Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΗΣ ΜΠΕΡΛΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΗΣ ΜΠΕΡΛΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

" Ο καθρέφτης και το φως" M. H. Abrams



μετάφραση: Άρης Μπερλής




Στην προσπάθειά τους να χαρακτηρίσουν την τέχνη, οι άνθρωποι μέχρι το μισό του 18ου αιώνα ακολουθούσαν την πεποίθηση του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, ότι δηλαδή ο νους είναι καθρέφτης που αντανακλά τον εξωτερικό κόσμο - άρα η τέχνη για τον Πλάτωνα είναι το κάτοπτρο που ανακλά εξωτερικά αντικείμενα, είναι, δηλαδή, η μίμηση της φύσης. Αργότερα, το ρομαντικό κίνημα συνέβαλε στην εδραίωση της άποψης ότι ο νους εκπέμπει το δικό του φως και άρα η τέχνη παύει να είναι απλή μίμηση της φύσης, αλλά διαμορφώνει τη δική της, λαμπρότερη εικόνα. Ο καθρέφτης είναι η μίμηση και το φως είναι η αυτενέργεια και η έκφραση του υποκειμένου. 
Το βιβλίο "Ο καθρέφτης και το φως", που γράφτηκε το 1953, αποτελεί σταθμό στη νεότερη φιλολογία και βασική πηγή για τη μελέτη του ρομαντισμού, συμβάλλοντας στην αποκατάσταση του κινήματος πενήντα χρόνια μετά την απαξίωσή του από τους μοντερνιστές ποιητές του εικοστού αιώνα.

M. H. Abrams έγραψε ένα σημαντικό βιβλίο για την ιστορία της λογοτεχνικής κριτικής.."
Rene Wellek, Comparative Literature

"Ένα βιβλίο άψογο στη σύλληψή του όσο και στην υλοποίησή του. Σημαντική συμβολή στα πεδία της συγκριτικής λογοτεχνίας, της ιστορίας της αγγλικής λογοτεχνίας αλλά και αισθητικής και της ιστορίας των ιδεών". 
Harry Bergholz, Modern Language Journal



Το βιβλίο Ο Καθρέφτης και το Φως (The Mirror and the Lamp) του διαπρεπούς κριτικού, ιστορικού και θεωρητικού της λογοτεχνίας M.H. Abrams αποτελεί σταθμό στη νεότερη φιλολογική επιστήμη και το βασικότερο ίσως εγχειρίδιο για τη μελέτη του Ρομαντισμού, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην αποκατάσταση της εγκυρότητας των κριτηρίων του πενήντα χρόνια μετά την απαξίωση του ρομαντικού ρεύματος από τους μοντερνιστές του 20ού αιώνα. Εκδόθηκε το 1953 κι από τότε αποτελεί σημείο αναφοράς στις διεθνείς συζητήσεις για τον Κλασικισμό και τον Ρομαντισμό. Είχαμε την τύχη, μάλιστα, από το 2001 να έχουμε την ελληνική μετάφραση του έργου από έναν πολύ άξιο μεταφραστή, τον Άρη Μπερλή. Η ανά χείρας έκδοση είναι η δεύτερη.

Σκοπός του συγγραφέα είναι να εξάρει την κεντρική θέση που κατέχει η ρομαντική εποχή (από τα μισά του 18ου αι. κ.ε.) στη γενική ιστορία της κριτικής της τέχνης. Μέχρι τότε οι κριτικοί ακολουθούσαν τη «μιμητική» θεωρία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, ότι δηλαδή ο νους μας είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τα πράγματα του εξωτερικού κόσμου, μιμείται, με άλλα λόγια, τη φύση. Υπάρχει, βέβαια, ανάμεσα στους δύο φιλοσόφους μία βασική διαφορά. Ενώ δηλαδή η πλατωνική άποψη ότι η τέχνη, ως απομίμηση όψεων του κόσμου, είναι «τρίτον από της αληθείας» (αφού ως πρώτη αξία αναγνώριζε τον Κόσμο των Ιδεών και ως δεύτερη τη φύση), ήταν απαξιωτική για την τέχνη, δεν συνέβαινε το ίδιο με την αριστοτέλεια ερμηνεία της τέχνης, αφού ο μαθητής του Πλάτωνα δεν παραδεχόταν τον κόσμο των Ιδεών-κριτηρίων. Έτσι, η τέχνη ως μίμηση απευθείας της φύσης δεν είχε κάτι το υποτιμητικό, ιδίως όταν ο Αριστοτέλης όριζε ως αντικείμενο της μίμησης τις ανθρώπινες πράξεις.

