση.Εμπάργκο αγορών έως το 1878.

1832-32 Δολοφονία Καποδίστρια. Εμφύλιος πόλεμος(1832).Ο Οθων στο θρόνο. Βαυαρικό στρατιωτικό σώμα στην Ελλάδα. Οι Δυνάμεις εγγυώνται το δάνειο του 1833.

1837-33 Παύση πληρωμών για το δανειο των Δυνάμεν. 1844: 2η 
πτώχευση.Υποτίμηση της δραχμης 10-16%

1839-41 Τουρκο-αιγυπτιακός Πόλεμος, εισβολή ελλην. στρατιωτ. αγημάτων στην Θεσσαλία.

1843-44 Αντιμοναρχικό κίνημα με υποστήριξη της Μ.Βρετανίας, του Αγγλικου και Γαλλικού Κόμματος και με αντίθετο το Ρωσικό 
κόμμα. Ο Οθων παραχωρεί Συνταγμα.


1848 Δυνάμεις δέχονται προσωρινή αναδιάρθρωση του δανείου του 

1853-57 Κριμαϊκός πόλεμος, εισβολή ελληνικ. στρατιωτικών στρατευμάτων στην Θεσσαλία.Γαλλο-βρετανικα αγήματα καταλαμβάνουν τον Πειραιά έως το 1857. 

1864,1869 Νέα de facto αναδιάρθρωση του δανείου του 1833.Οικονομικός έλεγχος των Δυνάμεων.

1866-69 Κρητική επανάσταση. Συμμετέχουν τα Ελληνικά στρατευματα που αποβιβάζονται στην Κρήτη.Οι Δυνάμεις αρνούνται να επέμβουν. Η επανάσταση καταρρεει.

1869-71 Η Μ.Βρετανία επαναπροσδιορίζει την πολιτική της στην Ελλάδα.Το δάνειο «μοχλός πίεσης» χάριν τηs Pax Brittanica.


1875-76 “ Tiς πταίει» , το αντιβασιλικό άρθρο του Χαριλάου Τρικούπη εξαναγκάζει τον βασιλιά να δεχθεί την αρχή της δεδηλωμένης.

1875-78 Σερβο-Τουρκικός και Ρωσο-Τουρκικός πόλεμος. Ο ρωσικός στρατος στα πρόθυρα της Πόλης.Ο Δηλιγιάννης απαιτεί πόλεμο. Εισβολή ατάκτων στην Θεσσαλία.


1878-79 Η κυβέρνηση Τρικούπη- Κουμουνδούρου αποφευγει τον 
πόλεμο.Συνθήκη του Αγ.Στεφάνου: Η Ρωσία εξαναγκάζεται από τις άλλες δυναμεις να αποσυρθεί.

1879-1881 Συνθήκη Βερολίνου.Ανεξαρτησία Σερβίας,Βουλγαρίας,Μαυροβουνίου. Χαρη στην Βρεττανία, η Ελλάδα προσαρτά την Θεσσαλία και την επαρχία Αρτας. 


1878-1880 Η Βρεττανία δέχεται αναδιάρθρωση του δανείου του 1833 με την επίβλεψη του Δ.Ο.Ε και αναγνωρίζει την αναδιάρθρωση των δανείων 1824/25.



Δεύτερη Περίοδος 1880-1912 


1880-84 Κυβερνήσεις Τρικούπη. Η οικονομική ανάπτυξη προϋπόθεση των εξοπλισμών. Επενδύσεις υποδομή. Αύξηση δανεισμύ.1883-84 υποτίμηση 2-9%. 

1885-86 « Ειρηνοπόλεμος» Κυβέρνηση Δηλιγιάννη(1886) Δαπανηρότατη επιστράτευση, υπέρμετρος δανεισμός εσωτερικός και εξωτερικός. Υποτίμηση 19% 

1886-90 Κυβερνήσεις Τρικούπη. Υπέρογκες επενδύσεις σε σιδηροδρόμους αργούν να αποδώσουν.Οι σιδηρόδρομοι σχεδιάζονται με στρατιωτικούς στόχους. 

1890-92 Κυβερνήσεις Δηλιγιάνννη. Εξοπλισμοί, φορολογική χαλαρότητα, κερδοσκοπία σε συνάλλαγμα, υπερχρέωση. Η υποτίμηση στα -37%. 

1892-94 Κυβερνήσεις Τρικούπη. 3η πτώχευση(Δεκ.1893) Αύξηση εσωτερ χρέους. Το μέγιστο της υποτίμησης -37% 

1895-97 Ο Τρικούπης δεν εκλέγεται βουλευτής. Αποκλεισμένη από τις ξένες αγορές, η κυβέρνηση Δηλιγιάνννη αυξάνει ραγδαία το εσωτερικό χρέος και τους εξοπλισμούς. 

