«Αόρατη Ασάλευτη Παρουσία» Aίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος εγκαινιάζει την έκθεση «Αόρατη ασάλευτη παρουσία», μία εικαστική συνομιλία των Αφροδίτης Γκρίζη, Ειρήνης Μνατσακανιάν και Άννας-Μαρίας Σμυρνάκη με gestalter τον Χάρη Κοντοσφύρη.

Η Αφροδίτη Γκρίζη επεξεργάζεται το μετάξι με εκρήξεις χρωμάτων αλλά και λεπτές αποχρώσεις δημιουργώντας δύο ζωγραφικά επίπεδα που αλληλεπιδρούν μέσω του φωτός. Η Ειρήνη Μνατσακανιάν μέσα από τη ζωγραφική και τη χαρακτική αποτυπώνει σκιές του παρελθόντος αναδιαμορφώνοντας τις σχέσεις στο παρόν. Η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη ζωγραφίζοντας με ακουαρέλα σινική μελάνη και μολύβια πάνω στο λευκό χαρτί, αποτυπώνει στιγμές της ύπαρξης της σημειώνοντας σκέψεις και χρησιμοποιώντας αλληγορίες.

«Αόρατη Ασάλευτη Παρουσία» | εγκαίνια: Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015, 20:00 – 23:00

Ο Χάρης Κοντοσφύρης, gestalter (αλληλεπιδραστής) της έκθεσης γράφει: «Μακριά από τον νου, στο ιερότερο άκρο της καρδιάς, ακροπατούμε τρέμοντας. Το ένα μας πόδι πατάει στο ηλιοκαμένο χώμα, και το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά, στον γκρεμό της αβύσσου, στη λάσπη της τυφλότητας. Όλοι έχουμε τις αγωνίες του Νίκου Καζαντζάκη. Οι τρεις καλλιτέχνιδες διαισθάνονται ψυχικά, η μία τη γέννηση, η άλλη την πορεία της ζωής και η τρίτη την ανάγκη να ξεθολώσουμε το είδωλο, να γίνει παρουσία. Στον αστικό ατομικισμό ο ναρκισσισμός, η βιολογική γέννηση, η αναγέννηση του νου και της ψυχής, η νοσταλγία του θανάτου είναι τα φαινόμενα που χρειάζονται εξιχνίαση και εκείνα που απασχολούν ιδιαίτερα τις τρεις τους. Εξομολογήσεις και αντί-εξομολογήσεις, το εσωτερικό κενό, η απέχθεια για την εξουσία, η υπέρθεση της αυτοεξέτασης με την ασυνέπεια, η κοσμοαντίληψη τόσων παραιτημένων, η κοινωνική επιβίωση, ο μαρασμός της αίσθησης του παρελθόντος, ο φόβος των γερατειών και η ανδρόγυνη ουτοπία  είναι μερικές από τις εφορμήσεις. Οι  εικαστικές θέσεις για την εγκυμονούσα γυναίκα, για τη θεματοφύλακα της μνήμης της οικογένειας και την ευδιακρισία της γυναικείας εικόνας επιτελείται ζωγραφικά μεν αλλά με την εισαγωγή μιας καινούργιας λειτουργίας, της νοσταλγικής ανάμνησης γονιδιακά κινηματογραφικής. Η έκθεση αυτή μιλάει για τη φλόγα που είναι η ψυχή του ανθρώπου, που δεν στέκεται, δεν μπορεί να καεί, και κανένας δεν μπορεί να τη σβήσει, όπως υποστηρίζει μαχόμενος ο Καζαντζάκης. Η Αφροδίτη Γκρίζη αναγεννά, η Ειρήνη Μνατσακανιάν δεν ξεχνά και η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη εισβάλλει στον φίλαυτο εαυτό. Η μνήμη μας κατέχει! Η Αφροδίτη προσφέρει, η Ειρήνη κυριαρχείται και η  Άννα-Μαρία  χαρτογραφείται στην χωρικότητα της μνήμης.»

