ΔΩΔΕΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

ΧΡΟΝΟΣ

Είναι ευεργέτης ο καιρός και στάζει βάλσαμο

μέσ’ τα σκοτάδια του μυαλού μου που τρυπώνεις

κι ενώ πιστεύω ότι πέρασε το βάσανο

έρχεσαι πάλι δυνατά και με πληγώνεις .

Είναι ο χρόνος ο γιατρός που με το χάδι του

κλείνει πληγές ρίχνει σκιές στη θύμηση μας

μας απατά γιατί γλυκά τρυπά τα αγκάθι του

και όπως τρέχει λιγοστεύει η ζωή μας .

Να ‘χει χειρόφρενο ο χρόνος να το τράβαγα

στις ωραιότερες στιγμές να σταματήσω

και στις ανάποδες ημέρες να τον γκάζωνα

να φύγουν  γρήγορα να μην ξανά δακρύσω.

Λήθη ο χρόνος

σαν σφουγγάρι με καθάρισε,

λύπη και πόνος

μου ‘στερεί ότι μου χάρισε,

είναι ο χρόνος ο γιατρός

για τις πληγές

ακαταμάχητος εχθρός

θέλεις δε θες .   

Νέα Ιωνία

Παπαχατζής Νικόλαος.-

Μέσα στο απέραντο περιβόλι των τραγουδιών του ΜΑΝΩΛΗ ΜΗΤΣΙΑ προσπάθησα να χαράξω ένα μονοπάτι που να σηματοδοτεί τη διαδρομή του και ο κάθε στίχος να σε παραπέμπει σε ένα από τα τραγούδια του.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Τον Άθω πίσω άφησα

στην Ελευσίνα αγάπησα

κι ήταν πλατύ το χάδι ,

χιλιάδες άλλαξα σταθμούς

μ’ αυτά τα χέρια οδηγούς

και λάμπα στο σκοτάδι.

Μου ‘κλεισε το μάτι η αθανασία

και της κάνω δώρο την Αργώ,

πήρα μια πιρόγα βγήκα στην Ασία

με τους αργοναύτες σεργιανώ.

Κολίγα γιό κάνω αστό 

στη γη χρυσάφι δεν ζητώ

με του Σεβάχ τα πλοία,

αρκούδα διώχνω και φονιά

να τραγουδάει η γειτονιά

και όλη η πολιτεία .

Φύσηξε αγέρας κι έριξε τα άνθη

στο φρεσκολουσμένο σου κορμί,

του τρελού η τρέλα πλήρωσε τα πάθη

μήπως και γλυκάνει η  Κυριακή.

Αθήνα 27-5-2008

Παπαχατζής Νικόλαος

ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Τραπεζομάντιλο καρό

δίπλα στο κύμα τα’ αλμυρό

στήνουν χορό

γαλάζιοι είν’ οι κάμποι ,

γύρω καρέκλες με ψαθί

στα βότσαλα έχουν χωθεί

κι έχω ψηθεί

στον ήλιο σου που λάμπει .

Ελλάδα του καλοκαιριού

της κάψας και του αγεριού

στο γαλανό βουλιάζουν

τα κάτασπρά σου τα νησιά

βαρκούλες είναι με πανιά

που ρότα δεν αλλάζουν .

Μεσ’ τα καντούνια τα στενά

ονειρεμένα δειλινά 

και παστρικά

ασβεστωμένες μάντρες ,

γερμένη πέργολα πιο κει

γλάστρα σε τσίγκινο κουτί

και δυνατοί

ηλιοκαμένοι άντρες.

Εκατοντάδες εκκλησιές

σε ξέφωτα κι ανηφοριές

με μπαλοθιές

γλεντούν στα πανηγύρια ,

όπως του μπάλου το χορό

κάνουν φιγούρες στο νερό

το καθαρό

βάρκες και τρεχαντήρια .