1897 Κρητική επανάσταση. Ελληνο-Τουρκικός πόλεμος. Ο Οθωμ. 
Στρατός στον Δομοκό. Βρεττανική επέμβαση αποτρέπει την κατάληψη της Αθήνας. 

1898-99 Πρωθ/γία Ζαϊμη. Οι πολεμικές επανορθώσεις επαυξάνουν την υπερχρέωση .Αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους με συνεργασία ΔΟΕ-Ζαίμη-Εθν.Τραπεζας 

1904-09 Ανάκαμψη δραχμής. Ισοτιμία της δραχμής με το φράγκο το 1905 και πρωτοφανής υπερτίμηση της κατά 10% τα 1910.Επανάληψη των εξοπλισμων. 

1904 Πολεμικές συγκρούσεις ελλήνων και βουλγάρων ατάκτων στην Μακεδονία. Ο Οθωμ.στρατός καταστέλλει τις εξεγέρσεις. 

1908 Κίνημα των Νεότουρκων κατά του Σουλτάνου. 

1909 Κίνημα στο Γουδί καταγγέλλει τον παλαιοκομματισμό και απαιτεί αναδιοργάνωση του στρατού. 

1910-12 Οι στρατιωτικοί καλούν τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Θρίαμβος των Φιλελευθερων στις εκλογές. Αναδιοργάνωση του κράτους 

1912-13 Θάνατος Γεωργίου Α’ στον θρόνο ο γερμανόφιλος Κωνσταντίνος.Βαλκανικοί πόλεμοι.Ελλάδα ανακτά την Ηπειρο και την Μακεδονία. 

1914-16 Ο Βενιζέλος προτείνει έξοδο στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο με την Αντάντ. Πρώτο κυμα Προσφύγων από Πόντο και Βαλκάνια. Ο Κων/νος εμμένει στην ουδετερότητα. 

1915-16 Διχασμός. Παραίτηση Βενιζέλου. Το Ρούπελ και το Δ΄Σωμα Στρατου παραδίδονται αμαχητί στον γερμανικο-βουλγαρικό στρατό. 

1916- 17 Εμφύλιος πόλεμος: βενιζελικό κίνημα, χωριστό κράτος στη Θεσσαλονίκη. Η Ελλαδα στον Α΄παγκ.πόλεμο.Η Ανταντ καταλαμβανει την Αθηνα. 

1917-20 Οι Σύμμαχοι εξαναγκάζουν τον Κωνσταντινο να φύγει από την Ελλάδα. Η κυβέρνηση Βενιζέλου προσφέρει το στέμμα στον Αλεξανδρο Α’. 

1920 Συνθήκη των Σεβρών: με διεθνή εντολή ανατίθεται στην Ελλάδα η διοίκηση της εριοχής της Σμύρνης. Ελλην. στρατός αποβιβάζεται στην Σμύρνη. 

1929 Ο Κεμαλ δεν αναγνωρίζει την Συνθήκη των Σεβρών, εναρξη Ελληνο-Τουρκικού Πολέμου.Ο Βενιζέλος χανει τις εκλογές. 

1920-21 Η κυβέρνηση καλεί τον Κωνσταντίνο. Στροφή Αγγλίας και Γαλλίας υπέρ του Κεμαλ. Παύση πληρωμών, διχοτόμηση της δραχμής, πληθωρισμός.4η πτώχευση 

1921-22 Κατάρρευση του μετώπου, η Σμύρνη στις φλόγες, κύμα προσφύγων, υποτίμηση από –16% στο 59% (τελος ‘ 22). 



Τέταρτη περίοδος 1923-1945 


1923-1924 Στρατιωτική δικτατορία στην Αθηνα. Εκτέλεση των Εξι. Εκθρόνιση του βασιλιά. Συνθήκη ειρήνης καθυστερει μέχρι το 1924. 

1923-1928 Ενδεκα στρατιωτικά κινήματα η πραξικοπήματα, δυο 
δικταορίες.Υποτίμηση-89%.Πληθωρισμός , φυγή κεφαλαίων. 
Μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες. 

1926-28 Ανταλλαγή πληθυσμών Ελλάδος-Τουρκίας. Νέο κύμα προσφύγων στην Ελλαδα.Αμεσα προβλήματα αντιμετωπίζονται με τη βοήθεια της Κοινωνίας των Εθνών. 

1928-32 Κυβέρνηση Βενιζέλου, πολιτικη ομαλότητα.Σύμφωνο Βενιζέλου- Ατατούρκ. Ιδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος με στόχο την σταθεροποίηση της οικονομίας. 


1929-32 Αντικομμουνιστική νομοθεσία ( το «Ιδιώνυμο»), το ΚΚΕ εκτός νόμου, διώξεις των μελών του. Παγκόσμια χρηματιστηριακή 
κρίση, οικονομική ύφεση, ανεργία. 