Η Αφροδίτη Γκρίζη γράφει σχετικά με το έργο της: «Η ζωή αρχίζει σ' ένα σύμπαν τρυφερό εύθραυστο και παράλληλα άγριο σκληρό αφιλόξενο. Το έμβρυο αιωρείται στο ενδομήτριο περιβάλλον σε έναν παράδεισο συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης. Οι πρώτες εμπειρίες στη μήτρα καθώς και η στιγμή της γέννησης λειτουργούν ως αρχέτυπα, μη συνειδητά στην ανθρώπινη φύση. Η Τζορτζ Έλιοτ έλεγε ότι δεν υπάρχει πλάσμα του οποίου ο εσωτερικός κόσμος να είναι τόσο ισχυρός ώστε να μην επηρεάζεται από τον περίγυρό του. Ο Σωκράτης αναφέρει: "Το κομμάτι του εαυτού μου που δεν γνωρίζω καταλήγει να με εξουσιάζει." Οι συνθήκες και οι επιδράσεις του περιβάλλοντος της ύπαρξης τροποποιούν συνεχώς την φύση της. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος, η μοίρα και η θέληση είναι αλληλένδετα. Η μοίρα από την αρχαιότητα είναι το μερίδιο του καθενός στη ζωή, το ορισμένο μερίδιο που του αναλογεί από πόνους, βάσανα, χαρές. Ανεξερεύνητο μυστήριο η πορεία του πρωταρχικού κυττάρου της ύπαρξης που δομείται από δυνάμεις ορατές και αόρατες. Ανελέητη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Ασύνειδη πάλη αντίθετων δυνάμεων για να φέρουν την αρμονία. Μεταξύ χαρτιού και μεταξιού συντίθεται μια αφήγηση ελλειπτική με διείσδυση στο υποσυνείδητο. Το φως συνδέεται με τη ζωή και είναι φορέας μνήμης. Περνάει από το ημιδιάφανο μεταξωτό ύφασμα για να εξαϋλώσει μορφές και γεγονότα. Συνειρμικές εικόνες σχεδιάζονται στο χαρτί παράλληλα με τη ζωγραφική στο μετάξι. Δημιουργούνται δύο επίπεδα για να υποδηλώσουν διαφορετικές χωροχρονικές καταστάσεις που αλληλεπιδρούν. Κρυμμένες μνήμες και βιώματα αναδύονται.»

Η Ειρήνη Μνατσακανιάν γράφει για τη δουλειά της: «Ότι ζωγραφίζω αφορά σχέσεις μου με κοντινούς μου ανθρώπους. Είναι επιθυμίες σχέσεων που δεν πραγματοποιήθηκαν, σχέσεις  που αποφάσισα να διακόψω, σχέσεις που προσπαθώ να ανακτήσω, σχέσεις ενοχής που τολμώ να αντιμετωπίσω. Σχεδιάζω και χαράσσω την ανθρωπινή παρουσία πλησιάζοντας το κενό του θανάτου με γραφές τρυφερές που κουβαλώ στη μνήμη μου από τις ταπετσαρίες των τοίχων του πάππου μου. Κάθε σχέση αφήνει με το πέρασμα του χρόνου το απόσταγμα της μέσα μου και πάνω στο χαρτί μου. Γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να μεταδώσω μέσα από τις εικόνες την αίσθηση αυτών των σχέσεων γιατί πιστεύω ότι έτσι επικοινωνώ με τους  θεατές των έργων μου.»

Η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη γράφει: «Ασχολούμαι  με τις προσωπικές μου ανησυχίες. Σκέφτομαι ότι η ζωγραφική αποτελεί μια διαδρομή παράλληλη με τη ζωή μου. Με απασχολεί σε αυτή την ενότητα έργων Το εγώ μου και η Ύπαρξή μου στο παρόν και σε αντιπαράθεση με καταστάσεις και άτομα του οικείου περιβάλλοντός μου. Το απόσταγμα του Πεσσόα "γνωρίζοντας τι ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα -τόσες φορές και τόσο έντονα αντίθετη προς τις επιθυμίες μου- δεν μπορώ να προβλέψω για την αυριανή ζωή μου, παρά ότι θα είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω, αυτό που δεν επιθυμώ, αυτό που θα μου επιβληθεί εκ των έξω, μέχρι και με τη μεσολάβηση της ίδιας μου της βούλησης" είναι αντιπροσωπευτικό της παρούσας σκέψης μου. Με απασχολεί το ζήτημα των στερεότυπων συμπεριφορών ,της κοινωνικής επιβολής ρόλων και χρησιμοποιώντας τις ανάλογες αλληγορίες τονίζω αυτά τα στοιχεία. Η γραφή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου και την ενσωματώνω με κάποιον τρόπο καθώς μου είναι αδύνατο να μην αποτυπώσω τις σκέψεις που προκύπτουν.»