«Ο καθρέφτης» υποδηλώνει τη θεωρία της «μίμησης» και το «φως» τη ρομαντική αντίληψη για το νου, ο οποίος φωτίζει τα πράγματα ως «προβολέας» και συμβάλλει στην αντίληψη του κόσμου.

Αυτή την παραδοσιακή αντίληψη για την τέχνη έρχονται να ανατρέψουν οι Ρομαντικοί, που δεν δέχονται το νου ως παθητικό δέκτη της πραγματικότητας, αλλά τον θεωρούν αυτοδύναμο και ότι εκπέμπει το δικό του φως. Τονίζεται δηλαδή η αυτενέργεια και η προσωπική έκφραση του καλλιτέχνη. Εξού και ο τίτλος του βιβλίου: «Ο καθρέφτης» υποδηλώνει τη θεωρία της «μίμησης» και το «φως» τη ρομαντική αντίληψη για το νου, ο οποίος φωτίζει τα πράγματα ως «προβολέας» και συμβάλλει στην αντίληψη του κόσμου.
Αυτές οι δύο κοινές και αντιθετικές μεταφορές του νου αποτελούν το αντικείμενο αυτού του βιβλίου του Abrams, στην πρόθεση του οποίου δεν είναι η υποστήριξη της μίας σε βάρος της άλλης. Θεωρεί μάλιστα και τις δύο εξίσου αξιόλογες και τις μελετά με την ίδια σοβαρότητα, όπου τις συναντά, στo πλαίσιo κυρίως του βρετανικού Νεοκλασικισμού και του αγγλικού Ρομαντισμού, έχοντας πάντοτε, όπως προλογικά διευκρινίζει, προ οφθαλμών την αισθητική θεωρία του δέκατου όγδοου αιώνα, αλλά και αισθητικές παρατηρήσεις και προβληματισμούς των Γερμανών φιλοσόφων της εποχής (Χέρντερ, Καντ). Στην ουσία το βιβλίο του Abrams αποτελεί μία καταγραφή της πολύτροπης και ριζικής μετατόπισης του αισθητικού ενδιαφέροντος από τη φύση στον καλλιτέχνη και των δυσκολιών που αντιμετώπισε αυτή η άποψη από τις ανταγωνιστικές θεωρίες. Ασφαλώς δεν έμειναν έξω από την έρευνα του συγγραφέα οι σοβαρές επιπτώσεις που είχαν οι νέες κριτικές-φιλοσοφικές θέσεις, οι οποίες εκτόπισαν τις παλιές, στο μέλλον της ποίησης.
Στην έρευνά του για τον τρόπο που έγινε αυτή η εκτόπιση, επειδή οι κριτικές θεωρίες που διατυπώθηκαν από τα χρόνια του Αριστοτέλη μέχρι τις αρχές του 20ού αι. ήταν περισσότερες από είκοσι, όπως τις είχε καταγράψει στα 1934 ο Ι.