1931-32 Η Ελλάδα εγκαταλείπει τον κανόνα του χρυσού 7 μήνες μετά την Βρετανία(1932) 

1931-33 5η πτώχευση, υποτίμηση στο 45% 

1931-1936 Τρία στρατιωτικά κινήματα. Ο στρατηγός Κονδύλης 
επαναφέρει με δημοψήφισμα τον Γεώργιο Β΄. Δικτατορία Μεταξά 


Πέμπτη περίοδος 1946-2012 

1940-44 Β΄παγκόσμιος πόλεμος, Εκτη πτώχευση(de facto) 
Yπερπληθωρισμός.Πάνω από 250.000 θάνατο από λιμοί και αρρώστεια στις πόλεις. 

1942-44 Οι κατακτητες απορροφούν προϊόντα γα τις αναγκες τους με πληθωριστικές δραχμές, αναγνωρίζοντας επισήμως την Ελλάδα 
ως πιστωτή του Γ Ράιχ. 

1943-44 Αντίσταση.Κυβέρνηση του βουνού υπό την κυριαρχία του ΚΚΕ.Δεκεμβιανά. 

1945-49 Εμφύλιος πόλεμος.Νεα δραχμη αντικαθστα το υπερπληθωριστικό νόμισμαα (1945) Νέος πληθωρισμός. 

1947-52 Συμμετοχή της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ και στον Ψυχρό Πόλεμο . Συμμετοχή ελλην. δυνάμεων στον Πόλεμο της Κορέας(1952) 

1953 Η κυβέρνηση υποτιμά την δραχμή κατά 50% εναντι του δολαρίου.Σταδιακη νομισματική και οικονομική σταθεροποίηση. 

1954-66 Εξέγερση στην Κυπρο.Οχλοκρατικές επιδρομές στην ελλην. Συνοικία τησ Πόλης(1955).αντιτουρκικές βιαιότητες στην 
Κύπρο (1963) 

1955-2012 Αδιάκοπη ελληνο-τουρκικη διαμάχη για τις μειονότητες, το Κυπριακό,το Αιγαίο, τον εναέριο χωρο, αιγιαλίτιδα ζωνη. Συνεχείς εξοπλισμοί. 

1967-1974 Στρατιωτική δικτατορία.Η χουντα οργανωνει πραξικόπημα στην Κυπρο. Τουρκικη εισβολή, Επιστράτευση-φιάσκο στην Ελλαδα .Καταρρευση της Χουντας. 

1972-74 Πρώτη υποτίμηση μετά το 1953 , πληθωρισμός, φοροδιαφυγή 1981-86 Διολίσθηση της δραχμής, νέες υποτιμήσεις-12 -23%.πληθωρισμός, αύξηση εξοπλισμών, άνθηση φοροδιαφυγής και μαύρης αγοράς συναλλάγματος. 

2002-09 Ενταξη στην Ευρωζώνη. Υπέρογκες δαπάνες για δημόσια 
διοίκηση , εξοπλισμους και Ολυμπιακιούς 2004.Τεράστια αύξηση 
του δημοσίου χρέους (2003-2009) 

2009-12 Το χρέος πολύ μεγαλύτερο από τα στατιστικά στοιχεία. Εβδομη πτωχευση και αναδιάρθρωση χρέους, ύφεση, ανεργία. Οξύτατη πολιτικο-κοινωνική κρίση. 


Ευχαριστώ την καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Α.Π.Θ. Αλεξάνδρα Δεληγιώργη

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Οι «Συριακοί» πόλεμοι…..μέρος 1o