Τη βραδιά των εγκαινίων θα συνοδέψει η συνοδέψει η Real Sangria.

Χορηγοί επικοινωνίας είναι το culture now και το art22.

Εγκαίνια Έκθεσης: Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου, 20:00 – 23:00

Διάρκεια Έκθεσης:  5 Φεβρουαρίου έως 7 Μαρτίου 2015

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30

Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00

Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

 

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ 
ΣΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Η έκθεση αφιερώνεται στον Δάσκαλο και Ακαδημαϊκό Δημήτρη Μυταρά,
ο οποίος τίμησε με την παρουσία του τόσο την εικαστική ζωή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο,
όσο και την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ως Καθηγητής από το 1975 έως το 2001.
Η έκθεση είναι μία πρωτοβουλία των συνεργατών του Δημήτρη Μυταρά στην Α.Σ.Κ.Τ.
και παρουσιάζει ένα σύνολο έργων που αντανακλά όλες τις σημαντικές περιόδους
της καλλιτεχνικής του πορείας, από τα εφηβικά του χρόνια έως σήμερα.
 
ΕΓΚΑΙΝΙΑ: 03.02.2015, ΩΡΑ 20:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 05.02 – 08.03.2015
ΠΕΙΡΑΙΩΣ 138

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΚΕΛΟΣ

 Στα περισσότερα έργα ζωγραφίζω με φυτικές χρωστικές από μπαχαρικά, βότανα και γενικά φυσικές ύλες που πολλές φορές πρώτα τις επεξεργάζομαι και που κατ’ ομολογία δεν κάνουν άμεσα αισθητή την παρουσία τους αλλά ενεργούν ως χρωματικές αξίες ή ως ύλες που δρουν στον θεατή με τον δικό τους τρόπο διαμέσου των αισθήσεων της όσφρησης και της αφής. Τα διάφορα υλικά είτε φυσικά είτε τεχνητά τα τοποθετώ στα έργα με σκοπό να δημιουργήσω επίσης διάφορες υφές καθώς και συμβολικές - ποιητικές προεκτάσεις. Στην παλέτα - χρωματολόγιο από φυτικές ύλες που διαμορφώνω, προσπαθώ παράλληλα να ανακαλύπτω τρόπους σταθεροποίησης όλων αυτών των ευαίσθητων ουσιών.

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

  Κατά την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, το χρώμα μεταπλάθεται μέσω διαφόρων θεωριών και εμπειριών σε ένα μέσο πολυπρισματικής διαχείρισης από τον σημερινό άνθρωπο. Αυτό, γιατί είναι πλέον τοποθετημένος μέσα σε ένα πεδίο πολλαπλών αναφορών και έτσι προσεγγίζει – αντιμετωπίζει ευρύτερα το χρώμα. Από τις απαρχές της χρησιμοποίησης του φυσικού χρώματος έως σήμερα ο πειραματισμός του ανθρώπου δεν σταμάτησε ποτέ. Το χρώμα που προέκυψε από το υλικό της φύσης απέδειξε εξαιρετική αντοχή στο χρόνο. Τρανταχτό παράδειγμα η παρακάτω εικόνα της σπηλαιογραφίας στην Αλταμίρα της Ισπανίας πριν περίπου 20.000 χρόνια.