Αθήνα

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΚΑΣΤΕΣ - ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Θολό το βλέμμα καρφώνεις στο κενό

σειρήνα τρένου τσακίζει τη γαλήνη

μες τα μπαγκάζια να χώραγε κι εκείνη

που έχεις στο μυαλό

μυαλό που μένει εδώ.

Μακριά σου τρέχουν οι κορυφογραμμές

τρέχεις κι εσύ μακριά απ’ την Ελλάδα

ήμασταν λένε η εύφορη κοιλάδα

μα ξένοι θεριστές

έρχονται για αρπαχτές.

Τα όνειρά σου σε κίνηση αργή

και τη ζωή σου ο φόβος να τη ζώνει

μεταναστεύεις να μη γίνεις γκαρσόνι

αυτών που με κλαγγή

μοιράζουνε τη γη.

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΚΟΣΜΕ

Κόσμε άδικε και ψεύτη

στο θολό σου τον καθρέφτη

καθρεφτίζομαι και βλέπω μια απ’ τα  ίδια,

αδικώ και αδικούμαι

και υπόγεια κινούμαι

πόρτες και καρδιές ανοίγω μ’ αντικλείδια .

Κόσμε εσύ μου έχεις μάθει

και Ανάσταση και Πάθη.

Κόσμε εσύ μου έχεις δείξει

αν δεν πνίξω θα με πνίξει .

Κόσμε άδικε και ψεύτη

η σκιά σου όταν πέφτει

μεταλλάσσομαι και παίρνω τη μορφή σου

όπου ψέμα είμαι μέσα

συμφωνίες δίχως μπέσα

είμαι εικόνα σου και κλώνος και παιδί σου.

Αθήνα 30/04/2007

Παπαχατζής Νίκος.-

ΠΙΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΠΟΤΗΡΙΑ

Έστρωσα ξανά τραπέζι

με κεράκια αναμμένα

σιγανά ο δίσκος παίζει

τα δικάσου αγαπημένα.

Γρήγορα χτυπά η καρδιά μου

αν δεν έρθεις τι θα γίνω

δεν σ' ακούω στα σκαλιά μου

κι άρχισα να σιγοπίνω.

Πίνω από δυο ποτήρια

και τ' αδειάζω συνεχώς

μα το ποιο πικρό ποτήρι

είναι που είμαι μοναχός. 

Στο παράθυρο προβάλω

και λοξά το βλέμμα ρίχνω

τώρα πια δεν αμφιβάλω

πάλι μόνος μου θα μείνω.

Πάει η μέρα να χαράξει

σβίσαν τα κεριά λιωμένα

ένα δάκρυ δεν θα στάξει

στο μαντίλι σου για μένα.

Νέα Ιωνία  20-1-2017

Παπαχατζης Νικόλαος.-

ΣΤΑ ΔΙΑΝΥΧΤΕΡΕΥΟΝΤΑ

Βουβό επισκεπτήριο μου κάνεις

τα μάτια σου πηγάδια γκρεμισμένα

το πρόσωπο ξερόβουνο της Μάνης

κουρτίνα μας χωρίζει σιδερένια .

Ποντάρεις στο παχύ το χαρτζιλίκι

πατσίζεις την αγάπη με το χρήμα

το ξόδεψα για το τσιγαριλίκι

που μ’ έφερε μεσάνυχτα στο τμήμα .

Στα διανυχτερεύοντα

και στις γωνιές του τρόμου

της κοινωνίας θύματα

μας σέρνουνε στα τμήματα

σαν λάφυρα του νόμου.

Σε πνίξανε μου λες υποχρεώσεις,

κυνήγησες τη δόξα πιο πολύ 

και ξέχασες στις έγνοιες σου να δόσεις

μια λέξη ,ένα χάδι ,ένα φιλί.

Τη νύχτα διαδέχεται σκοτάδι

πότε Κορυδαλλός και πότε  Αυλώνα

την έλλειψη απ’ των γωνιών το χάδι

την πνίγω στα παραισθησιογόνα .