Πηγή:http://chilonas.com/2013/12/14/οι-συριακοί-πόλεμοι-μέρος-πρώτο/


Χάρτης Διαδόχων Μεγ. Αλεξάνδρου_πηγή wikipedia

Οι Συριακοί πόλεμοι έλαβαν χώρα μεταξύ των διαδόχων – επιγόνων του Μεγ. Αλεξάνδρου. Διήρκεσαν από το 276 π.Χ έως το 168 π.Χ και διεξήχθησαν σε έξι περιόδους.
Α’ Συριακός πόλεμος (276 – 272 π.Χ)
Ο Α’ Συριακός πόλεμος διεξήχθη μεταξύ του βασιλείου της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου και της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, αφού είχε προηγηθεί ένταση μεταξύ των δύο αντιπάλων αναφορικά με το καθεστώς της νότιας Συρίας, όπως προέκυψε μετά την μάχη της Ιψούς (301 π.Χ). Στη συνθήκη (303 π.Χ) που είχε υπογράψει ο νικηφόρος συνασπισμός στην Ιψό, αρχικά προβλεπόταν να δοθεί ολόκληρη η Συρία στον Πτολεμαίο Α’, αλλά λόγω του ότι δεν έστειλε στρατεύματα στην Ιψό, τελικά δόθηκε στον Σέλευκο.
Πτολεμαίος Α’ ο Σωτήρ ιδρυτής της δυναστείας των Πτολεμαίων_μαρμάρινη προτομή_μουσείο Λούβρου
Ο Πτολεμαίος αντέδρασε το 301 π.Χ καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο τμήμα της Συρίας νότια της Δαμασκού, καθώς και μεγάλο μέρος της Φοινίκης. Οι Πτολεμαίοι αργότερα διεκδίκησαν τη Συρία μέχρι την Δαμασκό. Αυτό ήταν μια πάγια Αιγυπτιακή τακτική και είχε ως στόχο την διασφάλιση της Αιγυπτιακής ενδοχώρας. Την ίδια στιγμή οι Σελευκίδες διεκδίκησαν όλη την νότια Συρία για τους ίδιους λόγους, καθότι η αυτοκρατορία τους εκτεινόταν πέριξ της βόρειας Συρίας και της ανατολικής Μικράς Ασίας.
                   Σέλευκος Α’ ο Νικάτωρ ιδρυτής της δυναστείας των Σελευκιδών_μουσείο Νάπολης