   Εικ. 33 : Βραχογραφία σε σπήλαιο στην Αλταμίρα της Ισπανίας

  Γοητευμένος από το ερέθισμα που προκαλεί η παραγωγή καθώς και οι ιδιότητες των φυσικών χρωμάτων, τα τελευταία χρόνια προχώρησα σε εμπειρικές και θεωρητικές αναζητήσεις. Ενδιαφέρον είχαν αναφορές πως κάθε οργανικό χρώμα αποχρωματίζεται σε βάθος χρόνου. Για παράδειγμα ο Γκαίτε στο βιβλίο «Θεωρία των χρωμάτων» αναφέρει: «Τα φυσιολογικά χρώματα δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε με κανέναν τρόπο, ενώ τα φυσικά διαρκούν μόνον όσο διαρκεί η συνθήκη που τα προκαλεί. Αλλά και τα χημικά παρουσιάζουν μεγάλη μεταβλητότητα, περνούν συχνά από τη μια πλευρά στην άλλη και αναιρούνται τελείως με τα κατάλληλα αντιδραστήρια.»¹¹

Αυτή η θεωρητική προσέγγιση λοιπόν που προφασίζει τον θάνατο των χρωμάτων τοποθετημένη απέναντι στο σπηλαιογραφικό έργο που προανέφερα –και ειδικά αν αναλογιστούμε πως έχουν περάσει σχεδόν 20.000 χρόνια αυτής της βραχογραφίας- μας βάζει σε σκέψεις που αφορούν τις συνθήκες των φυσικών χρωμάτων. Ωστόσο, παρατηρώντας τα ανακαλύπτεις πως το κάθε ένα έχει την δική του συνθήκη διατήρησης και ο άνθρωπος πλέον μπορεί με διάφορα μέσα να την ενισχύσει.

Εικ 33:  http://www.hellinon.net/NeesSelides/Perikatagogis.htm

¹¹. Goethe, Θεωρία των χρωμάτων, 305, 2008

 Την πεποίθηση μου αυτή ενισχύει και η παρακάτω αναφορά της Μαρίας Γρηγορίου στο βιβλίο Φύση/Όρια/Υλικά :  «Το κυριότερο προτέρημα των φυτικών ή ζωικών βαφών είναι ότι όταν έχουν γίνει σωστά, είναι ανεξίτηλες, αλλά και όταν με τον καιρό, το πλύσιμο ή την έκθεση στο φως του ήλιου αρχίσουν να ξεθωριάζουν, παραμένουν στο ίδιο χρώμα απλώς χαμηλότερης έντασης. Αυτό δεν συμβαίνει με τις χημικές βαφές. Ένα χημικά βαμμένο ύφασμα μπορεί να αλλοιωθεί με τον καιρό και ενώ αρχικά ήταν βαμμένο μπλε να επικρατήσει τελικά το κίτρινο χρώμα.» ¹²

  Στον αντίποδα βέβαια όλων των παραπάνω στέκεται ο Πλάτωνας ο οποίος.. «πιστεύει ότι όλα όσα βλέπουμε, όλα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας στον κόσμο αυτό, είναι παροδικά και μεταβλητά. Δεν υπάρχουν πρωταρχικά στοιχεία που δεν διαλύονται ή δεν αλλοιώνονται ποτέ. Όλα όσα ανήκουν στον «κόσμο των αισθήσεων» είναι φτιαγμένα από ύλη και η ύλη φθείρεται με το πέρασμα του χρόνου. Ταυτόχρονα, όμως είναι όλα φτιαγμένα με βάση μια διαχρονική μορφή, που παραμένει αιώνια και σταθερή.»¹³

   Όπως και να έχουν τα πράγματα, η φυσικές ύλες προκαλούν οπτικά ερεθίσματα και ποιητικές φόρμες που ταξιδεύουν τις σκέψεις. Σκέψεις οι οποίες γέννησαν την σειρά έργων: “Populus”.

Λεωνίδας Γκέλος

¹². Δαικόπουλος, Ζιώγας, Φύση/Όρια/Υλικά (Εικαστική διερεύνηση των υλικών της φύσης), 42, 2011

¹³. Gaarder, Ο κόσμος της Σοφίας, 109, 2007

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΚΕΛΟΣ

 Στα περισσότερα έργα ζωγραφίζω με φυτικές χρωστικές από μπαχαρικά, βότανα και γενικά φυσικές ύλες που πολλές φορές πρώτα τις επεξεργάζομαι και που κατ’ ομολογία δεν κάνουν άμεσα αισθητή την παρουσία τους αλλά ενεργούν ως χρωματικές αξίες ή ως ύλες που δρουν στον θεατή με τον δικό τους τρόπο διαμέσου των αισθήσεων της όσφρησης και της αφής. Τα διάφορα υλικά είτε φυσικά είτε τεχνητά τα τοποθετώ στα έργα με σκοπό να δημιουργήσω επίσης διάφορες υφές καθώς και συμβολικές - ποιητικές προεκτάσεις. Στην παλέτα - χρωματολόγιο από φυτικές ύλες που διαμορφώνω, προσπαθώ παράλληλα να ανακαλύπτω τρόπους σταθεροποίησης όλων αυτών των ευαίσθητων ουσιών.