Αθήνα 1-10-2007

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ

Αν θες γλυκιά πενιά να πας στην Κοκκινιά

στο στέκι του Μανώλη

με τρίχορδη φωνή μιλάει στην ψυχή

με νότες απ’ την Πόλη.

Παιδί στην αγκαλιά τον φέραν’ απ’ τη Σμύρνη

ποιος να θυμάται πια την εποχή εκείνη.

Μεσ’ τα προσφυγικά σε σπίτια φτωχικά

με τους απλούς δασκάλους

κουρδίσματα κρυφά της τέχνης μυστικά

δρόμους ανοίγει άλλους .

Με τρίχορδο παλιό ταξίμια και τσαλίμια

μελώνει τον καημό ‘μερεύει και τα’ αγρίμια.

Περνάει ο καιρός κι ο Μάνος νηστικός

μονάχος του πλαγιάζει

κι αν γιάτρεψε καημούς κι έδιωξε στεναγμούς

κανέναν πια δεν νοιάζει.

Έφυγε ένα πρωί απ’ της ζωής το λούκι

για χώρα μακρινή κρατώντας το μπουζούκι.

Ή

(Περνάει ο καιρός και παίζει συνεχώς

στους φίλους του με χάρη,

κι ο χάρος ο σκληρός φίλος του πια κι αυτός

δεν θέλει να τον πάρει .

Ο άχαρος παιδιά, εδώ θα τον αφήσει

γιατί κάθε βραδιά γουστάρει να γλεντήσει.)

Καλλιθέα 27-3-2009

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ

Στου αιώνα τη στροφή

κάπου πόλεμος ηχεί

σκλαβοπάζαρα και πάλι

βιοπάλη και κραιπάλη

περασμένων εποχών αντιγραφή.

Στου αιώνα τη στροφή

σταθερά εγώ κι εσύ

χέρι –χέρι να βαδίζουμε το δρόμο,

στου αιώνα τη στροφή

λες και είναι στην αρχή

ανεξίτηλη η αγάπη μας στο χρόνο.

Στου αιώνα τη στροφή

με ψηφιακή γραφή

το βινύλιο στ’ αρχείο

η δραχμή σ’ ένα μουσείο

και ο έρωτας σε ταχυσυσκευή. 

Στου αιώνα τη στροφή

χρεωμένοι και ταπί

με χρυσή Ολυμπιάδα

κι από τότε η Ελλάδα

σε μία χάρτινη βαρκάδα

δίχως άγκυρα, τιμόνι και κουπί.

Νέα Ιωνία 8 / 1 / 2008

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ ΑΧΕΡΟΝΤΑ ΤΙΣ ΟΧΘΕΣ

Στου Αχέροντα τις όχθες

στ’ ουρανού τις πόρτες

οι Αγγέλοι κι οι διαβόλοι

κι οι αμαρτωλοί

κοροϊδεύουν το βαρκάρη

γιατί έχω πάρει

της αθανασίας μπόλι

από το φιλί.

Ήπια στο φιλί σου

νέκταρ παραδείσου

σαν μικρός θεός,

τώρα που σε χάνω

θέλω να πεθάνω

μα δεν ξέρω πως,

θέλω να πεθάνω αλλά πως.

Έκανα χιλιάδες μίλια

για τα δυό σου χείλια

το νερό να σου γυρίσω

το αθάνατο ,

την καρδιά που έχεις κλέψει

να μου δώσεις πίσω

το κορμί πόσο ν’ αντέξει

δίχως θάνατο.

Νέα Ιωνία  2-10-2007   

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ

(Παράγγειλα στον άνεμο)

Παράγγειλα στον άνεμο να πάψει να φυσάει

είναι η καλή μου στο γιαλό κι όλο με καρτεράει.

Παράγγειλα στον άνεμο τα σύννεφα να διώξει

γιατί έχουν τα ματάκια της συννεφιασμένη όψη.