Όσο διάστημα ευρίσκοντο εν ζωή ο Πτολεμαίος και ο Σέλευκος ο πόλεμος είχε αποφευχθεί, αλλά το 283 π.Χ ο Πτολεμαίος πεθαίνει από φυσικά αίτια (ο μοναδικός εκ των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου που είχε φυσικό θάνατο) και το 280 π.Χ δολοφονείται ο Σέλευκος. Οι πρώτες συγκρούσεις που ακολούθησαν σχεδόν αμέσως (πόλεμος της Δαμασκού, 280-279 π.Χ) έλαβαν χώρα στην Ιωνία και γύρω από την πόλη της Μιλήτου.
Ο διάδοχος του Σέλευκου ο Αντίοχος Α’ ο Σωτήρ την συγκεκριμένη χρονική περίοδο αντιμετώπιζε πολλούς εχθρούς. Ήταν σε πόλεμο με τον Αντίγονο, αντιμετώπιζε μια εξέγερση στην Σελευκίδα, την πατρίδα της οικογένειάς του και το 279 π.Χ οι Γαλάτες εισέβαλαν στην Μακεδονία πριν προχωρήσουν στην Ελλάδα και στη συνέχεια σε Μικρά Ασία, περί το 277 π.Χ. Ενόψει της Γαλατικής απειλής ο Αντίοχος και ο Αντίγονος συνάπτουν ειρήνη (πιθανώς 279 π.Χ), και με συμφωνημένες σφαίρες επιρροής – ο Αντίγονος θα είχε την Μακεδονία και την Ελλάδα και ο Αντίοχος την Θράκη και τις περιοχές ανατολικά.
Αυτή η συμμαχία αποτελούσε απειλή για την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο και τις φιλοδοξίες της. Ο Πτολεμαίος Β’ διαθέτοντας τον ισχυρό Αιγυπτιακό στόλο, είχε βλέψεις για τη δημιουργία μιας θαλάσσιας αυτοκρατορίας στο Αιγαίο, έχοντας ήδη συμμάχους στη Μίλητο. Ο πρώτος Συριακός πόλεμος ξέσπασε το 276 π.Χ. Ο Αντίοχος είχε καταστείλει την εξέγερση στην Σελευκίδα και στη συνέχεια κινήθηκε δυτικά για να ασχοληθεί με την Γαλατική απειλή. Είχε περάσει το χειμώνα του 277-276 π.Χ στις Σάρδεις της Λυδίας, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την εκστρατεία κατά των Γαλατών. Το σχέδιο αυτό, χρειάστηκε να αναβληθεί, όταν την άνοιξη του 276 π.Χ ο Πτολεμαίος Β’ ξεκίνησε εισβολή στην Κεντρική Συρία, πολιορκώντας την Δαμασκό και την κοιλάδα του Μαρσύα (βόρεια της Δαμασκού).
Ο Αντίοχος απάντησε σθεναρά. Βάδισε ανατολικά στην Συρία, νίκησε τους Αιγυπτίους και ανακατέλαβε τη Δαμασκό. Αυτός επίσης φαίνεται ότι ξεκίνησε πολιορκία της Μιλήτου, διά ξηράς και θαλάσσης, ενδεχομένως υπό τη διοίκηση του γιου του Σέλευκου, που είχε εγκαταστήσει στη Μικρά Ασία. Το ναυτικό στοιχείο ότι πολιορκίας διεκόπη από τον Αιγυπτιακό στόλου υπό τον Καλλικράτη της Σάμου (περί το 275 π.Χ) αλλά η πολιορκία δια ξηράς συνεχίσθηκε και ίσως τελικά επέτυχε (σε κάθε περίπτωση χάθηκε κατά τον Ευμένιο πόλεμο).
                   Χρυσό νόμισμα με αναπαράσταση του Αντιόχου Α’ του Σωτήρα_275 π.Χ
Το 275 π.Χ ο Αντίοχος επιστρέφει για να αντιμετωπίσει τους Γαλάτες. Η εξέγερση στην Σελευκίδα είχε προκαλέσει την απώλεια των πολεμικών ελεφάντων και έτσι εστράφη ανατολικά. Η αυτοκρατορία του η οποία εκτεινόταν μέχρι την Ινδία, του παρείχε την δυνατότητα να αναπληρώσει τους ελέφαντες από την Βακτριανή, γεγονός το οποίο και έπραξε. Οι ελέφαντες έφτασαν στην Συρία την άνοιξη του 275 π.Χ και κατόπιν ο Αντίοχος διέσχισε την Μικρά Ασία και νικά τους Γαλάτες στην μάχη των Ελεφάντων. Αυτό τερμάτισε την Γαλατική απειλή για το βασίλειό του, αν και οι Γαλάτες παρέμειναν στη Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκαν στην Γαλάτεια. Αυτό ήταν το σημαντικότερο σημείο για τον Αντίοχο, καθότι απέκτησε το προσωνύμιο «Σωτήρ» και δοξάσθηκε για την αποκατάσταση της ειρήνης.
Όμως ένα νέο πρόσωπο εμφανίζεται στο προσκήνιο, η Αρσινόη B’, χήρα του Λυσίμαχου της Μακεδονίας και για σύντομο χρονικό διάστημα σύζυγος του Πτολεμαίου Κεραυνού. Αφού προδόθηκε από τον Κεραυνό, φεύγει στη Σαμοθράκη και στη συνέχεια στην αυλή του Πτολεμαίου B’ στην Αίγυπτο, τον οποίον παντρεύεται το 276 π.Χ και κατόπιν αυτή υιοθετεί τον γιο του Πτολεμαίο Γ’ και αυτός τον γιό της Πτολεμαίο. Ο εν λόγω γάμος (αμφιλεγόμενος και περιπεπλεγμένος κατά πολλούς) σύντομα αποδεικνύεται μεγάλη επιτυχία. Η Αρσινόη γίνεται συνδιαχειρίστρια της Αιγύπτου και μετά το θάνατό της την εντάσσεται στο πάνθεον των Αιγυπτιακών θεοτήτων. Επίσης φαίνεται ότι μέχρι το τέλος (275 π.Χ) είχε αναλάβει τον έλεγχο του πολέμου.
                                                           Αρσινόη Β’_χρυσό νόμισμα 250 π.X