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

  Κατά την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, το χρώμα μεταπλάθεται μέσω διαφόρων θεωριών και εμπειριών σε ένα μέσο πολυπρισματικής διαχείρισης από τον σημερινό άνθρωπο. Αυτό, γιατί είναι πλέον τοποθετημένος μέσα σε ένα πεδίο πολλαπλών αναφορών και έτσι προσεγγίζει – αντιμετωπίζει ευρύτερα το χρώμα. Από τις απαρχές της χρησιμοποίησης του φυσικού χρώματος έως σήμερα ο πειραματισμός του ανθρώπου δεν σταμάτησε ποτέ. Το χρώμα που προέκυψε από το υλικό της φύσης απέδειξε εξαιρετική αντοχή στο χρόνο. Τρανταχτό παράδειγμα η παρακάτω εικόνα της σπηλαιογραφίας στην Αλταμίρα της Ισπανίας πριν περίπου 20.000 χρόνια.

   Εικ. 33 : Βραχογραφία σε σπήλαιο στην Αλταμίρα της Ισπανίας

  Γοητευμένος από το ερέθισμα που προκαλεί η παραγωγή καθώς και οι ιδιότητες των φυσικών χρωμάτων, τα τελευταία χρόνια προχώρησα σε εμπειρικές και θεωρητικές αναζητήσεις. Ενδιαφέρον είχαν αναφορές πως κάθε οργανικό χρώμα αποχρωματίζεται σε βάθος χρόνου. Για παράδειγμα ο Γκαίτε στο βιβλίο «Θεωρία των χρωμάτων» αναφέρει:  «Τα φυσιολογικά χρώματα δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε με κανέναν τρόπο, ενώ τα φυσικά διαρκούν μόνον όσο διαρκεί η συνθήκη που τα προκαλεί. Αλλά και τα χημικά παρουσιάζουν μεγάλη μεταβλητότητα, περνούν συχνά από τη μια πλευρά στην άλλη και αναιρούνται τελείως με τα κατάλληλα αντιδραστήρια.»¹¹

Αυτή η θεωρητική προσέγγιση λοιπόν που προφασίζει τον θάνατο των χρωμάτων τοποθετημένη απέναντι στο σπηλαιογραφικό έργο που προανέφερα –και ειδικά αν αναλογιστούμε πως έχουν περάσει σχεδόν 20.000 χρόνια αυτής της βραχογραφίας- μας βάζει σε σκέψεις που αφορούν τις συνθήκες των φυσικών χρωμάτων. Ωστόσο, παρατηρώντας τα ανακαλύπτεις πως το κάθε ένα έχει την δική του συνθήκη διατήρησης και ο άνθρωπος πλέον μπορεί με διάφορα μέσα να την ενισχύσει.

Εικ 33:  http://www.hellinon.net/NeesSelides/Perikatagogis.htm

¹¹. Goethe, Θεωρία των χρωμάτων, 305, 2008

 Την πεποίθηση μου αυτή ενισχύει και η παρακάτω αναφορά της Μαρίας Γρηγορίου στο βιβλίο Φύση/Όρια/Υλικά :  «Το κυριότερο προτέρημα των φυτικών ή ζωικών βαφών είναι ότι όταν έχουν γίνει σωστά, είναι ανεξίτηλες, αλλά και όταν με τον καιρό, το πλύσιμο ή την έκθεση στο φως του ήλιου αρχίσουν να ξεθωριάζουν, παραμένουν στο ίδιο χρώμα απλώς χαμηλότερης έντασης. Αυτό δεν συμβαίνει με τις χημικές βαφές. Ένα χημικά βαμμένο ύφασμα μπορεί να αλλοιωθεί με τον καιρό και ενώ αρχικά ήταν βαμμένο μπλε να επικρατήσει τελικά το κίτρινο χρώμα.» ¹²