Στου πέλαγου την αγκαλιά

κοιμάται το νησί μου

μα η καλή μου ξαγρυπνά

κι αν κοιμηθεί παραμιλά

πάνω στη θύμησή μου.

Μαλώνω με τον άνεμο που τα πανιά μου σκίζει

και μιά καρδιά που καρτερά δεν την υπολογίζει.

Τον κλείδωσα τον άνεμο σ' ένα βαθύ πηγάδι

η αύρα να την σεργιανά σαν το δικό μου χάδι.

Νέα Ιωνία 8-9-2014

Νικόλαος Παπαχατζής.-

ΤΩΡΑ ΤΙ ΜΕΝΕΙ

Μ’ αρέσει να κοιτάζω τη βροχή

στους τσίγκους και στα τζάμια ν’ αντηχεί

αργή ,θλιμμένη,

θυμάμαι τα ξανθά σου τα μαλλιά

σαν μια εικόνα που γυρνά απ’ τα παλιά

θαμπή και ξένη.

Μ’ αρέσει να σκαλίζω τη φωτιά

θυμάμαι τη δική σου τη ματιά

μελιά, αραγμένη,

στα μάτια μου που κρύβουν τη σιωπή

τη λέξη «μου αρέσεις» ποιος να πει,

βαθιά κριμένη.

Μ’ αρέσει να κοιτώ από βαθιά

τα κύματα να βγαίνουν στη στεριά

βουή και χάρη,

σαν κύμα η δική σου η μορφή

που με κρατάει πάντα στην κορφή

και με σερφάρει.

Δεν ξέρω αν με θυμάσαι μια στιγμή,

ποτέ δεν ανταλλάξαμε φιλί,

τώρα τι μένει;

Ανάμνηση μονάχα που πονά 

και το όμορφο σου γέλιο ζωγραφιά

γλυκιά Ελένη.

Νέα Ιωνία 27-9-2009

Παπαχατζής Νικόλαος.-

Ο Νικόλαος Παπαχατζής γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Παναγιά (κοντά στην Κυλλήνη στον Ν.Ηλείας),οι κάτοικοι του οποίου προέρχονται από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Έτσι τα μουσικά του ακούσματα ήταν από την Μικρασιατική και Αιγαιοπελαγίτικη παράδοση.

Από μικρός άκουγε στο ραδιόφωνο, (ένα από τα λίγα μέσα ενημέρωσης της εποχής), εκπομπές που λείπουν σήμερα όπως «η ραδιοφωνική βιβλιοθήκη» και «το θέατρο στο ραδιόφωνο», ακούσματα που πλαταίνουν τη σκέψη και η φαντασία γεμίζει εικόνες.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών πήγε σχολείο στον Πύργο όπου έγραψε τις πρώτες του σάτιρες καθώς και ορισμένα ποιήματα. Από 20 ετών ήρθε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα.

Συνέχισε το συγγραφικό του ταλέντο όταν εισήχθη στην εκπαίδευση στη Σιβιτανίδειο Σχολή ως καθηγητής.    Στα επόμενα χρόνια η πένα του δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη Σχολή αυτή γράφοντας ποιήματα και στίχους, ένας εκ των οποίων έχει μελοποιηθεί. 
Σχετικό βίντεο βρίσκεται ανερτημένο στο διαδίκτυο με τίτλο « Ερωτική επιταγή»

 (https://www.youtube.com/watch?v=QLiksLsQX_g).

Είναι παντρεμένος με την αγαπημένη του Ιωάννα και έχει μία κόρη.

Στίχους του έχει μελοποιήσει και ερμηνεύσει, ο μοναδικός στο είδος του, Παντελής Θαλασσινός με το γνωστό παραδοσιακό του ταμπεραμέντο.   

ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΔΩ:

http://cantfus.blogspot.gr/2017/03/blog-post_11.html

Αλλα ποιήματά του εδώ:

https://cantfus.blogspot.gr/2018/01/blog-post_20.html