Α. Ρίτσαρντς (Αρχές της λογοτεχνικής κριτικής), και με το δεδομένο ότι δεν υπάρχει ανάμεσά τους κριτική ομοφωνία, όπως ίσως στις θετικές επιστήμες, ο Abrams ορίζει, με αξιοθαύμαστη επιστημονική αμεροληψία, ένα αναλυτικό σχήμα, το οποίο από τη μια αποφεύγει να επιβάλλει τη δική του φιλοσοφία και από την άλλη δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν οι θεμελιώδεις κοινές διακρίσεις που βρίσκει κανείς στις περισσότερες κριτικές θεωρίες. Το σχήμα αυτό, που είναι ένα τρίγωνο, έχει στο κέντρο του το έργο που πρέπει να ερμηνευτεί, στη βάση του τον καλλιτέχνη που το δημιουργεί και το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται το έργο. Στην κορυφή του έχει τον κόσμο, δηλαδή το «θέμα», που έχει την όποια σχέση με μιαν αντικειμενική τάξη πραγμάτων, με άλλα λόγια τη «φύση».
Αν και κάθε επαρκής κριτική θεωρία πρέπει να λαμβάνει υπόψη της, σύμφωνα με τον συγγραφέα, και τα τέσσερα παραπάνω στοιχεία, να αναδεικνύει τη διαλεκτική ενότητα των τριών στοιχείων (καλλιτέχνη, έργου και ακροατηρίου), στην πράξη επάνω οι κριτικοί, επειδή το κάθε στοιχείο παρουσιάζει τεράστια ποικιλομορφία κι ακόμη επειδή ο καθένας τους χρησιμοποιεί διαφορετική κριτική θεωρία και ρητή ή λανθάνουσα «κοσμοθεωρία», προσανατολίζονται συνήθως προς ένα και μόνο από τα παραπάνω στοιχεία. Πάντως στην έρευνά του ο συγγραφέας, αφού εξετάσει διεξοδικά με βάση το προτεινόμενο σχήμα τις διάφορες κριτικές θεωρίες που διατυπώθηκαν μέχρι τα μισά του 18ου αι., οι οποίες λιγότερο ή περισσότερο παραδέχονται την κλασική θεωρία της μίμησης (Σάμουελ Τζόνσον, Αλεξάντερ Πόουπ) κι αφού παρακολουθήσει τη βαθμιαία εκ των πραγμάτων εκτόπισή της από τη θεωρία των Ρομαντικών (Γουέρντσγουερθ, Κόουλριτζ, Μιλ), καταλήγει ότι το βασικό χαρακτηριστικό στις περισσότερες θεωρίες στις αρχές του 19ου αι. είναι εκείνο που θεωρεί την ποίηση ως «ξεχείλισμα του αισθήματος», του «πάθους», ως «έκφραση» (“expression”) ισχυρών αισθημάτων και τον ποιητή κύριο παράγοντα της ερμηνείας. Πολλή αξία έχουν σ’ αυτό το σημείο οι σελίδες του βιβλίου (σ.225-230) όπου περιγράφονται τα κριτήρια του Ρομαντισμού, όπως τα συνόψισε ο Γουέρντσγουερθ στην «Εισαγωγή» του βιβλίου του Λυρικές Μπαλάντες, και τα οποία θα διαδραματίσουν σπουδαιότατο ρόλο στο μέλλον της ποίησης.