  Στον αντίποδα βέβαια όλων των παραπάνω στέκεται ο Πλάτωνας ο οποίος.. «πιστεύει ότι όλα όσα βλέπουμε, όλα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας στον κόσμο αυτό, είναι παροδικά και μεταβλητά. Δεν υπάρχουν πρωταρχικά στοιχεία που δεν διαλύονται ή δεν αλλοιώνονται ποτέ. Όλα όσα ανήκουν στον «κόσμο των αισθήσεων» είναι φτιαγμένα από ύλη και η ύλη φθείρεται με το πέρασμα του χρόνου. Ταυτόχρονα, όμως είναι όλα φτιαγμένα με βάση μια διαχρονική μορφή, που παραμένει αιώνια και σταθερή.»¹³

   Όπως και να έχουν τα πράγματα, η φυσικές ύλες προκαλούν οπτικά ερεθίσματα και ποιητικές φόρμες που ταξιδεύουν τις σκέψεις. Σκέψεις οι οποίες γέννησαν την σειρά έργων: “Populus”.

Λεωνίδας Γκέλος

¹². Δαικόπουλος, Ζιώγας, Φύση/Όρια/Υλικά (Εικαστική διερεύνηση των υλικών της φύσης), 42, 2011

¹³. Gaarder, Ο κόσμος της Σοφίας, 109, 2007

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΚΕΛΟΣ – «POPULUS GAZE»

Ατομική έκθεση ζωγραφικής Εγκαίνια την Δευτέρα 19/1/2014 στην Αίθουσα Τέχνης "Καπλανων 5"

Ο Λεωνίδας Γκέλος ξεκίνησε το 2011 μια έρευνα γύρω από τον κόσμο των αισθήσεων. Έκτοτε, έχει δημιουργήσει μια σειρά έργων μέσα από το ψηφιακό αποτύπωμα του βλέμματός του. Στο έργο του Populus Gaze (2014) αποτυπώνει τις αναζητήσεις του για συνεργασία της φύσης με την τεχνολογία καταγραφής της κίνησης του βλέμματος (eye tracking). Θέτει, έτσι, σε αμφισβήτηση και αποστασιοποιεί το θεατή από την αυτόματη κατανόηση της σχέσης έργου τέχνης και φύσης, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει μια διαλεκτική σχέση μαζί του. Η λέξη Populus (‘Λαός’), προέρχεται από το λατινικό όνομα της λεύκας, της οποίας το θρόισμα των φύλλων θυμίζει τους ήχους του πλήθους. Η πορεία, αλλά και τα σημεία που επικεντρώθηκε το βλέμμα του καλλιτέχνη σε μια φωτογραφία με φύλλα λεύκας καταγράφηκαν και αποτυπώθηκαν με τη βοήθεια ενός eye tracker . Το σχήμα που προέκυψε, επανατοποθετήθηκε στο έδαφος με ξερά φύλλα λεύκας, που συλλέχθηκαν από την περιοχή, στην οποία δημιουργήθηκε το έργο, δίπλα σε ένα παλιό λατομείο στην περιοχή Λουτροχωρίου Πέλλας, σε μια έκταση που ξεπερνά τα 200 τ.μ. επιτρέποντας μια συνδιαλλαγή μεταξύ φυσικού και τεχνητού περιβάλλοντος. Πρόκειται για μια αντανάκλαση της σκέψης του καλλιτέχνη στο τοπίο, που λειτουργεί υπαινικτικά, ενώ ταυτόχρονα εξωτερικεύει τη γεωμετρία του νου του καλλιτέχνη ενεργοποιώντας το θεατή και βοηθώντας τον να δημιουργήσει τα δικά του νοήματα. Παράλληλα, η ίδια η εγκατάσταση δημιουργεί χώρο, ενώ o επισκέπτης μπορεί να περπατήσει επάνω στην υλική πλέον υπόσταση της. Ο θεατής καλείται να εμπλακεί δυναμικά, καθώς του δίνεται η δυνατότητα για ανάδραση με το έργο τέχνης. Η εγκατάσταση νοηματοδοτείται από τον εσωτερικό κόσμο και την σκέψη του καλλιτέχνη. Με την βοήθεια της τεχνολογίας η αόρατη πορεία του βλέμματος του καλλιτέχνη γίνεται ορατή και παρουσιάζονται οι διεργασίες της σκέψης του. Ο θεατής εισάγεται σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, πέρα από τις παραδοσιακές μεθόδους, υποβάλλεται σε μια διαδικασία πολυεπίπεδης αναζήτησης, αναπτύσσει μια διαλεκτική σχέση με το έργο τέχνης και μια ιδιότυπη επικοινωνία με τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Το έργο αποτελεί έναυσμα για συνύπαρξη, συνομιλία, αλλά και για αναζητήσεις και αναστοχασμό. Τα στάδια δημιουργίας του έργου παρουσιάζονται αποτυπώνονται σε μια σειρά φωτογραφιών που το πλαισιώνουν. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Πανεπιστήμιο Goldsmiths στην Έκθεση «A-Eye: an exhibition of art and nature-inspired computation», στο πλαίσιο συνεδρίου για την τεχνητή νοημοσύνη. Στέλλα Συλλαίου, μουσειολόγος Gallery Kaplanon 5 | Αίθουσα Τέχνης Καπλανών 5 | Καπλανών 5 & Μασσαλίας | Κολωνάκι