Ο Αντίοχος το 274 π.Χ σχεδίαζε να εισβάλει στην Αίγυπτο. Παντρεύει την κόρη του με τον Μάγα τον Κυρηναίο ο οποίος είναι ετεροθαλής αδερφός του Πτολεμαίου και κυβερνήτης της Κυρηναϊκής, δυτικά της Αιγύπτου. Ο Μάγας αφού ανεξαρτητοποιείται από την Αίγυπτο, το 274 π.Χ ξεκινά εισβολή όπου παρ’ ολίγον να καταλάβει την Αλεξάνδρεια, βοηθούμενος από μια ανταρσία μεταξύ των Γαλατών μισθοφόρων του Πτολεμαίου. Η Αρσινόη απάντησε ενθαρρύνοντας μια Λιβυκή εισβολή στην Κυρηναϊκή, η οποία ανάγκασε τον Μάγα να επιστρέψει δυτικά για να εξασφαλίσει την δική του περιοχή. Εν τω μεταξύ οι Γαλάτες μισθοφόροι παγιδεύτηκαν σε ένα νησί και κατεστάλη η εξέγερσή τους.
Το πραγματικό κλειδί για τη νίκη της Αιγύπτου ήταν ο στόλος τους. Το 274 π.Χ ο εν λόγω στόλος εστάλη για να επιτεθεί στην ακτή της Μικράς Ασίας, απειλώντας άμεσα τον Αντίοχο στην ενδοχώρα της Κιλικίας. Οποιαδήποτε ελπίδα είχε ο Αντίοχος για βοήθεια από τη Μακεδονία έληξε όταν ο Πτολεμαίος και η Αρσινόη χρηματοδοτούν μια εισβολή στην Μακεδονία από τον Πύρρο βασιλέα της Ηπείρου.
Η Αιγυπτιακή εισβολή στην Μικρά Ασία απετέλεσε μεγάλη επιτυχία. Ο Καλλικράτης κατέλαβε ένα μεγάλο μέρος της ακτής, αναγκάζοντας τον Αντίοχο να παραδεχτεί την ήττα. Η Αίγυπτος κέρδισε την δυτική Κιλικία και μια σειρά εδαφών που περιελάμβαναν την νότια Λυκία, Καύνο, Αλικαρνασσό, Μύνδο και Κνίδο. Ο Πτολεμαίος τερματίζει τον πόλεμο με την κατοχή της Μιλήτου. Στη Συρία απέκτησε ολόκληρη την Φοινίκη και την κοιλάδα του Μαρσύα, αλλά όχι την Δαμασκό.
Την επαύριον του πολέμου, η Αρσινόη άρχισε να σχεδιάζει μια επίθεση στην Μακεδονία, όπου ο γιος της Πτολεμαίος διεκδικούσε τον θρόνο. Ωστόσο, πριν υλοποιήσει τα σχέδιά της πεθαίνει (270 π.Χ). Ο προκύπτων Χρεμωνίδειος πόλεμος έληξε με νίκη για τον Αντίγονο και συμμαχία μεταξύ του Αντιγόνου και του Αντιόχου εναντίον του Πτολεμαίου.
Β’ Συριακός πόλεμος (260 – 255 π.Χ)
Ο Β’ Συριακός πόλεμος, είναι ο ελλιπέστερος εξ’ όλων των πολέμων της Ελληνιστικής περιόδου, όσον αφορά στην ιστορική τεκμηρίωση. Τα αίτια έναρξης είναι ασαφή και δεν είναι δυνατόν να υπάρξει τεκμηριωμένη καταγραφή των γεγονότων. Υπάρχει ακόμη και κάποια αβεβαιότητα ως προς την ημερομηνία της κύριας μάχης του πολέμου. Γνωρίζουμε ποια ήταν τα αποτελέσματα του πολέμου και υπάρχει καταγραφή ορισμένων γεγονότων. Αυτά τα γεγονότα υποδηλώνουν ότι ήταν ένας μεγάλος πόλεμος, που αφορούσε στα τρία από τα κύρια διάδοχα κράτη – Μακεδονία, Αίγυπτο και την αυτοκρατορία των Σελευκιδών -με θέατρο μαχών την Μικρά Ασία, το Αιγαίο, την Συρία, την Βόρεια Αφρική και ενδεχομένως την Ελλάδα.
Σε αποτέλεσμα του Α’ Συριακού πολέμου, ο Πτολεμαίος Β’ Φιλαδελφος είχε κερδίσει την κατοχή μεγάλων τμημάτων στα Μικρασιατικά παράλια, δίνοντας στην Αίγυπτο μια ισχυρή βάση στο Αιγαίο. Αυτές οι νίκες επετεύχθησαν σε μεγάλο βαθμό σε βάρος του Αντιόχου Α’ της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, ο οποίος πέθανε το 261 π.Χ και τον διαδέχθηκε ο νεότερος γιος του, Αντίοχος Β’ Θεός. Ο Β’ Συριακός πόλεμος μπορεί να ξεκίνησε ως μια προσπάθεια του Αντιόχου Β΄ να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη.
                   Ο Πτολεμαίος Β΄, εικόνα χαραγμένη σε κόκκινο γρανίτη, μουσείο Μπρούκλιν
Μια άλλη πιθανή αιτία ήταν η εξέγερση από τον Πτολεμαίο, τον γιό του Λυσιμάχου και της Αρσινόης και θετό γιο του Πτολεμαίου Β’, ο οποίος διεκδικούσε τον θρόνο της Μακεδονίας, ελπίζοντας στην βοήθεια του Πτολεμαίου, αλλά το 260 π.Χ ήταν πλέον βέβαιο ότι αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί. Ως αντίδραση ο Πτολεμαίος επαναστάτησε εναντίον του Πτολεμαίου Β’ από μια βάση στην Έφεσο. Αρχικά ο Αντίοχος επικροτεί την εξέγερση και στέλνει στον Πτολεμαίο μια δύναμη Θρακικού στρατού και πιθανώς την υποστήριξη του διοικητή της Μιλήτου, ο οποίος ονομαζόταν Τίμαρχος και ήταν Αιτωλικής καταγωγής. Φαίνεται όμως ότι ο Πτολεμαίος και ο Τίμαρχος σύντομα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Ο Πτολεμαίος δολοφονήθηκε, πιθανώς το 259 π.Χ και ο Αντίοχος κατέλαβε την Έφεσο. Ο Τίμαρχος στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκε τύραννος της Μιλήτου και ο Αντίοχος αναγκάζεται να βαδίσει κατά του Τιμάρχου, τον οποίον καθαιρεί το 258 π.Χ και αποκαθιστά το καθεστώς της Μιλήτου. Οι κάτοικοι κατόπιν από ευγνωμοσύνη του προσέδωσαν το προσωνύμιο Θεός.
                                                                      Αντίοχος Β’ Θεός