Το βιβλίο του Abrams αποτελεί μία καταγραφή της πολύτροπης και ριζικής μετατόπισης του αισθητικού ενδιαφέροντος από τη φύση στον καλλιτέχνη και των δυσκολιών που αντιμετώπισε αυτή η άποψη από τις ανταγωνιστικές θεωρίες. 

Και για τις ανάγκες αυτής της παρουσίασης, για να γίνει καθαρότερη η ρομαντική άποψη για την «έκφραση», παραθέτω δυο μεταφορές του Βύρωνα:
«Όπως στην αμμουδιά τα κύματα επιτέλους σπάζουν, έτσι τα πάθη, φτάνοντας στο απροχώρητο, ορμάνε στην ποίηση, που είναι κι αυτή πάθος...» και: «Η ποίηση είναι η λάβα της φαντασίας που ξεχειλίζει για να αποτραπεί ο σεισμός» (σ.114).
Ακόμη παραπέρα, ο καλλιτέχνης, εκτός από την προσωπική του έκφραση, με το έργο του παρουσιάζει καταστάσεις της «ανθρώπινης αισθαντικότητας». Έτσι η τέχνη αποκτά ευρύτερο επικοινωνιακό χαρακτήρα και ο καλλιτέχνης γίνεται η πηγή της «ακτινοβολίας», πηγή φωτός (λύχνος, λαμπάδα, προβολέας).
Τελειώνοντας αυτή την τόσο σύντομη και ελλιπή παρουσίαση αυτού του μνημειώδους έργου του Abrams, θα ήθελα να πω στον αναγνώστη, που στην περίπτωση αυτού του βιβλίου θα είναι ο φιλόλογος, ο λογοτέχνης, ο κριτικός, ο ποιητής και βέβαια ο καθένας που ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την ποίηση και γενικότερα για την τέχνη, ότι ο κόπος της ανάγνωσης δεν θα μείνει χωρίς τις αντίστοιχες πολλές και ποιοτικές απολαβές.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

"Σήμερα λείπει η αίσθηση του σκοπού" Άρης Μπερλής

Άρης Μπερλής-Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη, Καθημερινή, 17.2.13



Πηγή: politicalreviewgr

Ο μεταφραστής και μελετητής της λογοτεχνίας Αρης Μπερλής μιλάει για την κρίση, τη σύγχυση των νέων, τους συγγραφείς
Βλέπω ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική αποσάθρωση. Φοβάμαι ότι φταίει το «υλικό». Υπάρχει μια διεθνής κρίση αλλά υπάρχει και μια ελληνική. Σε αυτή αναφέρομαι. Δεν αποδέχομαι το χονδροειδές «μαζί τα φάγαμε», αλλά οι πολιτικές ηγεσίες που ευθύνονται για την κρίση αντανακλούν τις κοινωνίες που τις ψήφισαν. Για να καταλάβετε το υλικό, δείτε τη λαϊκή ελληνική μουσική: αυτός ο διαρκής θρήνος, «άτιμη ζωή», «ψεύτης ντουνιάς» κ.λπ. Η ελληνική κοινωνία έχει διαποτιστεί από αυτή τη νοοτροπία. Το μουσικό αίσθημα του λαού εκφράζεται με καψούρικα, μεμψίμοιρα τραγούδια. Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο. Στίχος που σε αποσβολώνει. Ερχονται κάποιοι φίλοι διανοούμενοι και διαφωνούν, μου λένε για το λαϊκό τραγούδι «μα αυτές είναι οι αξίες του τόπου». Δεν με ενδιαφέρουν. Τις αξίες εγώ τις αντλώ από μια ευρύτερη, πανανθρώπινη δεξαμενή. Ακούω Μπαχ και Σούμπερτ. Δεν με συγκινεί το λαϊκό τραγούδι. Και, με κάποια σουρεαλιστική διάθεση, βλέπω κάποια σχέση ανάμεσα στο λαϊκό τραγούδι και στο όραμα μιας αργομισθίας στο Δημόσιο…
Η συζήτηση με τον μεταφραστή και μελετητή της λογοτεχνίας Αρη Μπερλή ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα: κοιτούσα στην οθόνη του υπολογιστή του τη φωτογραφία ενός σμήνους βρετανικών βομβαρδιστικών Λάνκαστερ, όταν ο κ. Μπερλής σχολίασε: «Αυτή είναι η φαντασίωσή μου: πιλότος βομβαρδιστικού, σε αποστολή πάνω από τη ναζιστική Γερμανία». Είχα πάει στο σπίτι του κ. Μπερλή, στον Βύρωνα, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του «Μεγάλου Γκάτσμπι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ από τις εκδόσεις Αγρα (σε δική του μετάφραση, εισαγωγή και επίμετρο), αλλά βρεθήκαμε να μιλάμε για… βομβαρδισμούς του 1943.

Αφού με περιεργάστηκε η γάτα του («είχαμε άλλη μία, μα το καλοκαίρι μάς άφησε είκοσι χρόνων και τη θάψαμε με τιμές στον κήπο, στην Εύβοια», μου είπε), η συζήτηση στράφηκε στη λογοτεχνία, στη μετάφραση, στο σήμερα.