Εγκαίνια της ατομικής έκθεσης του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου

Opening of Konstantinos Papamichalopoulos' solo exhibition at the Museum of Greek Folk Art - Bath of the Winds in Athens, Greece.

Εγκαίνια της ατομικής έκθεσης του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου με τίτλο "Το Μεγάλο Χρυσό Δωμάτιο" στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης - Λουτρά των Αέρηδων.

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΥΣΟ ΔΩΜΑΤΙΟ»

στο ΛΟΥΤΡΟ ΤΩΝ ΑΕΡΗΔΩΝ

Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος

17 Ιανουαρίου – 15 Μαρτίου 2015

Το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Oργάνων – Συλλογή Φοίβου Ανωγειανάκη φιλοξενεί, στον ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό χώρου του Λουτρού των Αέρηδων, στην Πλάκα, την έκθεση του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου, με τίτλο:

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΥΣΟ ΔΩΜΑΤΙΟ»

Η έκθεση απαρτίζεται από κόμικς, σχέδια και χαρακτικά, καθώς και μικρά έργα εν είδει σπουδών και δοκιμών για το Μεγάλο Χρυσό Δωμάτιο και φυσικά το Δωμάτιο αυτό καθαυτό. 

Το σύνολο των εκθεμάτων παρουσιάζει τη μακρά και επίμονη διαδικασία για την παραγωγή ενός φιλόδοξου έργου εμπνευσμένου, μεταξύ άλλων, από επιρροές από τη λεγόμενη λαϊκή κουλτούρα του σήμερα (κόμικς, manga, βιντεοπαιχνίδια και κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας), καθώς και τη ζωγραφική των εσωτερικών αρχοντικών κατοικιών της Ιαπωνίας 16ου - 18ου αιώνα και του Hokusai.

«Ένα έργο, (..) αποτελούμενο από συνθέσεις σχετικά μεγάλων διαστάσεων, με αυγοτέμπερα και ένα πλήθος μικρών γραμμικών στοιχείων που χτίζουν πολυώροφες και διακλαδούμενες κατασκευές θυμίζοντας διαστημικούς σταθμούς από εκείνους που συναντάμε στα κόμικς, σε αλλόκοτα τοπία με ιπτάμενα πλοία όπως στις ιστορίες του Moebius, με πλάσματα μικρά ή, αλλού, φόρμες που σχηματίζουν μεγάλες φιγούρες, θραύσματα ενός κόσμου κάπου στον αέρα, στο διάστημα, ενός κόσμου αέρινου που δεν συγκροτείται, και όλα σε φόντο από φύλλο χρυσού, που φέρνει στο νου τη διακοσμητική γιαπωνέζικη ζωγραφική της περιόδου Μομογιάμα (περί το 1600)», γράφει ο Μίλτος Φραγκόπουλος, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης, University of Derby, Σχολή Βακαλό.