Η κύρια μάχη του πολέμου ήταν μια ναυμαχία στην Κω, περί το 258 π.Χ. Ο Πτολεμαίος είχε τον ισχυρότερο στόλο και ήταν σε συμμαχία με την Ρόδο, την ισχυρότερη ναυτική δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο.
Ανησυχώντας από την επιθετικότητα του Πτολεμαίου, η Ρόδος αποφάσισε να τεθεί στο πλευρό του Αντιόχου και του Αντιγόνου. Ο στόλος της συμμετείχε στην κατάληψη της Εφέσου και στην ναυμαχία της Κω, η οποία διεξήχθη μεταξύ του Αιγυπτιακού και του Μακεδονικού στόλου, που στην πραγματικότητα ήταν υπό τις διαταγές του βασιλέα Αντιγόνου Β’. Η ημερομηνία της μάχης δεν είναι απολύτως ασφαλής, αλλά είναι βέβαιο ότι διεξήχθη κατά τη διάρκεια των Ισθμίων, τα οποία ελάμβαναν χώρα κάθε δύο χρόνια, προσδιοριζόμενη περί το 258 ή 256 π.Χ. Η Αίγυπτος είχε τον μεγαλύτερο στόλο, αλλά οι Μακεδόνες είχαν καλύτερη τακτική και κέρδισαν μια σημαντική νίκη.
Με την Αιγυπτιακή ναυτική κυριαρχία να έχει εξουδετερωθεί, ο Αντίγονος και ο Αντίοχος είχαν προβάδισμα στον πόλεμο. Ο Αντίοχος ήταν σε θέση να ανακτήσει τα περισσότερα από εδάφη που έχασε στον Α’ Συριακό πόλεμο στη Μικρά Ασία (απωθώντας τον Πτολεμαίο από την Κιλικία και Παμφυλία, καθώς και την βόρεια Φοινίκη μέχρι την Σιδώνα). Ο Αντίγονος απέκτησε τον έλεγχο των νήσων, αν και ο Πτολεμαίος διατήρησε την Θήρα (Σαντορίνη).
Η ειρήνη μεταξύ Αντιόχου και Πτολεμαίου εδραιώθηκε σύντομα με έναν γάμο μεταξύ του Αντιόχου και της κόρης του Πτολεμαίου της Βερενίκης της Σύρας. Για να γίνει αυτό όμως ο Αντίοχος έπρεπε προηγουμένως να αποκηρύξει την πρώτη του σύζυγο, Λαοδίκη. Αυτό οδήγησε σύντομα σε καταστροφή. Το 247 π.Χ ο Αντίοχος πέθανε και τον ακολούθησε το 246 π.Χ ο Πτολεμαίος Β’. Τότε η Βερενίκη και η Λαοδίκη διεκδίκησαν τον θρόνο των Σελευκιδών για τον γιο τους. Ο Πτολεμαίος Γ΄ παρενέβη υπέρ της αδελφής του, αλλά δολοφονήθηκε στη συνέχεια από τους υποστηρικτές της Βερενίκης. Το αποτέλεσμα ήταν ο Γ’ Συριακός πόλεμος.
Γ’ Συριακός πόλεμος (Λαοδίκειος πόλεμος) (246 -241 π.Χ)
Ο Γ’ Συριακός πόλεμος αφορούσε στον έλεγχο της Συρίας και των ακτών της Μικράς Ασίας και ορισμένα γεγονότα επρόκειτο να φέρουν πιο κοντά τις δύο αυτοκρατορίες. Μετά τον Β’ Συριακό πόλεμο, ο αυτοκράτορας των Σελευκιδών Αντίοχος Β’ είχε παντρευτεί την Βερενίκη, κόρη του Πτολεμαίου Β’. Για να γίνει αυτό είχε να αποκηρύξει την πρώτη του σύζυγο, Λαοδίκη (εξ’ ου και Λαοδίκειος πόλεμος). Η Λαοδίκη και τα παιδιά τους στάλθηκαν στην Έφεσο, ενώ η Βερενίκη την αντικατέστησε στην αυτοκρατορική αυλή γεννώντας έναν γιο.
Ο χωρισμός μεταξύ Λαοδίκης και Αντιόχου δεν ήταν ολοκληρωτικός……..το 247 π.Χ ο Αντίοχος πέθανε ενώ την επισκεπτόταν στην Έφεσο, ενώ ο αδελφός της Αλέξανδρος παρέμεινε στρατηγός της Λυδίας. Στον απόηχο του θανάτου του Αντιόχου, η Λαοδίκη ισχυρίστηκε ότι είχε ονομάσει τον γιο της Σέλευκο Β’, ως κληρονόμο του.
Χρυσό οκτάδραχμο του Πτολεμαίου Γ', το οποίο εξέδωσε ο γιος του, Πτολεμαίος Δ', προς τιμήν του θεοποιημένου πατέρα του.
Χρυσό οκτάδραχμο του Πτολεμαίου Γ’, το οποίο εξέδωσε ο γιος του, Πτολεμαίος Δ’, προς τιμήν του θεοποιημένου πατέρα του.