Υπήρχε ένας σκοπός κάποτε και τα πράγματα ήταν καθαρά. Γι’ αυτό φαντασιώνομαι ότι είμαι πιλότος της RAF. Πολεμάς τον Χίτλερ και τον φασισμό. Λείπει σήμερα αυτή η αίσθηση του σκοπού. Δημιουργείται έτσι μια σύγχυση. Κάποιοι μπαίνουν σήμερα σε μια στράτευση. Π.χ., στρατεύονται κατά του Μνημονίου. Υπέρ ποίου όμως, θα ρωτούσα εγώ. Μιας υποτιθέμενης εθνικής ανεξαρτησίας; Η οποία όμως δεν μπορεί να υπάρξει όταν είσαι μέλος -και σωστά- μιας ευρύτερης ενότητας κρατών; Πρέπει να εθελοτυφλείς για να πιστεύεις ότι μπορείς ως χώρα να είσαι αυθύπαρκτος. Η σύγχυση αυτή κουράζει. Κανένας δεν είναι απρόσβλητος, πολύ περισσότερο οι νέοι, που είναι σε πλήρη σύγχυση. Το βλέπω στην κόρη μου, 27 χρόνων, άνεργη. Δασκάλα θέλει να είναι. Δεν θέλει να είναι χρηματιστής, γιατρός ή δικηγόρος. Να διδάσκει παιδιά θέλει. Και δεν μπορεί αυτή τη στιγμή.

Τον Γκίνσμπεργκ τον γνώρισα όταν ήρθε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’90. Αλληλογραφούσαμε από τη μακρινή εποχή που μετέφραζα την ποίησή του. Δοκίμασα μεγάλη απογοήτευση. Είναι φαίνεται αναπόφευκτο να απογοητευόμαστε όταν γνωρίζουμε συγγραφείς ινδάλματα της νεότητάς μας.

Ο πρώτος Αμερικανός πεζογράφος που μετέφρασα είναι ο Φιτζέραλντ, με τον «Γκάτσμπι», από τα κορυφαία μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Με διαστάσεις πολύ πέραν της λογοτεχνίας. Δεν μπορεί ένας ιστορικός να κατανοήσει τον αμερικανικό Μεσοπόλεμο χωρίς να έχει διαβάσει Φιτζέραλντ. Θα του λείπει αυτή η πολιτισμική διάσταση.

Είναι επίκαιρο βιβλίο ο «Γκάτσμπι». Απεικονίζει μια εποχή η οποία βρίσκεται καθ’ οδόν προς τη χρεοκοπία. Εποχή πλούτου, ασωτίας και φθηνού γούστου – όπως αυτή που ζήσαμε. Εκείνο όμως που κάνει τον ήρωα μεγάλο είναι ο ρομαντισμός του. Δείτε τον έρωτα και την απόλυτη αφοσίωση του Γκάτσμπι για την Νταίζη. Στον «Γκάτσμπι» οι άρρενες αναγνώστες βρίσκουν κομμάτια του εαυτού τους εφηβικά. Αυτές τις νύξεις ερωτικής αθανασίας, για να παραλλάξουμε ένα πασίγνωστο ποίημα του Γουέρντσγουερθ. Ο Γκάτσμπι έχει έναν σκοπό, μια στοχοπροσήλωση, κι ας κυνηγάει μια χαμένη υπόθεση. Κανένας σύγχρονος μυθιστοριογράφος δεν θα τολμούσε να πλάσει τέτοιο ιδεαλιστή ήρωα. Οι ήρωές τους -του Ροθ, του Κουτσί, του Μπάνβιλ- είναι σαν τον μέσο αναγνώστη. Είναι νευρωτικοί, έχουν πρόβλημα με τις γυναίκες, δεν ξέρουν τι θέλουν.