«Τα έργα του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου, αν και λειτουργούν στον χώρο της πρωτοπορίας της ευρωπαϊκής και αμερικανικής τέχνης, φέρουν έντονες μνήμες από την αισθητική της βυζαντινής και ασιατικής καλλιτεχνικής παράδοσης. (…) Ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος προσφέρει … ένα χώρο που δεν υπνωτίζει αλλά αφυπνίζει τον θεατή, διότι ενεργεί καταλυτικά στην εγρήγορση της αισθητικής εμπειρίας που επέρχεται από την εκάστοτε επαφή με ένα πραγματικό έργο τέχνης. “Το Μεγάλο Χρυσό Δωμάτιο” που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος είναι ένας αορατικός χώρος αισθητικής απόλαυσης και περισυλλογής και παράλληλα ένα δυναμικό πειραματικό εικαστικό έργο μοναδικό στο είδος του», αναφέρει ο Μιχάλης Αρφαράς, χαράκτης, ζωγράφος και γλύπτης, Καθηγητής ΑΣΚΤ.

Εγκαίνια: Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015, ώρα 12.00

Τόπος: Λουτρό των Αέρηδων, Κυρρήστου 8, Πλάκα

Διάρκεια Έκθεσης: 17 Ιανουαρίου – 15 Μαρτίου 2015

Ώρες λειτουργίας: 8.00 - 15.00, κάθε μέρα εκτός Τρίτης.

Πληροφορίες: (210) 32 44 340, 

www.melt.gr

 Συνέντευξη του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου στην  Έφη Μιχάλαρου

http://www.dreamideamachine.com/?p=1862

Z O O

                                            

                Z O O

         Mε ταχείς ρυθμούς  προετοιμάζεται η νέα θεματική έκθεση με τίτλο ΖΟΟ που θα παρουσιάσει το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου ξεκινώντας από την πόλη μας

      Πρόκειται για μια έκθεση στην οποία ζητήθηκε από τους καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος σ' αυτήν να εκφράσουν αλλά και να εκφραστούν με την εικονογραφική τους επιτηδειότητα   τον εγκλεισμό η την ελευθερία  του άγριου η του ήμερου ζώου  και του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου. 

       Το αποτέλεσμα  είναι πραγματικά εκπληκτικό καθώς μπορεί και συνθέτει το σύνολο  των προτάσεων, δημιουργώντας  ένα αξιολογότατο και εντυπωσιακό θέαμα .

Η έκθεση αυτή απευθύνεται όχι μόνον στους φιλότεχνους αλλά και στους μικρούς μας φίλους στους οποίους δίδεται ευκαιρία σε μια πρώτη επαφή να αναγνωρίσουν  και να ανακαλύψουν τους φίλους αυτούς μέσα από τα έμπειρα χέρια των δημιουργών των έργων.

           Η έκθεση θα εγκαινιαστεί στις 3 Ιανουαρίου, στις 7 το βράδυ και θα διαρκέσει  δύο μήνες...

           Θα παραμένει ανοικτή για το κοινό κάθε βράδυ από τις 6 μέχρι τις 8 εκτός από Σάββατο και Κυριακή  καθώς επίσης και μετά από ραντεβού  οποιαδήποτε άλλη μέ- ρα και ώρα.

             Συμμετέχουν με έργα τους οι ...Αριστοτέλης Γραμματικάκης, Εφη Μελά, Εφη Μάνου, Φωτεινή Στεφανίδη, Ολγα Χανδελή, Γιάννης Δημητράκης, Γιάννης Νομικός, Κωστής Μουδατσάκης, Κώστας Σιαφάκας, Μάριος Πελώνης,Δημήτρης Τζαννης, Λυδία Μαργαρώνη, Αρετή Κλουτσινιώτη, Μηνάς Καμπιτάκης, Σύλβια Αντωνιάδη, Ελενα Καλαμάρα, Πέπη Χατζηδάκη, Ειρήνη  Βογιατζή, Τάκης Περάκης, Νίκος Μιχαλιτσιάνος, Στέλλιος Αλεξάκης, Αννα- Μαρία Σμυρνάκη, Αντώνης Παυλάκης , Μανόλης Αποστολάκης.