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα πεθαίνει ο Πτολεμαίος Β’ και τον διαδέχεται ο γιος του Πτολεμαίος Γ΄ο Ευεργέτης αδελφός της Βερενίκης Φερνοφόρου. Ενώ η Λαοδίκη ήταν ισχυρή στη Μικρά Ασία, η Βερενίκη φαίνεται ότι διατηρούσε την επιρροή στην Αντιόχεια. Μια Αιγυπτιακή δύναμη προερχόμενη από την κοντινή Κύπρο αποβιβάζεται στην Σελεύκεια, το λιμάνι της Αντιόχειας, στη συνέχεια κατευθύνεται στην πρωτεύουσα των Σελευκιδών και μια εμπροσθοφυλακή φτάνει στην Αντιόχεια, αλλά δεν κατορθώνει να εμποδίσει τη δολοφονία της Βερενίκης και του γιού της από τους υποστηρικτές της Λαοδίκης.
Ο Πτολεμαίος Γ΄ καθυστερημένα καταφθάνει στην περιοχή κατορθώνοντας να κρατήσει το θάνατο της Βερενίκης μυστικό για κάποιο χρονικό διάστημα και καταλαμβάνει την Αντιόχεια, φτάνοντας το 246 π.Χ ως την Σελεύκεια στον ποταμό Τίγρη. Η ταχεία προέλαση του μέσα από την καρδιά της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών δείχνει ότι πιθανώς δεν συνάντησε αντίσταση, ενώ ταυτόχρονα υποκρινόταν ότι ενεργούσε στο όνομα της Βερενίκης.
Αυτές οι κατακτήσεις όμως ήσαν πρόσκαιρες. Το 245 π.Χ ο Πτολεμαίος Γ΄ έπρεπε να επιστρέψει στην Αίγυπτο για να αντιμετωπίσει μια εξέγερση στο Δέλτα του Νείλου. Τελικά διαρρέει η είδηση του θανάτου της Βερενίκης και αρχίζει η αμφισβήτηση στον πρόσωπό του.
Ο Σέλευκος Β’ λέγεται ότι διέσχισε τον ποταμό Ταύρο το 244 π.Χ και σε μικρό χρονικό διάστημα ανέκτησε το ανατολικό τμήμα του, το οποίο ενέταξε στην αυτοκρατορία. Η Αντιόχεια και η Δαμασκός ανακτήθηκαν σύντομα, αλλά η Σελεύκεια στην Πιερία παρέμεινε υπό Αιγυπτιακή κατοχή μέχρι το τέλος του πολέμου.
Η Αίγυπτος είχε μεγαλύτερη επιτυχία στη Μικρά Ασία, όπου μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον στόλο αποτελεσματικά. Η αντιπολίτευση εκεί καθοδηγείτο από τον ετεροθαλή αδερφό του Σέλευκου τον Αντίοχο Ιέρακα (Γεράκι) που είχε αναγορευθεί αντιβασιλέας των κτήσεων στη Μικρά Ασία όταν ο Σέλευκος επέστρεψε στη Συρία. Αυτός όμως δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικός κατά των Αιγυπτίων, αφού τελείωσε τον πόλεμο, με την κατοχή της νότιας Ιωνίας και πιθανώς της Καρίας και Λυκίας. Η ακριβής έκταση των κατακτήσεων της Αιγύπτου κατά τον Γ’ Συριακό πόλεμο είναι ασαφής λόγω ελλείψεων λεπτομερών πληροφοριών σχετικά με το Β’ Συριακό πόλεμο, γεγονός που καθιστά δύσκολη την επαλήθευση των εδαφών που κατακτήθηκαν και αυτών που παρέμειναν απλώς υπό Αιγυπτιακή κατοχή.
Ο πόλεμος τελείωσε το 241 π.Χ. Ο Σέλευκος πιθανώς επεδίωξε την ειρήνη, προκειμένου να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα. Ο Αντίοχος Ιέραξ είχε εγκατασταθεί ως ανεξάρτητος ηγεμών και τώρα διεκδικούσε ολόκληρη την αυτοκρατορία (ο προκύψας εμφύλιος πόλεμος είναι γνωστός ως ο πόλεμος των Αδελφών). Στην ανατολή η Βακτριανή – Σογδιανή σατραπεία επρόκειτο να εγκαταλείψει λόγω των Μακεδόνων σατραπών, που θεωρούσαν ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν καλύτερα τις επιδρομές των νομάδων, εφόσον παρέμεναν ανεξάρτητοι και αυτόνομοι.
Η αχανής αυτοκρατορία των Σελευκιδών κινδύνευε να διαλυθεί.