Για μένα, ο καλός μεταφραστής δεν πρέπει απλώς να κατέχει καλά την ξένη και τη μητρική του γλώσσα, αλλά να καταλαβαίνει τη λογοτεχνία, να δονείται από το κείμενο και ταυτόχρονα να μπορεί με ψυχρό μάτι να διακρίνει τα αφηγηματικά τεχνάσματα του συγγραφέα. Είναι σαν το «Παράδοξο του ηθοποιού», του Ντιντερό. Τότε μόνον θα είναι πραγματικά καλός μεταφραστής. Εμένα με ικανοποιούσε ότι ένα σπουδαίο βιβλίο μπορούσα να το γυρίσω στη δική μου γλώσσα. Ισως γι’ αυτό, αν και θα μπορούσα να γράψω δικά μου πράγματα, δεν το έκανα. Η μετάφραση με γέμιζε πάντα, δεν ήθελα άλλο.

Η λογοτεχνία αφηγείται τη ζωή. Δεν πιστεύω στις θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες λογοτεχνία και γλώσσα είναι παιχνίδια σημείων. Βεβαίως, η λογοτεχνία δεν είναι ο απόλυτος καθρέφτης της ζωής, αλλά ένα σύνολο από ηρωικές απόπειρες να γίνει η ζωή αντικείμενο αφήγησης. Οι αποδομιστές είπαν ορισμένα σωστά πράγματα που μπορεί να ισχύουν σε συγκεκριμένα πλαίσια μόνον. Εξάλλου, πολλά από αυτά που είπαν τα ξέραμε. Τις αμφισημίες, την εκκρεμότητα του νοήματος, τα ξέραμε ως αναγνώστες.

Η μόνη μου αντίσταση στα επερχόμενα δεινά είναι η λογοτεχνία. Δεινά κοινωνικά, πολιτισμικά – και βιολογικά βέβαια. Βλέπω ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική αποσάθρωση. Φοβάμαι ότι φταίει το «υλικό». Υπάρχει μια διεθνής κρίση αλλά υπάρχει και μια ελληνική. Σε αυτή αναφέρομαι. Δεν αποδέχομαι το χονδροειδές «μαζί τα φάγαμε», αλλά οι πολιτικές ηγεσίες που ευθύνονται για την κρίση αντανακλούν τις κοινωνίες που τις ψήφισαν. Για να καταλάβετε το υλικό, δείτε τη λαϊκή ελληνική μουσική: αυτός ο διαρκής θρήνος, «άτιμη ζωή», «ψεύτης ντουνιάς» κ.λπ. Η ελληνική κοινωνία έχει διαποτιστεί από αυτή τη νοοτροπία. Το μουσικό αίσθημα του λαού εκφράζεται με καψούρικα, μεμψίμοιρα τραγούδια. Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο. Στίχος που σε αποσβολώνει. Ερχονται κάποιοι φίλοι διανοούμενοι και διαφωνούν, μου λένε για το λαϊκό τραγούδι «μα αυτές είναι οι αξίες του τόπου». Δεν με ενδιαφέρουν. Τις αξίες εγώ τις αντλώ από μια ευρύτερη, πανανθρώπινη δεξαμενή. Ακούω Μπαχ και Σούμπερτ. Δεν με συγκινεί το λαϊκό τραγούδι. Και, με κάποια σουρεαλιστική διάθεση, βλέπω κάποια σχέση ανάμεσα στο λαϊκό τραγούδι και στο όραμα μιας αργομισθίας στο Δημόσιο…

Ποιος είναι
Ο Αρης Μπερλής γεννήθηκε στην Πάτρα το 1944. Είναι δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής λογοτεχνίας. Το 2001 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υψιλον ο τόμος «Κριτικά δοκίμια».

Εχει μεταφράσει: Αλεν Γκίνσμπεργκ, Βιρτζίνια Γουλφ, Τζέιμς Τζόις, Εμιλι Μπροντέ, Τζόζεφ Κόνραντ, Σάμιουελ Μπέκετ, Μπέρτραντ Ράσελ, Ουόλτερ Πέιτερ κ.ά. Διετέλεσε εκδότης του περιοδικού «Σπείρα» (1974-1980) και του εκδοτικού οίκου «Κρύσταλλο» (1980-1993). Διετέλεσε διευθυντής σπουδών του αγγλόφωνου τμήματος του ΕΚΕΜΕΛ.

Τελευταίες του μεταφραστικές εργασίες: «Ο μεγάλος Γκάτσμπι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (Αγρα), «Η τέχνη της μνήμης» της Φράνσες Γέιτς (ΜΙΕΤ), «Η Βίβλος του άθεου», συλλογικό έργο 

Μπερλής, Άρης, 1944-



 Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Έργου Ξένης Λογοτεχνίας στην Ελληνική Γλώσσα[2011]
Ο Άρης Μπερλής γεννήθηκε στην Πάτρα το 1944. Είναι δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής λογοτεχνίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ιατρική, χωρίς να τελειώσει τις σπουδές του. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, στα ελληνικά έργα των Άλεν Γκίνσμπεργκ, Βιρτζίνια Γουλφ, Τζαίημς Τζόυς, Έμιλυ Μπροντέ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Τζόζεφ Κόνραντ, Κιάραν Κάρσον, Φλαν Ο' Μπράιαν, κ.ά. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά σε θέματα κριτικής της λογοτεχνίας. Διετέλεσε εκδότης του περιοδικού "Σπείρα" (1974-1980) και εκδότης (εκδ. οίκος "Κρύσταλλο", 1980-1993). Επίσης, δίδαξε λογοτεχνική μετάφραση στο ΕΚΕΜΕΛ, όπου διετέλεσε διευθυντής σπουδών του αγγλόφωνου τμήματος. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2001)Κριτικά δοκίμια, Ύψιλον
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2011)Finn, again ή Ο τετράγωνος τροχός, Ύψιλον
(2010)Μ. Καραγάτσης: Ιδεολογία και ποιητική, Μουσείο Μπενάκη [εισήγηση]
(2009)Εισαγωγή στην ποίηση του Ελύτη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
(2008)Μ. Καραγάτσης 1908-2008, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
(2001)Greece Books and Writers, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
(1998)Santé, Ύψιλον
(1996)Η μεσοπολεμική πεζογραφία, Σοκόλη - Κουλεδάκη
(1992)5 (+2) δοκίμια για τον Ελύτη, Ύψιλον
Μεταφράσεις
(2014)Abrams, Meyer Howard, Τι είναι μια ανθρωπιστική κριτική;, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
(2013)Fitzgerald, Francis Scott, 1896-1940, Επιστροφή στη Βαβυλώνα και άλλες ιστορίες, Άγρα
(2013)Eliot, Thomas Stearns, 1888-1965, Οι φωνές της ποίησης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
(2013)Joyce, James, 1882-1941, Πορτραίτο του καλλιτέχνη σε νεαρά ηλικία, Εκδόσεις Πατάκη
(2012)Συλλογικό έργο, Η βίβλος του άθεου, Polaris
(2012)Yates, Frances A.,1899-1981, Η τέχνη της μνήμης, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
(2012)Yates, Frances A.,1899-1981, Η τέχνη της μνήμης, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
(2012)Fitzgerald, Francis Scott, 1896-1940, Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, Άγρα
(2011)Woolf, Virginia, 1882-1941, Γράμμα σε έναν νέο ποιητή, Άγρα
(2011)Pater, Walter, Η Αναγέννηση, Αλεξάνδρεια
(2010)Morris, Jan, Βενετία, Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός
(2008)O’ Brien, Flann, Ο τρίτος αστυφύλακας, Αλεξάνδρεια
(2008)Thesiger, Wilfred, Οι Άραβες των βάλτων, Τσαγκαρουσιάνος
(2008)Ginsberg, Allen, 1926-1997, Ουρλιαχτό, Καντίς και άλλα ποιήματα, Άγρα
(2007)Συλλογικό έργο, Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα, Ελληνικά Γράμματα
(2006)Συλλογικό έργο, Η 1002η νύχτα, Άγρα
(2006)Russell, Bertrand, 1872-1970, Κείμενα για τη θρησκεία, Scripta
(2006)Beckett, Samuel, 1906-1989, Μερσιέ και Καμιέ, Ύψιλον
(2006)Welsh, Louise, Ο Ταμερλάνος πρέπει να πεθάνει, Αλεξάνδρεια
(2006)Τσιτσέλη, Καίη, 1926-2001, Το Α και το Ω, Άγρα
(2003)Carson, Ciaran, Τσάι του τριφυλλιού, Αλεξάνδρεια
(2002)Blakemore, Colin, Η μηχανή του νου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
(2001)Abrams, Meyer Howard, Ο καθρέφτης και το φως, Κριτική
(2000)Poe, Edgar Allan, 1809-1849, Το κλεμμένο γράμμα, Ολκός
(1999)Conrad, Joseph, 1857-1924, Τα νιάτα, Άγρα
(1998)Jakobson, Roman, 1896-1982, Δοκίμια για τη γλώσσα της λογοτεχνίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1996)Joyce, James, 1882-1941, Οι νεκροί, Ύψιλον
(1995)Brontë, Emily, Ανεμοδαρμένα ύψη, Άγρα
(1995)Woolf, Virginia, 1882-1941, Στο φάρο, Ύψιλον
(1990)Ginsberg, Allen, 1926-1997, Ποιήματα, Συνέχεια
(1986)Woolf, Virginia, 1882-1941, Τα κύματα, Ύψιλον
Λοιποί τίτλοι
(2008)Hitchens, Christopher, 1949-2011, Ο Θεός δεν είναι μεγάλος, Scripta [επιμέλεια]
(2007)Coetzee, J. M., 1940-, Ξένα ακρογιάλια, Μεταίχμιο [επιμέλεια]
(2006)Beckett, Samuel, 1906-1989, Πώς είναι, Ύψιλον [επιμέλεια]
(2005)Ellman, Richard, Τζέημς Τζόυς, Scripta [επιμέλεια]
(2004)Steiner, George, 1929-, Μετά τη Βαβέλ, Scripta [επιμέλεια]
(2002)Φωκάς, Νίκος, 1927-, Ποιητικές συλλογές, Ύψιλον [επιμέλεια]
(1997)Connolly, David, Μετα-ποίηση, Ύψιλον [επιμέλεια]
(1996)Woolf, Virginia, 1882-1941, Ελλάδα και Μάης μαζί, Ύψιλον [επιμέλεια]

Κριτικογραφία
Ο Παπαδιαμάντης μεταφράζων και μεταφραζόμενος, "The Athens Review of Books", τχ. 46, Δεκέμβριος 2013

Ο Τ.Σ. Έλιοτ και το «δαιμόνιο της γλώσσας» [Τ. Σ. ΈλιοτΟι φωνές της ποίησης], "The Athens Review of Books", τχ. 43, Σεπτέμβριος 2013

Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ. Αναδρομές σε μέρες κρίσης, "The Athens Review of Books", τχ. 39, Απρίλιος 2013

Και ξανοίγονται μπρος μου αναπάντεχα μέρη αλλουνού κόσμου: Στα άδυτα της κβαντικής φυσικής [Stephen HawkingΤο μεγάλο σχέδιο], "The Athens Review of Books", τχ. 13, Δεκέμβριος 2010

Το Ουρλιαχτό του Άλεν Γκίνσμπεργκ στην Ελλάδα το 1978 [Allen GinsbergΟυρλιαχτό, Καντίς και άλλα ποιήματα], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 598, 9.4.2010

Το παρελθόν τελεί υπό έλεγχο [Μιχάλης ΜοδινόςΕπιστροφή], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 552, 15.5.2009

Μία αφήγηση σε τρία μέρη [Τζ. Μ. ΚούτσιΗμερολόγιο μιας κακής χρονιάς], "Η Αυγή", 24.2.2008

Καίη Τσιτσέλη. Δύο κείμενα και δύο ποιήματα [Καίη ΤσιτσέληΤο Α και το Ω], www.e-poema.eu, τχ. 1, Νοέμβριος 2006